Αν κάποιος ενδιαφερόμενος να χτίσει σπίτι πάει στην Κτηματική Τράπεζα, ζητήσει και πάρει δάνειο περίπου 7 εκατομμυρίων δραχμών, θα πληρώνει, στη χειρότερη περίπτωση, τοκοχρεολυτική δόση 90.000 δραχμών το μήνα, που θα του φαίνονται - εδώ που τα λέμε, σωστά - πολλά. Ε, λοιπόν, η Ιωάννα Ζαβουδάκη πληρώνει εδώ και πέντε χρόνια από 200 μέχρι και 300 χιλιάδες δραχμές το μήνα.Και σαν να μην φτάνει αυτό, η Κτηματική, με αλλεπάλληλες επιστολές, την απειλεί ότι θα "λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την αναγκαστική είσπραξη της συνολικής απαίτησης"... Με δυο λόγια, θα προχωρήσει σε κατάσχεση του ακινήτου. Για να μη γίνει αυτό, η Τράπεζα καλεί την πελάτισσα να δεχτεί ρύθμιση και να πληρώσει εφάπαξ 3 - 5 εκατομμύρια δραχμές έναντι των θεωρούμενων ληξιπρόθεσμων οφειλών της, που η Τράπεζα υπολογίζει πως φτάνουν τα 11 εκατομμύρια δραχμές και να συνεχίσει μετά να πληρώνει μέχρι το 2005 ακόμα 150.000 δραχμές το μήνα!

Αυτή είναι η "απελευθέρωση" του τραπεζικού συστήματος. Να γίνεται ο καθένας μας βορά στα σχέδια πολλαπλασιασμού των τραπεζικών κερδών. Κι αν μάλιστα συμβαίνει να μην κατέχουμε τον τρόπο που λειτουργούν οι τράπεζες, να μην γνωρίζουμε δηλαδή κάποιες καίριες λεπτομέρειες και τα "ψιλά γράμματα", για τον τρόπο που στήνονται οι σχέσεις τράπεζας - πελάτη, τότε να μετατρεπόμαστε σε θύματα που πρέπει να υποστούμε τη μία κοροϊδία μετά την άλλη. Σ' αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, δεν πέφτουμε θύματα μόνο της Τράπεζας."Κομμάτια" από πάνω μας τρώνε και κάποιοι μηχανικοί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι και άλλοι επαγγελματίες, με τους οποίους αναγκαστικά ερχόμαστε σε επαφή.

Ας δούμε, όμως, την περιπέτεια της Ιωάννας Ζαβουδάκη, η οποία μπορεί να είναι μεμονωμένη περίπτωση, δείχνει, όμως, τη ληστρική λογική των τραπεζών και την τύχη που αυτές επιφυλάσσουν σε χιλιάδες και χιλιάδες ανίδεους πολίτες, οι οποίοι θέλουν μεν "το δικό τους κεραμίδι", το πληρώνουν, όμως, τελικά χρυσό...

