Παραθέτουμε παρακάτω εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γιώργη Μωραϊτη με θέμα: "Η συμβολή του παράνομου Τύπου στην αντιδικτατορική πάλη".

"Αγαπητοί φίλοι, συνάδελφοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ιστορική μνήμη σημαίνει να μην ξεχνάμε! Οταν μάλιστα πρόκειται για "εγχειρήματα" όπως η 21η Απρίλη 1967 θα 'ταν και έγκλημα η λησμονιά. Οσοι έτυχε να ζήσουμε τη φρίκη εκείνης της μέρας καθώς και της νύχτας και άλλες που ακολούθησαν, ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε. Το θέμα όμως είναι να μην ξεχνά ο κόσμος. Και να μαθαίνουν και να θυμούνται οι γενιές που έρχονται. Για να μην επιτρέψουν επανάληψη! Αυτό το αίτημα προβάλλει στο πρώτο φύλλο ο νόμιμος "Ριζοσπάστης", μετά την πτώση της χούντας, στο κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο του με τίτλο "Ποτέ πια".

Να όμως, που τώρα, στα 30χρονα της επάρατης ημερομηνίας, κάποια γκάλοπ, μαζί με μια συγχορδία κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων, στοχεύουν ακριβώς στο αντίθετο. Πάνε να πείσουν ότι "ο λαός δεν έχει μνήμη" και ότι "η χούντα έκανε και καλό"... (βέβαια - εξυπακούεται - το μεγαλύτερο "καλό" έκαναν εκείνοι που την έβαλαν να κάνει το πραξικόπημα). Οχι, δεν είναι σωστό. Μάλλον αποκαλύπτουν διακαείς πόθους ορισμένων κύκλων, και μιας νοοτροπίας, που από καιρό μεθοδεύουν τον ευνουχισμό του αγωνιστικού πνεύματος και των μηνυμάτων της αντιδικτατορικής πάλης.

Η Ελλάδα γέμισε πληγές! Ηρθε η ώρα να πληρώσει πανάκριβα - χειρότερα από κάθε προηγούμενο - την υποτέλειά της στους ξένους και κατά κύριο λόγο την εθελοδουλία της στους Γιάνκηδες. "Γύρισε η Ιστορία" πολλά χρόνια πίσω, στον οικονομικό, στον πολιτικό, στον κοινωνικό τομέα. "Κόλλησε ο τροχός" στην καθυστέρηση, στην υπανάπτυξη, στο μαρασμό. Σε μια εποχή τεράστιων δυνατοτήτων και επιτευγμάτων της επιστημονικής και τεχνολογικής επανάστασης. Υπέστη τον έσχατο ευτελισμό ως αρχαία "κοιτίδα των φώτων και του πολιτισμού". Επεσε ανεπανόρθωτα σε διεθνές πεδίο το οιοδήποτε κύρος της. Απανωτά έρχονται τα πλήγματα, σε όλα τα επίπεδα. Αφάνταστες είναι οι ταπεινώσεις και οι συμφορές. Κι από την άλλη, εκμεταλλεύονται το δράμα της και καταληστεύουνε τον πλούτο της ξένα και ντόπια μονοπώλια και πολυεθνικές (Πέφτουνε "σαν τα όρνια στα ψοφίμια" πάνω της οι ποικιλώνυμοι πράκτορες και χρυσοκάνθαροι). Είναι να θλίβεται κανείς, να κλαίει και να πονά. Εκεί την εκατάντησαν την όμορφη πατρίδα μας...

Σπουδαίο ρόλο στην αντιδικτατορική πάλη διαδραμάτισε ο παράνομος αντιστασιακός και κομματικός Τύπος. Μέχρι το Σεπτέμβρη του 1967 δεν υπήρχε στην Ελλάδα παράνομο κομματικό έντυπο. Μέχρι τότε έβγαινε η "Νέα Ελλάδα", όργανο του ΠΑΜ, πολυγραφημένη. Ετσι, το μεγάλο κενό της ενημέρωσης καλύπτονταν μόνο από τη "Φωνή της Αλήθειας", που στάθηκε σε όλα εκείνα τα χρόνια το βαρύ πυροβολικό του λαού και του Κόμματος.

