Αναλύοντας τους στόχους του "κοινωνικού διαλόγου" η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι "τινάζονται κυριολεκτικά, ουσιαστικά και τυπικά, στον αέρα τα εναπομείναντα θεμελιακά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που διαμόρφωναν ένα επίπεδο ζωής στη χώρα μας".Αναλυτικά η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος υπογράμμισε:

"Αναγγέλλεται, με τα 19 σημεία, η σφοδρότερη - για τα τελευταία χρόνια - επίθεση σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, με πιλότο τις γνωστές 4 ελευθερίες δράσης της ΕΕ (κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού). Και οι τέσσερις αυτές ελευθερίες συνιστούν ένα πλαίσιο πλήρους και προκλητικής ασυδοσίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, γενικότερα της καπιταλιστικής εργοδοσίας σε βάρος του πλούτου των χωρών και κυρίως σε βάρος των εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο.

Τινάζονται κυριολεκτικά, ουσιαστικά και τυπικά, στον αέρα τα εναπομείναντα θεμελιακά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που διαμόρφωναν ένα επίπεδο ζωής στη χώρα μας. Η κυβέρνηση Σημίτη, πιστός εταίρος του Διευθυντηρίου, διαφυλάσσει και κυρίως παρέχει νέα κεκτημένα στους βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, τραπεζίτες, στις πολυεθνικές γενικότερα. Δρομολογεί και νέα μέτρα που θα κάνουν ακόμα πιο στυγνή και απάνθρωπη την εργατική εκμετάλλευση.

Ο στόχος της κυβέρνησης Σημίτη δεν είναι μόνο οικονομικός, είναι βαθύτατα πολιτικός. Ενδιαφέρεται, αξιοποιώντας την πείρα των άλλων καπιταλιστικών χωρών και των αδελφών κυβερνήσεων, να διαμορφώσει ακόμα πιο ολοκληρωμένα έναν τρόπο ζωής και εργασίας για τον εργάτη και τον υπάλληλο, που εντελώς απομονωμένος και ξεμοναχιασμένος, χωρίς την τυπική έστω προστασία συλλογικών συμβάσεων και κρατικών δεσμεύσεων, να είναι εύκολη παγίδα για τον εργοδότη, έτοιμος να υπογράψει οποιοδήποτε ατομικό συμβόλαιο εργασίας με όρους σύγχρονου δουλεμπορίου. Ενδιαφέρεται να τσακίσει κάθε δυνατότητα να μπορούν οι εργαζόμενοι, ως μέλη ενός κλάδου, να διαπραγματεύονται συλλογικά και να αντιτάσσουν τα ενιαία συμφέροντά τους εναντίον των ενιαίων συμφερόντων κράτους και εργοδοσίας.

Η κυβέρνηση μια αγωνία έχει, να διασφαλίσει για την πλουτοκρατία του τόπου ένα καλό μερίδιο στο γήπεδο του ανταγωνισμού της Ευρώπης με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα στα οποία ηγεμονεύουν οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Οποιο κέντρο και να πάρει την πρώτη θέση σ' αυτόν τον ανταγωνισμό, δεν πρόκειται να δώσει κέρδη για τους λαούς. Και στα τρία αυτά κέντρα οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν με νέες θυσίες, καλούνται να απεμπολήσουν τα δικαιώματα, τα οράματα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετά από τα μέτρα που περιλαμβάνει το κείμενο των 19 ενοτήτων έχουν περπατήσει στη ζωή εδώ και αρκετά χρόνια, από την 10ετία ακόμα του 1980, όταν γίνονταν οι αναπροσαρμογές στα πλαίσια της "ενιαίας εσωτερικής αγοράς της ΕΟΚ", κατά την προετοιμασία δηλαδή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οπως είναι αλήθεια, ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι ευρωπαϊκής έμπνευσης, άλλα παγκόσμιας, με βασικούς υποστηριχτές το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ. Οσες χώρες έχουν πέσει στο δόκανο του ΔΝΤ, γνωρίζουν με τι τρόπο ο διεθνής αυτός καπιταλιστικός οργανισμός πιέζει και απειλεί για να δρομολογηθούν παρόμοια μέτρα από κυβερνήσεις πειθήνιες και εξαρτημένες.

