Πώς γίνεται τα "μεγάλα οράματα" και οι "σοσιαλιστικές" διακυβερνήσεις να δίνουν τόσο σύντομα τη θέση τους σε "μνημόσυνα", όπου οι "ψαλμωδίες" αρχίζουν με "γιούχα", συνεχίζονται με "συζυγολογικές" εποποιίες και καταλήγουν σε κηρύγματα λιτότητας από τους διαδόχους των ίδιων "αξιών"; Πώς ο "δεξιός" Σημίτης οικειοποιείται με τόση ευκολία τις "αριστερές" περγαμηνές του Α. Παπανδρέου; Είναι μόνο το "σύνδρομο του δεύτερου", που παρακίνησε τον νυν πρωθυπουργό να αναφέρεται, από το Μέγαρο, στον προκάτοχό του, κάνοντας χρήση του πρώτου πληθυντικού προσώπου ("μας συνδέουν με τον Α. Παπανδρέου", "συναντηθήκαμε στα ίδια χαρακώματα με τον Α. Παπανδρέου" κλπ.), για να δηλώσει ότι αυτός είναι ο συνεχιστής του και πως "δε θα ακυρώσει το δίδαγμα" του προηγούμενου; Οχι. Είναι, κυρίως, το πραγματικό περιεχόμενο, το πραγματικό "δίδαγμα" της πολιτικής πρακτικής, των "οραματισμών" και "αξιών" του Α. Παπανδρέου που καθιστούν τον Κ. Σημίτη φυσικό κληρονόμο του.

Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου "εμπλούτισε" τις συνδικαλιστικές και κοινωνικές ελευθερίες, επιβάλλοντας μέτρα όπως το "άρθρο 4". Το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη είναι που "εκσυγχρονίζει"... το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, ανασύροντας χουντικούς νόμους απαγόρευσης των λαϊκών συγκεντρώσεων. Το ΠΑΣΟΚ του ιδρυτή του, που πήγαινε "χέρι - χέρι" με τον Κλίντον, είναι το ίδιο ΠΑΣΟΚ, που "ευχαριστεί" τους Αμερικανούς για τη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου. Το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ των σταθεροποιητικών προγραμμάτω, είναι το ίδιο με το "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ της "λιτότητας δίχως ημερομηνία λήξης". Το "αντιΕΟΚικό" ΠΑΣΟΚ της... δημοκρατικής απόρριψης του δικαιώματος του λαού να ρωτηθεί για το Μάαστριχτ, είναι το ίδιο με το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που προωθεί την κοινοβουλευτικά πραξικοπηματική "κύρωση" της Σένγκεν και του Μάαστριχτ "2". Το ΠΑΣΟΚ του "ύφους" και του "ήθους" της "Αυριανής", τη δεκαετία του '80, έχει μετεξελιχτεί τόσο, ώστε η "Αυριανή" να παραμένει το ημιεπίσημο δημοσιογραφικό όργανο και του "νέου" ΠΑΣΟΚ και, προσωπικά, του νέου πρωθυπουργού.

Κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι όλα ίδια. Οτι η δημαγωγική ικανότητα καπηλείας των αριστερών συνθημάτων, σήμερα χωλαίνει. Ομως, πέρα από πρόβλημα ικανοτήτων του Κ. Σημίτη, αυτό υποδηλώνει την αδυναμία να κρύβονται πλέον τα πράγματα. Αλλωστε, πολύ πριν τη μεταβάπτιση της Δεξιάς σε... Αριστερά, από την κυβέρνηση Σημίτη, ήταν ο Α. Παπανδρέου που ομολογούσε ότι "ακολουθούμε δεξιά πολιτική"... Δεν πρέπει, συνεπώς, να ενοχλείται κανείς που ο νυν πρωθυπουργός θέλει να του αναγνωριστεί η ιδιότητα του "συνεχιστή" του Α. Παπανδρέου, όπως το "νέο" ΠΑΣΟΚ των "αυλών", των "οικογενειομαχιών" και της απασχόλησης του δημόσιου βίου με τις βίλες και τις διαθήκες είναι η συνέχεια του "παλιού". Το δικαιούται.