Από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν συμβεί τουλάχιστον επτά πλημμύρες σε μία ή και περισσότερες συγχρόνως περιοχές της Αθήνας που έχουν κοστίσει σε ανθρώπινες ζωές. Η αυθαίρετη δόμηση, οι διαδοχικές νομιμοποιήσεις των αυθαιρέτων, οι πυρκαγιές που καταστρέφουν τα δάση, η εκχέρσωση και η βοσκή, η άτακτη επέκταση των λατομείων και μεταλλείων, το χωρίς τεχνικά έργα οδικό δίκτυο και το μπάζωμα των πλαγιών για δημιουργία οικοπέδων, έχουν καταστρέψει τα περισσότερα δάση της Αττικής, με αποτέλεσμα τα νερά από τις μεγάλες βροχοπτώσεις να πλημμυρίζουν πολλές περιοχές του νομού. Αυτό τονίστηκε σε χτεσινή ημερίδα με θέμα "Δάσος και Αντιπλημμυρική Προστασία", που διοργάνωσε η Γενική Γραμματεία Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος. Αυτές οι φυσικές καταστροφές χαρακτηρίστηκαν ως ανθρωπογενούς κατηγορίας ή προέλευσης και δεν αποτελούν ακραία υδρομετεωρολογικά φαινόμενα. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 700 ρέματα που είχε στο παρελθόν η Αττική, σήμερα δύσκολα διακρίνονται ασυνεχή τμήματα σε 70 περίπου από αυτά.

Με επισημάνσεις και χωρίς να αναφερθεί στις αιτίες που γέννησαν αυτή την κατάσταση, ο υφυπουργός Γεωργίας, Δ. Σωτηρλής, αναφέρθηκε στην αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου σε... ρεαλιστικότερη βάση. Προφανώς ο υφυπουργός εννοούσε το νομοσχέδιο Τζουμάκα που χαρίζει χιλιάδες στρέμματα δασών σε οικοπεδοφάγους και μεγαλοεργολάβους. Δεν παρέλειψε όμως να τονίσει ότι "είναι επιταγή της πολιτείας να διατηρήσει, προστατέψει και αναπτύξει τα δάση"...

Μιλώντας για το πλημμυρικό πρόβλημα της Αθήνας και τη συμβολή της φυσικής ορεινής βλάστησης στην εξομάλυνσή του, ο ερευνητής Γ. Μπαλούτσος υπογράμμισε ότι η δασική βλάστηση αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα της απορροής του νερού και συντελεί στη μείωση ή εξάλειψη των πλημμυρικών φαινομένων. Συμβάλλει στη διήθηση της βροχής στο έδαφος και την αποφυγή με αυτό τον τρόπο δημιουργίας επιφανειακής απορροής, στη συγκράτηση ενός μέρους της βροχής από την κοπή των δέντρων και τη μείωση έτσι της ποσότητας που φτάνει στην επιφάνεια του εδάφους, στη συγκράτηση ενός μέρους της βροχής από το έδαφος υπό μορφή υγρασίας και στην προστασία του εδάφους από τη διάβρωση και τη μείωση των φερτών υλών στα ρέματα των λεκανών απορροής. Επίσης, ο δασολόγος Δ. Ελευθερίου τόνισε ότι η καμένη έκταση των 65.000 στρεμμάτων της Πεντέλης έχασε τον προστατευτικό και ρυθμιστικό της ρόλο και έχει μετατραπεί σε πραγματική πηγή κινδύνου.