Σε μια Βουλή κυριολεκτικά "πολιορκημένη" από τη γενική κατακραυγή και τη γενικευμένη έμπρακτη αντίσταση, αρχίζει την Τρίτη, 17 Νοέμβρη, η συζήτηση του πιο σκληρού προϋπολογισμού της τελευταίας 15ετίας, όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Στο συνεχιζόμενο ηρωικό ξεσηκωμό των αγροτών, στις απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις των εργατών και υπαλλήλων όλης της χώρας, που έχουν κηρυχτεί για τη μέρα αυτή, καταγράφεται, με τον πιο μαχητικό, με τον πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο τρόπο, η γενική αντίθεση της Ελλάδας, της δουλιάς και του μόχθου, σε μια πολιτική που της γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη. Ταυτόχρονα, στις κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, καθώς και των εργαζομένων στην υγεία, καταγράφεται εντελώς χειροπιαστά η καταδίκη της άλλης, γκρίζας, όψης αυτού του προϋπολογισμού και η οποία έχει να κάνει με την άγρια περικοπή των κοινωνικών δαπανών. Αυτά τα σαφέστατα μηνύματα καμιά παραχάραξη, κανένας "επικοινωνιολόγος", δεν μπορεί να τα αλλάξει.

Οσοι επί μέρες, επί βδομάδες τώρα, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν αυτή την πραγματικότητα, εμφανίζοντας τον αγροτικό ξεσηκωμό σαν μια υποκινούμενη μεμονωμένη "ανταρσία", παίρνουν την απάντησή τους στα νέα "μπλόκα", που στήνονται στις πόλεις, στα λιμάνια και σ' όλη τη χώρα, απέναντι στη συνολικά αντιλαϊκή πολιτική. Στην πανελλαδική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων. Στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργατών, που σε πολλές πόλεις παίρνουν τη μορφή της δεύτερης 24ωρης απεργίας μέσα σε δυο βδομάδες. Στην 48ωρη - παγκόσμια μετά από πολλά χρόνια - απεργία των ναυτεργατών. Στις απεργίες των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στην υγεία. Στις μαθητικές και σπουδαστικές διαδηλώσεις, που πυκνώνουν. Στα συλλαλητήρια, που οργανώνονται την Τρίτη σ' όλη τη χώρα, με κορυφαίο το συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή, την ώρα που θα αρχίζει η συζήτηση του προϋπολογισμού. Στη χτεσινή πανοικοδομική απεργία. Στα πανσυνταξιουχικά συλλαλητήρια της περασμένης Τρίτης... Σ' ένα ολόκληρο κίνημα, που αναπτύσσεται στη βάση της προβολής και διεκδίκησης στόχων, που σε γενικές γραμμές έχουν να κάνουν με: Την ενίσχυση του εισοδήματος των μισθωτών, των αγροτών, των συνταξιούχων. Την προστασία της απασχόλησης, κόντρα στην καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, στον αφελληνισμό της ναυτιλίας, στον αφανισμό των μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών. Τη δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών. Τη στήριξη της δημόσιας παιδείας, της δημόσιας υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης. Την υπεράσπιση κατακτήσεων και δικαιωμάτων δεκαετιών που σαρώνονται. Αν η κυβέρνηση διαλαλεί σε όλους τους τόνους ότι αυτές οι διεκδικήσεις είναι σε αντίθεση με την πολιτική της και τις κατευθύνσεις των "αφεντικών" της ΕΕ, είναι η ίδια που ομολογεί, μ' αυτόν τον τρόπο, πόσο άδικη, πόσο απάνθρωπη είναι, τόσο η πολιτική της, όσο και η πολιτική της ΕΕ.

Και είναι αυτή η πολιτική, που όλο και πιο πολύ απομονώνεται, όλο και πιο έμπρακτα αμφισβητείται από τα πιο πλατιά λαϊκά στρώματα. Είναι αυτή η πολιτική, που δεν μπορεί να βρει ανοιχτούς απολογητές της - τουλάχιστον σ' αυτή τη φάση - ούτε μέσα στις γραμμές των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, πέρα από κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις. Οσο και αν πολλοί από αυτούς προσπαθούν να περιορίσουν τις αντιδράσεις να επιδράσουν κατευναστικά στο ογκούμενο κίνημα, να αποκλιμακώσουν αγώνες που ξεδιπλώνονται, το γεγονός ότι υποχρεώνονται να μένουν - με τη μια ή την άλλη μορφή - μέσα σ' αυτούς τους αγώνες, δείχνει ότι αυτή η πολιτική είναι - με τον πλέον ηπιότερο των χαρακτηρισμών - κυριολεκτικά ανομολόγητη.