Ο,τι και να βάλει ο κοινός, ο φυσιολογικός νους για εκείνα που συμβαίνουν στο χώρο των λεγόμενων "διαπλεκόμενων συμφερόντων", πάντα θα είναι λίγο, σε σχέση με τα όσα πραγματικά διαδραματίζονται. Ο,τι και να φανταστεί κανείς για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι εκπρόσωποι αυτών των συμφερόντων για να λύνουν τις εκάστοτε διαφορές τους, θα απέχει πολύ από την αλήθεια και τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις πλάτες μας.

Τις πιο πολλές φορές, οι τρανοί της άρχουσας τάξης "τα βρίσκουν". Στις έδρες των αυτοκρατοριών τους, ή στους προθαλάμους υπουργικών και πρωθυπουργικών γραφείων, καταφέρνουν και κλείνουν τα συμβόλαιά τους. Ο ένας τον ΟΤΕ, ο άλλος τα πετρέλαια, ο τρίτος το φυσικό αέριο, ο τέταρτος το συγκρότημα, ο πέμπτος τα μεγάλα έργα κλπ. Είναι, όμως, τόσο αχόρταγοι και τόσο άπληστοι, που ο διαγκωνισμός τους για τις καινούριες μοιρασιές "χρυσών δουλιών" γίνεται ο ...δαίμονας, που προς στιγμήν ταρακουνά την "οικογένεια". Είναι οι στιγμές, που - στην προσπάθειά τους να αποσπάσει ο καθένας για την "πάρτη" του το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας - βγάζουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές και μέχρι να βρεθεί ο "νονός" που θα επιβάλει και πάλι τη μεταξύ τους τάξη, καταφέρνουμε και εμείς οι θνητοί να κάνουμε ...πρακτική εξάσκηση των γνώσεών μας, γύρω από το βίο και την πολιτεία της αφρόκρεμας της άρχουσας τάξης.

Η ανοιχτή διαμάχη κάποιων επώνυμων εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, που ήρθε στην επιφάνεια της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, είναι άκρως αποκαλυπτική. Εκτός από τις επιμέρους πλευρές της, αυτή η διαμάχη δείχνει ένα πράγμα: Το γεγονός ότι ο ανελέητος ανταγωνισμός για το μοίρασμα της πίτας, που καθημερινά κλέβουν από το σύνολο του ελληνικού λαού και οι κόντρες τους για το ποιος θα πρωτοαρπάξει τον εθνικό πλούτο για ίδιον όφελος, συνοδεύεται πάντα από κάθε είδους βρωμιά, ρεμούλες και κομπίνες, απειλές και εκβιασμούς, χρηματισμό και εξαγορά, χειραγώγηση των εφημερίδων και της ενημέρωσης.

Ο Λαμπράκης, ο Κοπελούζος, ο Κόκκαλης και όλοι οι υπόλοιποι της γνωστής μικρής και κλειστής παρέας, κάθε άλλο, παρά μάς είναι άγνωστοι. Είναι οι μόνιμοι συνδαιτυμόνες της εκάστοτε κυβέρνησης. Τα στηρίγματα της πολιτικής, που κατά καιρούς εφαρμόζεται. Οι πλέον συνεπείς οπαδοί και μαχητές του δηλητηρίου των καιρών μας. Της λογικής του "μονόδρομου", που επιχειρούν να εμφυσήσουν στην κοινή γνώμη και στους εργαζόμενους. Αυτοί αποτελούν την "ιδιωτική πρωτοβουλία", που, χάρη στα αμέτρητα δισεκατομμύρια τα οποία τσεπώνουν από τον κρατικό κορβανά και τους κοινοτικούς πόρους, αυτολανσάρονται σαν την ελίτ της κοινωνίας. Αυτούς θέλουν να μας μάθουν να τους βλέπουμε σαν "ευυπόληπτους πολίτες". Να τους βάλουμε στις κονίστρες των εθνικών "ευεργετών". Να ταυτίζουμε την ανοδική πορεία των υπερκερδών τους με την προκοπή του τόπου. Να υποκλινόμαστε στα λογής - λογής σχέδιά τους, άσχετα αν, τις περισσότερες φορές, βοά η ανομία τους.

Γνωστοί είναι και οι άλλοι παράγοντες της βεντέτας, οι μεγαλοϋπάλληλοι. Ο διευθυντής της εφημερίδας το "ΒΗΜΑ" και ο εκδότης του "Αδέσμευτου Τύπου". Αν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μάς υπαγορεύουν να βλέπουμε την κομπανία των μεγαλοεπιχειρηματιών ως το καμάρι του έθνους, οι δυο παραπάνω αποτελούν, υποτίθεται, το παράδειγμα της δημοσιογραφικής ...επιτυχίας. Αυτό θα πει, κατά τη γνώμη τους, επιτυχία. Να αποτελείς τον "μεσάζοντα" και τον "διαμεσολαβητή" των ισχυρών αφεντικών. Να "κλείνεις", με το αζημίωτο βέβαια, ραντεβού και συναντήσεις για μεγάλες μπίζνες. Να βρίσκεσαι στην κεφαλή μιας εφημερίδας η οποία κάθε φορά θα αρμενίζει, θα ενημερώνει και θα συμμετέχει στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, με τρόπο που να ταυτίζεται αποκλειστικά με τα στενά οικονομικά συμφέροντα του όποιου αφέντη. Να ασκείς κριτική και να πιέζεις την εξουσία, ή να στηρίζεις την εφαρμοζόμενη πολιτική και τις κυβερνητικές επιλογές, ανάλογα με το πόσο οι κυβερνώντες ικανοποιούν τις ορέξεις των μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων που προωθείς. Να προσεγγίζεις τις θέσεις των κομμάτων, τα αιτήματα των εργαζομένων, τον καημό των ανέργων, μέσα από το πρίσμα και από τη σκοπιά του ισοζυγίου, που σου αποφέρουν οι συναλλαγές σου με την όποια εξουσία.

Ο θόρυβος και η ανταλλαγή δημόσιων διαξιφισμών δε θα κρατήσει πολύ. Ηδη, έχει δοθεί το σύνθημα να πέσουν οι τόνοι και να "κουκουλωθεί" η όλη υπόθεση. Να πάψει να φαίνεται ακόμα και το μικρό μέρος της κορυφής του παγόβουνου που φάνηκε. Αλλωστε, αυτοί το γνωρίζουν καλά. Κάθε δημοσιότητα, κάθε φως στις υπόγειες και ύποπτες συναλλαγές τους περιέχει τον κίνδυνο να στραβώσει το κλήμα. Το "κλήμα" που επιβάλλει, οι "ευυπόληπτοι πολίτες" να ηγούνται στην υπόθεση της διαμόρφωσης της πολιτικής, να ροκανίζουν από παντού εκατοντάδες δισεκατομμύρια, παραφουσκώνοντας τα θησαυροφυλάκιά τους και, ταυτόχρονα, να εμφανίζονται προς τα έξω ως "οικογένεια" και "εθνικοί ευεργέτες".

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