Πλήθος δημοσιευμάτων, ραδιοτηλεοπτικών αφιερωμάτων, νέων εκδόσεων συνοδεύει την 30ή μαύρη επέτειο από την 21η Απριλίου 1967. Δημιουργείται πάντως, η εντύπωση ότι όπως και για άλλα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας έτσι και στην περίπτωση αυτή τα πολλά λόγια έχουν σκοπό τη συσκότιση και όχι τη διαλεύκανση ορισμένων κρίσιμων ζητημάτων που αφορούν στις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το πραξικόπημα, το ρόλο των Αμερικανών, τις ευθύνες των αστικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και κάποιων πολιτικών προσώπων. Είναι άλλη μια προσπάθεια για να έρθει η ιστορία στα μέτρα της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων. Υπό την έννοια αυτή προκαλεί εντύπωση, η έκπληξη και ανησυχία - εν πολλοίς υποκριτική - που εκδηλώνεται από ορισμένες πλευρές για το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων (κυρίως νέων) δε θυμούνται καν το τι έγινε την 21η Απριλίου 1967, ότι δε γνωρίζουν τα ονόματα των πρωταιτίων του πραξικοπήματος και της δικτατορίας, ότι αγνοούν το αν και το ποιος αντιστάθηκε στη χούντα. Είναι ακριβώς το αποτέλεσμα αυτής της τριαντάχρονης συστηματικής προσπάθειας να σβηστούν από τη μνήμη του λαού τα ανεπιθύμητα και πάνω στο κενό να γραφτούν τα "καλά και συμφέροντα". Εξάλλου και στην περίπτωση αυτή, οι συνένοχοι είναι και οι "νικητές". Είναι φυσικό λοιπόν, να θέλουν να κρατούν τα κέρδη από τις "νίκες" τους και να εξαφανίζουν τα τεκμήρια της ενοχής τους.

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, δεν ήταν "κεραυνός εν αιθρία", ούτε κυρίως γέννημα κάποιων "νοσηρών εγκεφάλων". Ηταν το αποτέλεσμα ενός πολύχρονου σχεδιασμού στον οποίο συμμετείχαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, το παλάτι, "επιφανείς" παράγοντες του "επιχειρηματικού κόσμου" και κορυφαίοι εκπρόσωποι του λεγόμενου πολιτικού κόσμου της χώρας. Ολα αυτά βεβαίως, πρέπει να εκτιμηθούν στο πλαίσιο και των συγκεκριμένων συνθηκών εκείνης της περιόδου. Οι Αμερικανοί επιθυμούσαν την πάση θυσία απόκτηση του ελέγχου των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή για λόγους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς (τα πετρέλαια), σ' αυτό το σχεδιασμό έπαιζε σημαντικό ρόλο η Κύπρος αφού η μετατροπή της σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο είχε τεράστια στρατηγική σημασία. Το γεγονός ότι ο πόλεμος των "επτά ημερών" μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου γίνεται λίγους μήνες μετά, ήταν απλώς η επιβεβαίωση. Φυσικά οι Αμερικανοί δεν "έπαιζαν" μόνοι τους, η Σοβιετική Ενωση δεν αποτελούσε μόνο το "αντίπαλο δέος" αλλά και τον βασικό υποστηρικτή της κυπριακής ανεξαρτησίας, όπως και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που είχαν αναπτυχθεί στη Μ. Ανατολή. Από το 1963 περίπου, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα ήταν "ανεπαρκείς", όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να επωμισθούν το βάρος της ευθύνης για το έγκλημα κατά της Κύπρου. Πολύ περισσότερο όταν στην Ελλάδα είχε αναπτυχθεί ένα δυναμικό λαϊκό κίνημα που αμφισβητούσε κυρίαρχες επιλογές και όπου σημειωνόταν μια ισχυρή επιρροή της Αριστεράς και του ΚΚΕ. Από το 1965 οι σχεδιασμοί έγιναν πιο συγκεκριμένοι αφού το πραξικόπημα ετοιμαζόταν συστηματικά όχι μόνο από ένα κέντρο και δεν έχει μεγάλη σημασία αν τελικά έγινε από τους "συνταγματάρχες" και όχι από τους "στρατηγούς".

Για το πώς φθάσαμε στην 21η Απριλίου 1967, για το ρόλο δυνάμεων, κομμάτων, και προσώπων έχουμε να μάθουμε ακόμη πολλά, όμως τα ίδια τα γεγονότα, τα όσα στοιχεία έγιναν γνωστά μέχρι σήμερα είναι αρκετά για να καταλήξουμε σε ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα. Το πρώτο αφορά στη διατήρηση και την ενίσχυση της μνήμης και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όσο μένει ζωντανό το μήνυμα της λαϊκής ενότητας και της πάλης κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, πολλά είναι τα κοινά στοιχεία ενώ οι Αμερικανοί έπαψαν να έχουν ανάγκη συνταγματάρχες ή στρατηγούς, για τα σχέδια της "νέας τάξης". Ομως, ούτε οι στόχοι αλλάζουν, ούτε οι δυνάμεις που τους εξυπηρετούν. Γι' αυτό και θέλουν να ξεχαστεί επιλεκτικά ο ρόλος τους εκείνη την εποχή.