Για ν' αντιμετωπίσει αυτό το σοβαρό κενό, ταυτόχρονα με την αναδιοργάνωση της ΚΟΑ, το Κόμμα προσανατολίστηκε στην έκδοση παράνομης κομματικής εφημερίδας. Η απόφαση για την έκδοση της "Αδούλωτης Αθήνας", οργάνου της ΚΟΑ του ΚΚΕ, πάρθηκε στα μέσα Ιούλη του 1967.

Το πρώτο φύλλο της "Αδούλωτης Αθήνας" ήταν δισέλιδο και κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 1967. "Καπέλο" είχε το σύνθημα: "Ζήτω η Δημοκρατία! Κάτω η δικτατορία! ". Ο τίτλος ήταν κεντημένος πάνω σε "στένσιλ" (δυστυχώς δεν έχουμε κανένα αντίτυπο). Το φύλλο αυτό γράφτηκε σε μια τρώγλη και σελιδοποιήθηκε σ' ένα από τα σχεδιαγράμματα ενός τόμου από τα άπαντα του Λένιν. Εκεί σελιδοποιήθηκε, ψιλογράφτηκε και στάλθηκε σε άλλο σημείο του ορίζοντα της Αθήνας, όπου τυπώθηκε σε πολύγραφο. Το "τιράζ" που βγήκε ήταν φυσικά μικρό: μερικές εκατοντάδες αντίτυπα. Κυκλοφόρησε όμως πλατιά, χέρι με χέρι και τοιχοκολλήθηκε σε διάφορους χώρους. Εκανε εντύπωση στους παλιούς αγωνιστές, σύνδεσε την κατοχική ιστορία της "Αδούλωτης Αθήνας" με τη νέα κατάσταση. Στάλθηκε στο εξωτερικό και τα κείμενά της μεταδόθηκαν από τη "Φωνή της Αλήθειας", το σταθμό της Μόσχας και άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Εκανε επίσης γνωστή την ύπαρξη και δράση της ΚΟΑ, προκαλώντας μεγάλο ενθουσιασμό και ικανοποίηση. Από τότε έβγαινε κανονικά κάθε μήνα, ενώ πότε - πότε έβγαζε και έκτακτη έκδοση, όπως, π. χ., με το πραξικόπημα του βασιλιά το Δεκέμβρη του 1967 και το Φλεβάρη του 1968, όταν πήρε θέση υπέρ των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσιεύοντας τη σχετική απόφαση του Γραφείου της ΚΟΑ.

Η πιο σπουδαία κατάκτησή μας, σημαία του Κόμματος και του αδούλωτου λαού μας, ήταν ο "Ριζοσπάστης" και στην περίοδο της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας. Στάθηκε άξιος συνεχιστής των ηρωικών παραδόσεών του, δικαίωσε απόλυτα την έκδοσή του, εκπλήρωσε τιμητικά την αποστολή του. Γραφόταν και τυπωνόταν στην πιο βαθιά παρανομία, κυκλοφορούσε με την πιο μεγάλη μυστικότητα, αλλά κρατούσε πάντα την πιο υψηλή έπαλξη του κομματικού και αντιστασιακού Τύπου στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με τα 67 παράνομα φύλλα του έγραψε στην ηρωική ιστορία του ένα καινούριο κεφάλαιο. Δεν έχει σημασία αν, λόγω του τρόπου που έγινε τον Ιούλιο του '74 η αλλαγή, πολλές σελίδες και πτυχές αυτού του κεφαλαίου παρέμειναν και θα παραμείνουν ίσως για πολύ ακόμα άγνωστες. Κάποτε όμως θα γίνουν γνωστές.

