Και, ξαφνικά, επιχειρείται να παρουσιαστεί μπροστά στον ελληνικό λαό η κυβερνητική διαχείριση, ως χρηστή και ανεξάρτητη από το οικονομικό κατεστημένο του τόπου. Είναι η εμφάνιση της μάσκας του "καλού" καπιταλισμού και της εύρυθμης λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας, δηλαδή και των καπιταλιστών και των εργατών. Η ταυτόχρονη εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο της αναστολής υλοποίησης της σκανδαλώδους σύμβασης για την κατασκευή της νέας μονάδας της ΔΕΗ στη Φλώρινα (είχε άμεση σχέση με τα συμφέροντα Κοπελούζου), με την αναβολή έγκρισης από τον ΟΤΕ της σύμβασης 70 δισ. δραχμών για ψηφιακές παροχές από την κοινοπραξία "Ιντρακόμ" - "Ζίμενς" (συμφέροντα Κόκκαλη), είναι στοιχείο της τακτικής ελιγμών. Οχι γιατί η κυβέρνηση έχει άλλο πρόβλημα, αλλά φαίνεται ότι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις τα "διαπλεκόμενα" διαπλέχθηκαν τόσο πολύ, που η ανάσα τους άρχισε να εκτοξεύει μπόχα. Η κυβέρνηση φάνηκε "έξυπνη", αποφασίζοντας τη χρήση ασφαλιστικών δικλείδων για το ίδιο το σύστημα.

Το τελευταίο διάστημα, μερίδα του Τύπου διαφόρων συμφερόντων πρόβαλε με ένταση την προτροπή προς τον Κ. Σημίτη για εξυγίανση της πολιτικής από τα διαπλεκόμενα. Οι συμβουλές των "καλών", "αντικειμενικών" εφημερίδων, που ενδιαφέρονται για το "τίμιο" προσωπείο του συστήματος, συμβούλευαν τον πρωθυπουργό να ασχοληθεί με την υπουργό Ανάπτυξης, ακριβώς σαν τον Μεσσία της δικαιοσύνης και της καθαρότητας στη σχέση κυβέρνησης και πολιτικής με τους επιχειρηματίες. Είπαμε, να φαίνεται "καθωσπρέπει" αυτή η κοινωνία. Να προχωρεί το αναπτυξιακό έργο (χρήμα είναι αυτό), αλλά με τρόπο που να μην προκαλεί. Τι προκαλεί το καταστημένο; Μα, το γεγονός ότι το "εθνικό συμφέρον" είναι υπεράνω όλων, αλλά, για να πραγματοποιείται και να υπηρετείται, πρέπει η πολιτική, η κυβέρνηση να φροντίζει για όλους όσοι έχουν σχέση με την πραγματοποίησή του και όχι μόνο για μερικούς. Το αναπτυξιακό έργο ενδιαφέρει και συμφέρει ολόκληρο το κατεστημένο, άρα, η κυβέρνηση πρέπει να φροντίζει για τη συμμετοχή στο έργο ολόκληρου του κατεστημένου και, μάλιστα, όπως από κοινού έχουν συμφωνήσει (γι' αυτό ενδιαφέρονται για τη διαφάνεια), ώστε να υπάρχει "δίκαιη" και αναλογική συμμετοχή και κατανομή. Γιατί, άλλωστε, κάποιοι να αισθάνονται ότι είναι απομονωμένοι - με το αζημίωτο βεβαίως - από την ανάπτυξη; Το αζημίωτο, όμως, σημαίνει κέρδη. Πολύ περισσότερο, αν αυτό αφορά κρατικές προμήθειες, μια και το κράτος είναι δικό τους.

Με τον ελιγμό, και η κυβέρνηση "βγαίνει λάδι" και αποδεικνύεται ότι το κράτος φροντίζει τα συνολικά και συλλογικά συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι μόνο μερίδας του. Αλλωστε, οι νόμοι της "ελεύθερης αγοράς" έχουν τέτοιες παρενέργειες, που χρειάζονται την παρέμβαση του ρυθμιστή της δράσης του κεφαλαίου, του κράτους και της κυβέρνησης. Η "αρρώστια" του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια απαιτεί "τη δόση του φαρμάκου", για να μην οδηγεί σε ανεξέλεγκτες παρενέργειες. Γι' αυτό όσοι αντιμετωπίζουν μόνο τη διαδικασία αυτής της "θεραπείας" συσκοτίζουν τη σαπίλα της "ασθένειας", την ουσία του προβλήματος. Η κυβέρνηση δεν προστατεύει το λαό μ' αυτήν την εξέλιξη ούτε το "δημόσιο χρήμα". Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, τη μοιρασιά της λείας των κερδών και ποια πολυεθνική θα αποκομίσει τα περισσότερα. Η ουσία δεν είναι οι διαφανείς διαδικασίες, αφού πάλι το κεφάλαιο καρπώνεται τα οφέλη της "ανάπτυξης". Μόνο η πολιτική σύγκρουσης με τα μονοπώλια μπορεί να δώσει διέξοδο. Αλλά γι' αυτό θα φροντίσει το λαϊκό κίνημα και το μέτωπό του.