Δίπλα από τον καταυλισμό, σε μια πλιθόκτιστη αποθήκη με ελενίτ στην οροφή, που του παραχώρησε κάποιος κάτοικος, περνάει τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο 77χρονος Γιώργης Ψυχογιός.Αρρωστος, τυφλός από το ένα του μάτι, ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί, εγκαταλειμμένος απ' όλους. Τον βρήκαμε να ζεσταίνεται στο πλυσταριό της κυρα - Γιωργίας. Πώς ζει, μόνο αυτός και ο Θεός ξέρουν. Τη βγάζει με την πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ. Ηρεμος, καλομίλητος, κουράστηκε, πλέον, να περιμένει.

Να περιμένει από ποιον άραγε; Η Πρόνοια ανύπαρκτη, τα μάτια της τοπικής εξουσίας δε φτάνουν ως εδώ. Αλλά και όταν πριν τρία χρόνια τον είδε ο δήμαρχος - ήταν και γνώριμοι από τα παλιά, όταν ο κυρ-Γιώργης δούλευε, εφοδιάζοντας πετρέλαιο τα σπίτια της πόλης - του είπε "ότι τον έχει στα υπόψη. Από τότε ούτε ένα πακέτο μακαρόνια", δεν έφτασε στην καλύβα του γέροντα. Δίπλα ακριβώς, υψώνεται "περήφανα" το σύγχρονο κλειστό γήπεδο μπάσκετ της πόλης.

Οι αντιθέσεις προκαλούν απροκάλυπτα. Δεν μπήκαμε στον κόπο να διαβάσουμε τη μαρμάρινη πλάκα, που αναγράφει τον θεμελιωτή του αθλητικού οίκου. Νιώσαμε μόνο ντροπή. Ντροπή, για μια κοινωνία, που, τρέχοντας για την επόμενη χιλιετία, πετάει στον Καιάδα της περιφρόνησης τους πατεράδες και τους παππούδες της.