Σήμερα η κυβέρνηση επιδιώκει να νομιμοποιήσει και να θεσμοθετήσει τη νέα πραγματικότητα, να την επεκτείνει εκεί που δεν έχει ακόμα εμφανιστεί με σαφήνεια, όπως πχ με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο, επίσημα και ανοιχτά.

Το ΚΚΕ, ΚΑΙ προειδοποίησε ΚΑΙ αγωνίστηκε με τις δυνάμεις που είχε για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι έγκαιρα και να μη βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων. Αντίθετα, τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης έκαναν ό,τι μπορούσαν να καθησυχάζουν τους εργαζόμενους ή να επικαλούνται την ανάγκη εκσυγχρονισμών και αναπροσαρμογών, χωρίς βεβαίως να ομολογούν ότι υπάρχουν εκσυγχρονισμοί και "εκσυγχρονισμοί", αναπροσαρμογές και "αναπροσαρμογές". Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα για το αληθινό ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο των όρων "ανταγωνιστικότητα", "παραγωγικότητα", "ευελιξία". Δεν ευθύνονται οι όροι από μόνοι τους, εξαρτάται ποιος τους λέει και για ποιο σκοπό, ποια συμφέροντα υπηρετούν και ποια εχθρεύονται.

Στις 16 Γενάρη 1994 ο "Ριζοσπάστης" κυκλοφόρησε πλατιά στον ελληνικό λαό το πλήρες κείμενο της Λευκής Βίβλου, που αποτελεί το σύγχρονο Ευαγγέλιο όλων όσοι ονειρεύονται να συντρίψουν την εργατική τάξη και να τη σύρουν να υπογράψει ένα συμβόλαιο υποταγής και παραίτησης.

Χρόνια τώρα και σήμερα δουλεύουμε ακούραστα για να ενημερώνουμε, να αποκαλύπτουμε, να στηρίξουμε αγώνες, να πρωτοστατήσουμε στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και κοινωνικής αλληλεγγύης. Θα συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα και πείσμα. Είμαστε βέβαιοι, άλλωστε το ζούμε καθημερινά, ότι πολλοί εργαζόμενοι που στην αρχή θεωρούσαν ότι είμαστε υπερβολικοί και "καταστροφολόγοι", τώρα καταλήγουν στην ίδια διαπίστωση.

Ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν τρεις επιλογές (η της διαφύλαξης των κεκτημένων, η νεοφιλελεύθερη και η δική της, που τάχα συνδυάζει την παραγωγική αναδιάρθρωση και τα κοινωνικά δικαιώματα) είναι ψεύτικος και αβάσιμος, αφού και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη εμφανώς ξεχωρίζουν δύο γενικές πολιτικοκοινωνικές κατευθύνσεις, με διάφορες μεν αποχρώσεις, αλλά με ενιαία γραμμή. Η μια κατεύθυνση είναι αυτή που εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη, από φιλελεύθερα, συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (για να χρησιμοποιήσουμε ορολογίες που τα ίδια τα κόμματα υιοθετούν για τον εαυτό τους), η άλλη εκφράζεται με τη δυσαρέσκεια και αντίθεση των λαών σε όλη την Ευρώπη για την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους.

