Η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει την απόφαση του Αρείου Πάγου. Τα θύματα του Διστόμου δεν επιτρέπεται να σέρνονται από ένα δικαστήριο σε άλλο.

Αυτή είναι η γνώμη του διεθνολόγου καθηγητή δρ. Νόρμαν Πεχ - από το Αμβούργο - που τη διατύπωσε και αιτιολόγησε διεξοδικά σε συνέντευξη που έδωσε στην ημερήσια εφημερίδα «Γιούγκε Βελτ» του Βερολίνου. Ο καθηγητής δρ. Πεχ προήδρευσε του διεθνούς δικαστηρίου για τον Πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας που συνήλθε στις 2-3 Ιούνη στο Βερολίνο.

Ακολουθούν περιληπτικά οι απαντήσεις σε ερωτήσεις του συντάκτη της εφημερίδας:

Καθηγητής Πεχ: «Από άποψη διεθνούς δικαίου η άρνηση (της γερμανικής κυβέρνησης) να αναγνωρίσει την απόφαση, δε δικαιολογείται καθόλου. Της απόφασης αυτής είχε προηγηθεί μακρόχρονη διαδικασία. Η καταδίκη έγινε τώρα από το δικαστήριο του ανώτατου βαθμού (Αρειο Πάγο). Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να φέρει τις συνέπειες, αν δε θελήσει να ξεκαθαρίσει το ζήτημα με τα θύματα και την (ελληνική) κυβέρνηση».

Στο επιχείρημα της γερμανικής κυβέρνησης ότι το γερμανικό κράτος έχει ασυλία και δεν μπορεί να δικαστεί από ξένα δικαστήρια, ο καθηγητής Πεχ απαντάει ανάμεσα σε άλλα:

«Ο Αρειος Πάγος παρατήρησε πολύ σωστά ότι ναι μεν υπάρχει η αρχή της κρατικής ασυλίας, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί κάθε πολίτης μιας ξένης χώρας να σύρει σε δικαστήριο ένα άλλο κράτος λόγω ομαλής κυβερνητικής ενέργειας. Ομως, κι αυτό έχει το παράλληλό του στην περίπτωση του Πινοτσέτ, τέτοια εγκλήματα πολέμου, σαν αυτά που διαπράχτηκαν από το γερμανικό στρατό στην Ελλάδα, δεν ανήκουν στην ομαλή κυβερνητική συμπεριφορά μιας κυβέρνησης... Εδώ πρόκειται για βαριά εγκλήματα πολέμου. Και γι' αυτά πρέπει να υπάρχει ευθύνη».

Σχετικά με τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γερμανικών δικαστηρίων, αν υπάρχει ή όχι κρατική ασυλία της Γερμανίας, ο Γερμανός διεθνολόγος απαντάει ανάμεσα σε άλλα:

«Απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο, στον οποίο βρίσκονται τα θύματα, πρέπει να βγουν. Δεν επιτρέπεται να σέρνονται από ένα δικαστήριο σε άλλο. Κατά τη γνώμη μου ο τόπος Ελλάδα υπήρξε ο σωστός δικαστικός τόπος. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει τώρα να εφαρμόσει την απόφαση».

Πόσο βαρύνει το επιχείρημα (της γερμανικής κυβέρνησης) περί παραγραφής μετά από πάροδο 50 χρόνων;

Στην ερώτηση αυτή ο διεθνολόγος καθηγητής απάντησε ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις φέρνουν διάφορα επιχειρήματα. π.χ. ότι με τους Γερμανούς τουρίστες έμπασαν πολλά χρήματα στην Ελλάδα ή ότι δεν υπήρχε συνθήκη ειρήνης και γι' αυτό δεν πλήρωναν αποζημιώσεις. Ομως τώρα:

«Σύμφωνα με διεθνείς, όπως επίσης σύμφωνα με εθνικές νομικές αντιλήψεις, η συμφωνία δύο συν τέσσερα του 1999 μπήκε στη θέση συνθήκης ειρήνης... Η γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί ξαφνικά να επικαλείται παραγραφή, αφού η ίδια πάντα ανέβαλε την πληρωμή λόγω έλλειψη συνθήκης ειρήνης. Αυτό θα ήταν πραγματικά πλήρης κατάχρηση δικαίου».

Ως προς το θόρυβο που γίνεται ότι επιβαρύνονται «οι σχέσεις φιλίας» μεταξύ Γερμανίας - Ελλάδας, ο κ. Πεχ υπογραμμίζει ότι η απόφαση του Αρείου Πάγου αφορά ιδιωτικές αγωγές των θυμάτων, που πρέπει να αποζημιωθούν και δεν αναφέρεται καθόλου στις σχέσεις των δύο κρατών.