• Η ιστορία ξεκινάει το Μάρτη του 1986,όταν υποβλήθηκε αίτηση για επιδοτούμενο στεγαστικό δάνειο ύψους 4.600.000 δραχμών,για ανέγερση πρώτης κατοικίας στη Σάμο, περίπου 80 τετραγωνικών μέτρων. Τόσο έχει υπολογίσει η οικογένεια πως θα στοίχιζε το σπίτι που ήθελε να χτίσει και με βάση αυτούς τους υπολογισμούς είχε κάνει τα σχέδιά της και είχε ξεκινήσει τις κινήσεις.
• Η Κτηματική Τράπεζα, για δικούς της λόγους και βασιζόμενη προφανώς στους όρους και τις προϋποθέσεις, βάσει των οποίων εγκρίνονται τα δάνεια, χορηγεί στην ενδιαφερόμενη δάνειο, ύψους 1.650.000 δραχμές,με επιτόκιο 15,5%,χωρίς να εγκρίνει την επιδότηση επιτοκίου για πρώτη κατοικία. Οταν η ενδιαφερόμενη δήλωσε στην τράπεζα πως αυτά τα χρήματα δε φτάνουν ούτε για τα θεμέλια, η απάντηση που πήρε ήταν πως με την πρόοδο των εργασιών της οικοδομής θα μπορέσει να πάρει και άλλα χρήματα.Στην πραγματικότητα, εννοούσαν ότι μπορεί να πάρει και νέο δάνειο, αν και εφόσον βέβαια ήταν διατεθειμένη να υποβληθεί σε νέα έξοδα για την υποβολή αίτησης και την έγκριση, για συμβολαιογραφικά και δικηγόρους, για μηχανικούς, για την προσημείωση υποθηκών, για βεβαιώσεις υποθηκοφυλακείου και προπαντός σε νέα τρεχάματα και γραφειοκρατικές ταλαιπωρίες.
• Οπως ήταν φυσικό, τα χρήματα δεν έφτασαν ούτε για "ζήτω", πράγμα που φαίνεται πως το παραδέχεται και η Τράπεζα, αφού, δύο χρόνια μετά,τον Αύγουστο του 1988, εγκρίνει τη χορήγηση νέου δανείου, ύψους 3.000.000 δραχμών,με επιτόκιο αυτή τη φορά 21,5%!. Στο μεταξύ όμως, οι τιμές έχουν ανέβει στα ύψη κι έτσι τα 4,5 περίπου εκατομμύρια έχουν εξανεμιστεί, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το χτίσιμο του σπιτιού.
• Για την ολοκλήρωση της οικοδομής, η Κτηματική Τράπεζα εγκρίνει τον Ιούλη του 1989 και νέο, τρίτο, δάνειο ύψους 2.200.000 δραχμών,με επιτόκιο 21%.

Αλήθεια είναι πως για κάποιο χρονικό διάστημα, μετά το 1989, η οικογένεια, πιεζόμενη προφανώς από τα υπέρογκα έξοδα που έπρεπε να κάνει για να μην καταστραφεί η οικοδομή που ήταν ήδη σε εξέλιξη, καθυστέρησε κάποιες δόσεις προς την Τράπεζα. Τότε ακριβώς άρχισε ο εφιάλτης των τόκων υπερημερίας και των ληξιπρόθεσμων χρεών. Εκείνη την περίοδο, άρχισαν οι προτροπές των εκπροσώπων της τράπεζας για διαδικασίες "ευνοϊκής ρύθμισης" των ληξιπρόθεσμων οφειλών που είχαν δημιουργηθεί, αδιαφορώντας αν με αυτό τον τρόπο γεννιούνταν νέες υποχρεώσεις κ.ο.κ. Η υπηρεσία, που είχε αναλάβει την υπόθεση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, πίεζε για πληρωμές, οι πληρωμές όμως από ένα σημείο και μετά δεν πήγαιναν για την εξόφληση των δανείων, αλλά για την πληρωμή των προηγούμενων χρεών,με αποτέλεσμα να δημιουργεί ο γνωστός φαύλος κύκλος με τους τόκους υπερημερίας και το διαχωρισμό του χρέους σε "κανονικό" και "ληξιπρόθεσμο".

Βέβαια, σε πλήρη αντίθεση με εκείνους τους μεγαλοεπιχειρηματίες που συστηματικά επιδιώκουν να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες με πρόθεση πολλές φορές να μην τα επιστρέψουν ποτέ, η Ιωάννα Ζαβουδάκη και η οικογένειά της, μόλις ορθοπόδησε, ξεκίνησε, όχι μόνο να πληρώνει κανονικά τις δόσεις, αλλά να καταβάλει πολλαπλάσια ποσά.Από τα μέσα του 1992, μάλιστα, πληρώνει με υποδειγματική συνέπεια υπέρογκα ποσά προς την Τράπεζα, όμως το ..."σύστημα Γούκου" είχε ήδη αρχίσει να τη σπρώχνει προς τα γνωστά αδιέξοδα, στα οποία περιέρχονται όσοι συναλλάσσονται με τοκογλύφους.