Ας σπεύδουν άλλες εφημερίδες - απ' τις οποίες όχι οι λιγότερες συμβιβάστηκαν με τη χούντα κι έπαιξαν, με το αζημίωτο φυσικά, το παιχνίδι της - να προβάλλουν τις "αντιστασιακές" περγαμηνές τους. Ο "Ριζοσπάστης" δεν ενδιαφέρεται για δάφνες, του αρκεί ότι έπραξε το καθήκον του.

Ο παράνομος "Ριζοσπάστης" στάθηκε πιστός φορέας και εκφραστής της γραμμής του ηρωικού μας Κόμματος, του ΚΚΕ. Σήκωσε ψηλά τα αγωνιστικά λάβαρα της πάλης του λαού ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς και στα κύρια στηρίγματά του, την ντόπια ολιγαρχία, τα ξένα μονοπώλια, τους Αμερικανο - ΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές. Πολέμησε αμείλικτα την ολέθρια αντιλαϊκή και αντεθνική πολιτική της χούντας. Κατήγγειλε τα εγκλήματά της. Υπερασπίστηκε την εθνική ανεξαρτησία, τα πολιτικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, την ιερή κυπριακή υπόθεση. Επίμονα και ανυποχώρητα πάλεψε για την ενότητα και την κοινή δράση όλων των αντιδικτατορικών δυνάμεων, για την ανατροπή της δικτατορίας και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά νέας δημοκρατίας.

Χάρη στην αυτοθυσία, τον ηρωισμό και το επαναστατικό πάθος των κομμουνιστών, ο "Ριζοσπάστης" σφυρηλάτησε ακατάλυτους αγωνιστικούς δεσμούς του ΚΚΕ με τους εργάτες, τους αγρότες, τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Ρίζωσε βαθιά στη συνείδηση του λαού και κατάκτησε την αγάπη του. Αναμφισβήτητη ήταν η συμβολή του "Ριζοσπάστη" στους μεγάλους αγώνες του λαού και της νεολαίας μας, στο ξεσήκωμα του ηρωικού Πολυτεχνείου, που υπέσκαψαν το δικτατορικό καθεστώς και το οδήγησαν στην πλήρη χρεοκοπία και κατάρρευσή του.

Η μαύρη εφταετία πέρασε. Η ανάμνησή της είναι ακόμα νωπή. Ηταν μια περίοδος οδυνηρή και διδακτική. Εκείνοι που τη διαδέχτηκαν φαίνεται δε διδάχτηκαν τίποτα. Κυβερνούν με παμπάλαιες μεθόδους και μέσα. Επισείουν ακόμα και την απειλή του "Ιδιώνυμου" και του "509". Χτυπούν τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Δεν αφήνουν ευκαιρία που να μην εντείνουν τον εθνικισμό, το σοβινισμό, τον αντικομμουνισμό. Παρουσιάζονται με μάσκες "δημοκρατικές" και "σοσιαλιστικές", αλλά υπηρετούν πειθήνια τα ντόπια και ξένα μονοπώλια σε βάρος του λαού και των συμφερόντων της χώρας. Ο λαός μας όμως άντλησε από την περίοδο της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης πολύτιμη πείρα και πλούσια διδάγματα που πρέπει να τα αξιοποιήσει στην πάλη του.

Εμείς δεν έχουμε παρά να σταθούμε στο πλευρό του, παλεύοντας στην πρωτοπορία και να υλοποιήσουμε το σοβαρό καθήκον του πατριωτικού - αντιιμπεριαλιστικού - δημοκρατικού μετώπου. Για να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας και του φωτεινού μέλλοντος με τη σοσιαλιστική αλλαγή. Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τους χιλιάδες αγωνιστές και τους συντρόφους μας που έπεσαν στον τίμιο αγώνα.