Συνταξιούχος σήμερα, έζησε από κοντά την ιστορία των προσφυγικών πολυκατοικιών της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κι είναι αυτές οι πολυκατοικίες "γέρικα μάτια και τεντωμένα αυτιά", που έγραψαν ιστορία δική τους από την Κατοχή έως τις μέρες του Πολυτεχνείου. Είναι οι πολυκατοικίες που πολέμησαν και τις 33 μέρες του Δεκέμβρη του 1944, που είδαν απέναντι τους ανάπηρους του Αλβανικού Μετώπου, που έδωσαν αίμα και ψυχή για το ύψιστο αγαθό: Την ελευθερία. Και τι δεν είδαν, και τι δεν άκουσαν οι πολυκατοικίες αυτές. Τα φορτωμένα γερμανικά καμιόνια, τη χαριστική βολή των εκτελεστικών αποσπασμάτων, τα βογκητά των τραυματισμένων και το πάθος τους για αγώνα, το κλάμα του πρώτου παιδιού που γεννήθηκε μέσα στις φυλακές.

Ο Γιώργος Γαρυφαλάκης,με αφορμή δύο ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, καταγράφει ιστορικά γεγονότα που μακάρι να μην ήταν τόσο άγνωστα σε μας τους νεότερους. Σημειώνουμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα της επιστολής:

Εάν σύντροφοι και συναγωνιστές η Κοκκινιά, η Καισαριανή, η Καλλιθέα, το Δουργούτι, τα Σφαγεία και όλη η Αθήνα γράψανε ιστορία, αυτές οι μισογκρεμισμένες παλιές πολυκατοικίες μαζί με τον Αγιο Σάββα και τη γύρω περιοχή (Γκύζη, Τουρκοβούνια) έγραψαν ιστορία δική τους από την κατοχή μέχρι τις μέρες του Πολυτεχνείου. Αυτά τα σαράβαλα παράθυρα που χάσκουνε σήμερα σαν γέρικα μάτια και τεντωμένα αυτιά είδαν πολλά και άκουσαν ακόμα πιο πολλά, τόσο που θα μπορούσαν να γεμίσουν ιστορικά βιβλία και να εμπνεύσουν καλλιτέχνες. Οι πολυκατοικίες αυτές ήταν κτισμένες δίπλα στις ιστορικές φυλακές του Αβέρωφ, μπροστά στο ηρωικό νοσοκομείο των ανάπηρων πολέμου της Αλβανίας με τα κομμένα πόδια από τα κρυοπαγήματα, απέναντι από το γκαράζ του Δήμου Αθηναίων με τις μαύρες ματωμένες νεκροφόρες και ένα χιλιόμετρο μακριά από το Γουδί, τη Σωτηρία και το Πολυτεχνείο... Είδαν πολλά, κατέγραψαν τα πάντα, δε λυγίσανε ποτέ. Πολέμησαν και τις 33 μέρες του Δεκέμβρη, δεν επέτρεψαν και δεν άφησαν τους Ριμινίτες της ορεινής ταξιαρχίας, τους μισθοφόρους του Παπανδρέου και τους επιδρομείς του Σκόμπυ να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο και να τις καταλάβουν. Κτισμένες κολλητά με τις φυλακές του Αβέρωφ, έβλεπαν τα γερμανικά καμιόνια να μπαίνουν μέσα γεμάτα και να φεύγουν άδεια, άκουγαν το πρωί τον Εθνικό Υμνο, τη χαριστική βολή του εκτελεστικού αποσπάσματος, έβλεπαν να μπαίνουν οι μαύρες νεκροφόρες άδειες και να φεύγουν γεμάτες και ματωμένες από την Πρωτομαγιά του '44, να γυρίζουν βαμμένες κατακόκκινες από το αίμα των 200 της Καισαριανής στους δρόμους της Αθήνας. Είδαν το μπλόκο των γερμανοτσολιάδων και την εξέγερση των αναπήρων της Αλβανίας, τον σκοτωμένο και θαμμένο στην αυλή του νοσοκομείου των αναπήρων ήρωα Δημακόπουλο... Κατάστρεψαν ένα βαρύ τανκ έξι τόνων, και με τα λιανοντούφεκα από τις ταράτσες τους κάνανε τα ρουκετοβόλα του Σκόμπυ να αλλάζουνε πορεία. Αλλά και στα πέτρινα χρόνια πάλι είδαν, άκουσαν και έδωσαν πολλά. Με τον "ασύρματο" παράθυρο με παράθυρο, χτυπούσαν συναγερμό και με επικίνδυνες συγκεντρώσεις έξω από τις φυλακές Αβέρωφ, γλιτώσανε την τελευταία στιγμή πολλοί αγωνιστές από το εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτά τα σαράβαλα παράθυρα είναι τα πρώτα, που ακούσανε το κλάμα του πρώτου Ελληνα που γεννήθηκε σε φυλακή... Το μωρό της Βούλγαρη. Ακόμα και το τανκ του πολυτεχνείου πέρασε κάτω από τα παραθύρια.

Και η επιστολή καταλήγει: Σύντροφοι, αυτά τα μισογκρεμισμένα ντουβάρια δεν είναι γεράματα του χρόνου είναι χτυπήματα από τα όπλα του Σκόμπυ. Μέσα και έξω, γύρω τους κι απάνω τους είναι γραμμένη η Αντίσταση, ο Δεκέμβρης και τα "Πέτρινα Χρόνια". Είναι ανάγκη αυτή η περιοχή να βρει την ιστορική της δικαίωση. Η Αντίσταση πρέπει να αποφασίσει και να απαιτήσει. Εναν δρόμο Δημακοπούλου. Μια πλατεία Εθνικής Αντίστασης. Ενα μνημείο Πεσόντων. Μια πλακέτα στο νοσοκομείο των Αναπήρων και μια πολυκατοικία, η πιο αντιπροσωπευτική να γίνει αντιστασιακό μουσείο αυτής της ιστορικής περιοχής....