Οι πύραυλοι, οι αφορμές και οι επικίνδυνοι...
Η υπόθεση της προμήθειας των ρωσικών πυραύλων από την Κύπρο τείνει να μεταβληθεί σε χαρακτηριστική περίπτωση, όπου κάποιοι επιθυμούν να στρέψουν την προσοχή (των άλλων) στο δέντρο, για να κάνουν τα παιχνίδια τους ανενόχλητοι (αυτοί οι κάποιοι) στο δάσος... Από πού πηγάζει αυτή η εκτίμηση και τι στην πραγματικότητα κρύβεται πίσω από την εν λόγω υπόθεση, θα επιχειρηθεί να αναλυθεί παρακάτω:
Πρώτον, η αγορά του εν λόγω στρατιωτικού εξοπλισμού ήταν γνωστή πολύ πριν γίνει, από την εποχή κιόλας που η Κύπρος αγόραζε τα επίσης ρωσικής κατασκευής άρματα μάχης, το περασμένο καλοκαίρι. Επίσης γνωστό ήταν ότι αυτό το θέμα θα αποτελούσε αφορμή για την εκδήλωση νέων εντονότατων πιέσεων από πλευράς "συμμάχων" προς Ελλάδα και Κύπρο. Και ήταν γνωστό και σε αυτούς που αγόρασαν τα όπλα, και σε αυτούς που τα πούλησαν, και σε αυτούς που αυτοαναγορεύονται σε αρμόδιους να ...καταγγέλλουν αυτές τις αγορές, και σε αυτούς που στηρίζουν τις αγορές.
Δεύτερον, η υπόθεση των πυραύλων παρέχει τη δυνατότητα επαναξιοποίησης του κυπριακού προβλήματος (από εκείνους που επί δεκαετίες συντηρούν την κυπριακή τραγωδία για να την αξιοποιούν), ως προβλήματος του οποίου η διευθέτηση αποτελεί "κλειδί" για τη διευθέτηση του γενικότερου προβλήματος, που ονομάζεται ελληνοτουρκικές διαφορές.
Τρίτον, οι ΗΠΑ είναι φανερό ότι πλέον βιάζονται. Επιθυμούν να τελειώνουν με την επαναχάραξη των επιχειρησιακών δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ στην περιοχή και για να το επιτύχουν πρέπει να "κλείσουν" το ζήτημα Ελληνοτουρκικά. Εξ ου και οι περίφημες "πρωτοβουλίες" που αναλαμβάνουν για Κύπρο και Ελληνοτουρκικά.
Τέταρτον, οι κυβερνώντες στην Ελλάδα, και με τις "ευχαριστίες" τους προς τις ΗΠΑ, και με τη "συμβολή" τους στον "εξευρωπαϊσμό" της Αγκυρας, και με την πλειοδότηση υπέρ της ΝΑΤΟικών προδιαγραφών "λύσης" για το Κυπριακό, και με τη συνολική τους πολιτική απέναντι στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, απέδειξαν ότι είναι έτοιμοι να συμβάλουν σε "λύσεις" που δε θα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Ο συνδυασμός των παραπάνω μπορεί να φωτίσει τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Από τη μια μεριά, οι εξελίξεις στο Κυπριακό φαίνεται να χρησιμοποιούνται ως προπαρασκευαστικός προθάλαμος για τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και, άρα, κάθε αναμόχλευση του ζητήματος λειτουργεί ως "καμπανάκι" για τα επερχόμενα στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας. Ομως, όταν για δεκαετίες οι ολιγαρχίες σε Ελλάδα και Τουρκία κινούνται στο βάλτο της εξάρτησης και της υποτέλειας, και όταν από πλευράς Ελλάδας οι κυβερνώντες επιχειρούν να καλύψουν την υποτέλειά τους πίσω από την ασπίδα του "δεν κάνουμε διάλογο με την Τουρκία",τα πράγματα γίνονται περίπλοκα.
Τότε δεν αρκεί να θέλουν οι Αμερικάνοι. Δεν αρκεί να υποκύπτουν οι εγχώριοι κυβερνώντες και να λειτουργούν εθελόδουλα ως αθύρματα των ιμπεριαλιστών. Το πρόβλημα βρίσκεται στο πώς θα βρεθεί το πρόσχημα για να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι Αθήνα και Αγκυρα. Πολύ περισσότερο, που και οι πιέσεις είναι απροκάλυπτες και η υποδαύλιση της τουρκικής επιθετικότητας κυνικότατη εκ μέρους των ισχυρών. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι υπάρχει - ένας ακόμα - τρόπος να διαπραγματευτούν εκείνοι που δε μιλούν μεταξύ τους (για την ακρίβεια, μιλούν διά μέσου των αφεντικών τους). Είναι η πολιτική της όξυνσης, είναι η τακτική του "στο παραπέντε πόλεμος". Η αυταπόδεικτη - έτσι κι αλλιώς - επικινδυνότητα αυτής της τακτικής βρίσκεται στο εξής: Αφήνει ορθάνοιχτο το δρόμο, εφόσον η όξυνση δεν αποδώσει τα προσδοκώμενα, τα κοινά αφεντικά να βάλουν τους "μη συνομιλούντες" πρώτα να αλληλοσφαγούν ή έστω να ματώσουν... Κατόπιν είναι άκρως ευκολότερη η ...συνεύρεση, υπό την εποπτεία, πάντα, των αφεντικών. Ειδικά δε στην Ελλάδα του σήμερα, το περιορισμένου ειδικού βάρους πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης δείχνει καταδικασμένο σε καταφυγή τέτοιων προσχημάτων για τη δικαιολόγηση μιας τέτοιας ενδεχόμενης κίνησης.
Η υπόθεση, λοιπόν, των πυραύλων δε λειτουργεί παρά ως αφορμή (θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε η αφορμή, γεγονός που δε δικαιώνει όσους μέμφονται την Κύπρο για "άστοχη κίνηση", όσον αφορά την αγορά που παρέχει "άλλοθι" στην Τουρκία), για να ξεδιπλωθεί το γαϊτανάκι της έντασης στην περιοχή. Μια ένταση, που, αν συνδυαστεί με τα γεγονότα στα Ιμια, τις πρόσφατες δολοφονίες στην Κύπρο, τις τουρκικές απειλές κλπ., φαίνεται ότι έχει επιλεγεί ως ο ασφαλέστερος και συντομότερος αμερικανόπνευστος δρόμος, για να επιβληθεί η "επίλυση" των ελληνοτουρκικών ζητημάτων. Από εδώ όμως, ξεκινά το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα και το λαό μας. Γιατί την ελεγχόμενη εκ μέρους τους ένταση, οι Αμερικανοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τη μετατρέψουν σεανεξέλεγκτη θερμή επιδείνωση,που θα συμπαρασύρει τους δυο λαούς. Αυτά όλα η ελληνική κυβέρνηση τα ξέρει. Και αντί να τα καταγγείλει ανοιχτά, αντί να απευθυνθεί στο λαό και στη διεθνή κοινή γνώμη, μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας για να αποτρέψει και ανατρέψει τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, πιστή στο ρόλο του υποτακτικού, εκείνο που κάνει είναι να ...αναμένει τις αμερικανικές πρωτοβουλίες! Η επικινδυνότητά της είναι τόσο μεγάλη, που μετατρέπει - περισσότερο παρά ποτέ - την ανάγκη της επαγρύπνησης σε καθήκον για τον κάθε πολίτη.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
Συνάντηση με την ΟΛΜΕ 
