Τριάντα χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 πολλοί θέλουν να ξεχάσουν και μαζί μ' αυτούς να ξεχάσει και ο ελληνικός λαός ότι η εφτάχρονη δικτατορία σχεδιάστηκε, οργανώθηκε και επιβλήθηκε όχι μόνο εν γνώσει, αλλά και με την άμεση συμμετοχή των Αμερικανών. Ετσι και στη φετινή επέτειο ακούσαμε πάλι τα περί "αφρόνων αξιωματικών" και "νοσηρών εγκεφάλων", που εν αγνοία του παλατιού, των αστικών πολιτικών δυνάμεων, των ντόπιων καιξένων μυστικών υπηρεσιών έκαναν το πραξικόπημα. Τώρα όμως, τριάντα χρόνια μετά, με τα στοιχεία που έγιναν γνωστά (έστω και αποσπασματικά) δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλοι οι παραπάνω ήσαν εν γνώσει του προετοιμαζόμενου πραξικοπήματος και επομένως στον ένα ή άλλο βαθμό ήσαν τουλάχιστον συνένοχοι.

Η αποσιώπηση, ή η ελαχιστοποίηση του ρόλου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα έχει την εξήγησή της. Σήμερα που οι δολοφόνοι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, που οι Αμερικανοί προωθούν το σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου και του Αιγαίου, πρέπει να ξεχαστεί ότι για τους ίδιους ακριβώς λόγους πριν τριάντα χρόνια οι ίδιες δυνάμεις προχωρούσαν στο πραξικόπημα. Τότε, βέβαια, όχι μόνο λόγω των εσωτερικών εξελίξεων, αλλά και της διεθνούς κατάστασης, οι Αμερικανοί είχαν την ανάγκη μιας χούντας στην Αθήνα. Σήμερα έχουν πειθήνιες κυβερνήσεις, που όχι μόνο δεν αντιδρούν, αλλά φαίνεται να είναι και διατεθειμένες να συνυπογράψουν τα διχοτομικά σχέδια.

Ομως και σ' αυτή την επέτειο δεν έλειψαν οι φωνές για την αποφυλάκιση των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι τέσσερις μόνο απ' αυτούς παραμένουν στη φυλακή και οι οποίοι μάλιστα όχι μόνο αρνούνται να ζητήσουν χάρη, αλλά και δηλώνουν ότι, αν τους δινόταν ευκαιρία θα έκαναν τα ίδια και σήμερα. Δηλαδή, με λίγα λόγια, όσοι ζητούν την αποφυλάκιση, ούτε λίγο, ούτε πολύ συνηγορούν στην πολιτική δικαίωση των πραξικοπηματιών, των εκτελεστικών οργάνων ενός εγκλήματος που πληρώνουν ακόμη η χώρα και ο λαός. Οσοι, βέβαια, συμμετέχουν σ' αυτή την εκστρατεία, για να φέρουν την ιστορία στα μέτρα τους, για να απεκδυθούν κάθε ευθύνη τους, για να αποκρύψουν τους πραγματικούς ενόχους γνωρίζουν ότι ο μεγαλύτερος εχθρός στην επιχείρησή τους είναι ο ενωμένος αγώνας του λαού κατά του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων. Αυτός ο αγώνας συνδέει το τότε και το τώρα, δείχνοντας και το πώς φτάσαμε στη δικτατορία το '67, αλλά και πως μένουν ανεκπλήρωτα τα ιστορικά αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη.