Η περίπτωση που αποκαλύπτει σήμερα ο "Ρ" αφορά μία συγκεκριμένη πελάτισσα της Κτηματικής. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι παρόμοιες, ή αντίστοιχες, υπάρχουν πολλές στα αρχεία της Τράπεζας και μια σειρά ανυποψίαστοι δανειολήπτες να ζούνε με την καθημερινή αγωνία για την εξέλιξη που θα έχει η σχέση τους με την ΕΚΤΕ και την τύχη που αυτή επιφυλάσσει στο ακριβοπληρωμένο ακίνητο που απέκτησε με δάνειο.

Είναι βέβαιο ότι η λεηλασία που επιχειρείται σε βάρος της συγκεκριμένης πελάτισσας δε γίνεται με πρωτοβουλία κάποιας υπηρεσίας, ούτε έχει να κάνει με την ...εφευρετικότητα των υπαλλήλων να προστατεύσουν τα συμφέροντα και τα κέρδη της Τράπεζας. Θα θέλαμε, μάλιστα, να πιστεύουμε ότι δεν είναι καν επιδίωξη της τράπεζας να υλοποιεί το στόχο για συνεχή βελτίωση της κερδοφορίας της με τέτοιους επαχθείς και εν πολλοίς εγκληματικούς, σε βάρος των εργαζομένων - πελατών της, όρους. Οπως επίσης θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο (άραγε, είναι;) πως δεν υπάρχει, έστω και έμμεσα, καμιά κατεύθυνση για "έξυπνες τραπεζικές κινήσεις" ή προτροπή των πελατών σε ..."συμφέρουσες ρυθμίσεις". Πολύ περισσότερο, όταν ο πελάτης είναι φανερό πως δεν κατέχει τα ζητήματα λειτουργίας των τραπεζών και τα "κόλπα" με τις υπερημερίες. Αλλωστε, τα εν πολλοίς τοκογλυφικά, και καλυπτόμενα πίσω από τους νόμους επιτόκια χορηγήσεων των τραπεζών, τα ιδιαίτερα χαμηλά επιτόκια για τις καταθέσεις ταμιευτηρίου και οι άλλες τραπεζικές εργασίες εξασφαλίζουν, όπως δείχνουν και οι ισολογισμοί των πιστωτικών ιδρυμάτων, συνεχή αύξηση των κερδών. Μάλιστα, τα κέρδη θεωρούνται "ένα το κρατούμενο" για τις τράπεζες, παρά το γεγονός ότι κάποιοι "ευυπόληπτοι" και "μεγάλοι" πελάτες τις "φεσώνουν" συστηματικά με δανεικά κι αγύριστα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών, που ποτέ δεν επιστρέφουν.

Προφανώς, οι υπηρεσίες της Κτηματικής Τράπεζας προσαρμόζουν σε κάθε διαφορετική περίπτωση πελάτη τις αποφάσεις και τις οδηγίες της διοίκησης της Τράπεζας. Ομως, από αυτήν την άποψη, είναι τουλάχιστον εύλογο το ερώτημα, κατά πόσον ο Βασίλης ο Ράπανος, ο διοικητής της Τράπεζας, γνωρίζει - όχι επί χάρτου, αλλά βάσει συγκεκριμένων περιστατικών - τον τρόπο με τον οποίο πελάτες της Τράπεζας σπρώχνονται σε σκοτεινούς τραπεζικούς δαιδάλους, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου μετατρέπονται σε καθημερινό εφιάλτη.

Εχει διανοηθεί, άραγε, η διοίκηση της Τράπεζας πώς ακριβώς - εκτός από απροκάλυπτη κλοπή - μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι σήμερα, που τα επιτόκια είναι κάτω από το 14%, η εν λόγω πελάτισσα, για δάνεια συνολικού ύψους 6.850.000 δραχμών, έχει ήδη πληρώσει 15,6 εκατομμύρια δραχμές, της καταλογίζουν ληξιπρόθεσμες οφειλές ακόμα 11 εκατομμυρίων και υπολείπονται να πληρώσει για την εξόφληση των δανείων της επιπλέον 10 εκατομμύρια δραχμές;

Αραγε, ο ίδιος ο Βασίλης ο Ράπανος πώς αξιολογεί αυτή την περίπτωση, τι απάντηση δίνει και πώς σκοπεύει να παρέμβει; Και επειδή το περιστατικό σαφώς και δεν είναι μοναδικό, πώς η Κτηματική Τράπεζα έχει υπόψη της να θέσει τέλος στο καθεστώς της νομότυπης μεν, εκτός ορίων φαντασίας δε, τοκογλυφικής λεηλασίας φτωχών εργαζομένων, που το μοναδικό τους "φάλτσο" είναι ότι ονειρεύτηκαν το "δικό τους κεραμίδι";