Η χτεσινή και σημερινή πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο ανάμεσα στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων και στα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα. Οταν κερδίζουν οι μεν, χάνουν οι δε. Η με το λαό θα είσαι και θα πολεμάς τα μονοπώλια, το πολυεθνικό κεφάλαιο ή θα υπηρετείς τα κέρδη και θα χτυπάς αλύπητα το λαό. Το ΚΚΕ υπερασπίζεται τις κατακτήσεις των εργαζομένων, όχι γιατί τις θεωρεί επαρκείς, αλλά γιατί είναι εναντίον κάθε οπισθοχώρησης, που χωρίς αμφιβολία χρησιμοποιείται για μια ολοκληρωτική επίθεση σε βάρος τους. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι είναι άμεση ανάγκη ο εργαζόμενος λαός, η εργατική τάξη, που δέχεται σήμερα συντριπτικά πλήγματα, να διεκδικήσει και νέα δικαιώματα, να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις εναντίον των κερδών και των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση - αυτό το μάθημα έχει πάντα αξία, σήμερα ακόμα μεγαλύτερη.

Υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία η λαϊκή πλειοψηφία που νιώθει αυτήν την ανάγκη. Εκτός από τους εργαζομένους που πάλεψαν ανοιχτά και οργανωμένα με απεργίες και κινητοποιήσεις, υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που είναι δυσαρεστημένοι και δεν πείθονται από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων, που προσπαθούν να τους πείσουν ότι η ΕΕ είναι μονόδρομος. Η επιλογή για το λαό είναι μία: Η αντίθεση και η οργανωμένη σύγκρουση με αυτήν την πολιτική και τους φορείς της, η αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης.

Χρήματα και πόροι υπάρχουν, δυνατότητες να ζήσει ο εργαζόμενος καλύτερα, επίσης. Η επιστήμη και η τεχνική έχει κάνει τέτοια και τόσα άλματα που μπορεί να διασφαλίσει στο λαό μας και την εργασία και τον ελεύθερο χρόνο και τη σύγχρονη παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Το θέμα είναι ότι τον πλούτο, τους πόρους και τα επιτεύγματα της επιστήμης δεν τα διαχειρίζεται, δεν τα διαφεντεύει ο λαός, αλλά οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών.

Ο αγώνας είναι και θα είναι πολυμέτωπος, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, των αμοιβών και συντάξεων, εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και του αφελληνισμού της παραγωγικής βάσης, εναντίον των νέων μέτρων εμπορευματοποίησης της παιδείας, της υγείας. Ο αγώνας αυτός θα έχει προοπτική, στο βαθμό που στην πορεία πολιτικοποιηθεί και θέσει ως στόχο την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού, τη διαμόρφωση συνθηκών για μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία, που είναι διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Δεν έχει καμία σχέση με τις μορφές διαπραγμάτευσης που γνωρίζει ως τώρα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τη διαδικασία των συλλογικών και κλαδικών διαπραγματεύσεων ή την κατάθεση απόψεων σε όργανα της Βουλής ή τα σχετικά υπουργεία.

Πρόκειται για μια διαδικασία, όπου και μόνη η συμμετοχή δεσμεύει ότι οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν ως κοινωνικούς συνεταίρους και φίλους την εργοδοσία, δηλαδή εκείνους που από τη φύση τους εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρούν και να επαυξάνουν τα κέρδη τους. Δηλαδή ζητείται από τα συνδικαλιστικά όργανα να πάρουν διαζύγιο με τον ίδιο το χαρακτήρα τους, το διεκδικητικό, να χάσουν δηλαδή τη βασική τους ιδιότητα που έχουν από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο δήθεν διάλογος προϋποθέτει ότι τα συνδικαλιστικά όργανα δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν διατήρηση των κεκτημένων, ούτε αντικατάστασή τους με νέες σύγχρονες κατακτήσεις. Προϋποθέτει ότι τα συνδικαλιστικά όργανα δέχονται το πισωγύρισμα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση και τα νέα αντεργατικά μέτρα. Το πολύ που αναγνωρίζεται είναι ένα πολύ μικρό παζάρεμα, λίγο πάνω, λίγο κάτω, ώστε να περάσει το κύριο και βασικό που ενδιαφέρει το δίδυμο κυβέρνηση - εργοδοσία.

Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος γίνεται με όρους δουλέμπορου προς δούλους. Γι' αυτό και οι συνδικαλιστικοί φορείς δεν πρέπει να τον νομιμοποιήσουν.