Σάββατο 29 Μάρτη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο "σκόρος"

Ανάμεσα στα άλλα, ο εκλεκτός καλεσμένος του Ε. Γιαννόπουλου, ο Μίμης Ανδρουλάκης, στην προχτεσινή παρουσίαση του βιβλίου του πρώτου για την Εθνική Αντίσταση, έκανε και αναφορά στον Χαρίλαο Φλωράκη.

Ο Χαρίλαος πιστεύει σε κάτι που έχει τελειώσει. Και ο Χαρίλαος το ξέρει, ωστόσο το πιστεύει και το υπερασπίζεται. Γι' αυτό του αξίζει τιμή, ήταν περίπου τα λόγια του Μίμη Ανδρουλάκη.

Δε θα μπούμε στον κόπο να εξηγήσουμε στον Μ. Ανδρουλάκη σε τι πιστεύει ο Χαρίλαος Φλωράκης. Πόσο ζωντανό, πόσο επίκαιρο και πόσο "νικηφόρο" είναι το πιστεύω του. Και αυτό γιατί θα ήταν σαν να του αναγνωρίζαμε το δικαίωμα να χρησιμοποιεί, για τις συνήθεις ακροβασίες του, το όνομα και τα πιστεύω του Χαρίλαου. Θα υπενθυμίσουμε όμως στον κ. Ανδρουλάκη κάποιες δικές του δηλώσεις, κάποια δικά του "πιστεύω" πριν από 14 χρόνια, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου.

***

Ελεγε τότε, στις 13 Νοεμβρίου 1983, στο "Βήμα της Κυριακής":

"Με την ΕΣΑ και την Ασφάλεια τα βγάλαμε πέρα. Θα γλιτώναμε όμως από τον σκόρο του βολέματος, της ρουτίνας, του συμβιβασμού και της πνευματικής τεμπελιάς; Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, πέρα από το γενικό πολιτικό του μήνυμα σημαίνει μια στάση ζωής. Σημαίνει διαρκή αντίσταση ενάντια σε κάθε τι το αντιλαϊκό, το συντηρητικό, το κομφορμιστικό, το τυπολατρικό, το σνομπ. Σημαίνει ισόβια στράτευση για την αλλαγή της κοινωνίας. Σημαίνει τον έρωτα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της επανάστασης". Αυτά έλεγε τότε ο Μίμης Ανδρουλάκης.

***

Τι ισχύει άραγε; Αυτά που έλεγε τότε ή αυτά που λέει σήμερα; Ο κ. Ανδρουλάκης το ξέρει καλύτερα από όλους. Γιατί είναι και αυτή μια ιδιότητα του "σκόρου του συμβιβασμού". Δεν ξέρουμε για τα άλλα είδη "σκόρου", αλλά για εκείνον του συμβιβασμού είναι σίγουρο. Αφήνει ανεξίτηλα σημάδια σε ό,τι κατατρώει. Το "σαράκι" έχει μια πρωτόγονη όσο και ναρκισσιστική εμμονή. Θέλει να φαίνεται. Γι' αυτό δεν του αρκεί να ταλαιπωρεί "από τα μέσα" τον οργανισμό. Ακόμα και όταν έχει δημιουργήσει ένα απόλυτο κενό στο εσωτερικό, η "τυμβωρυχία" του δε νιώθει κορεσμό. Και έτσι, αργά, αλλά σταθερά, έρχεται η στιγμή που σπάει τα τοιχώματα του κενού κελύφους και ξεπροβάλλει... "δικαιωμένο". Και τότε φαίνεται. Ομως, πλέον, για τον "σκοροφαγωμένο" δεν υπάρχει γιατρειά. Δεν υπάρχει επιστροφή. Κρίμα για αυτόν. Οσο για εμάς δεν έχουμε λόγο να μη θυμόμαστε τις ασυμβίβαστες στιγμές του. Είναι και αυτός ένας τρόπος να αποφεύγουμε τον "σκόρο".

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