Κάτω από την μπότα των πολυεθνικών | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Κάτω από την μπότα των πολυεθνικών

Του Χάρη ΧΑΛΒΑΤΖΟΓΛΟΥ*

Ενα έγκλημα αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες από τις πολυεθνικές μαζί με το εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο, και συντελείται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, με την αποδοχή και συνεργία των κομματικών μηχανισμών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πολιτικής Ανοιξης και "ΣΥΝ". Μ' αυτή την απόφαση εκατομμύρια εργαζόμενοι, εργάτες, αγρότες, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι και γενικότερα μικρομεσαίοι, θα οδηγηθούν αργά ή γρήγορα κάτω από την μπότα των πολυεθνικών, εάν τους αφήσουμε. Ηδη, πολλοί έχουν νιώσει το πάτημα αυτό και έχουν οδηγηθεί στη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση.

Το μεγάλο πολυεθνικό και ντόπιο κεφάλαιο, έτσι αδηφάγο που είναι, δεν πρόκειται να σταματήσει, προτού διαπιστώσει ότι δεν έμεινε κανένας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, βέβαια, φροντίζουν να εξαλείψουν όλα τα εμπόδια που βρίσκονται κατά καιρούς μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο. Είτε με διάφορους νόμους και τεχνάσματα ή με την εξαγορά συνειδήσεων. Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω μερικά παραδείγματα. Τι θα κάνει ο μικρός ή ο μεσαίος καταστηματάρχης για να γλιτώσει από τον άνισο ανταγωνισμό ενός μεγαλοκαταστήματος; Θα στραφεί στο συνεταιρισμό. Σίγουρα οι πολυεθνικές εδώ "ανησυχούν", αλλά οι "γαλαζοπράσινες" κυβερνήσεις βρήκαν τη "λύση": Θέσπισαν το 35% για ΟΕ και ΕΕ, που τσάκιζε κάθε συνεταιριστική δράση.

Ενα άλλο παράδειγμα βοήθειας προς τις πολυεθνικές από την πολιτεία είναι η λιτότητα. Πουλάνε το "επιχείρημα" ότι πρέπει να επιβάλλεται για να μειωθούν τα ελλείμματα και το εξωτερικό χρέος. Βέβαια, εμείς διαπιστώνουμε ότι παρά τη μακρόχρονη λιτότητα αυτά αυξάνονται, άρα... κάτι δεν πάει καλά με τα λεγόμενά τους.

Βλέπουμε, επίσης, παρά τη λιτότητα των τελευταίων χρόνων, το διπλασιασμό και τριπλασιασμό των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, και ένας απλός πολίτης διερωτάται πώς γίνεται αυτό. Γίνεται και γιατί, όταν του εργαζόμενου δεν του φτάνει ο μισθός πείνας για να ζήσει, είναι αναγκασμένος να ψάχνει όλο και φτηνότερες αγορές και μοιραία καταλήγει στην αγκαλιά των πολυεθνικών. Εάν πουλάνε, όμως, φτηνότερα και τι είναι αυτό που πουλάνε, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, που μόνη αρμόδια να το λύσει είναι η Δικαιοσύνη με βάση τους νόμους που θεσπίζουν οι "γαλαζοπράσινες" κυβερνήσεις, κάτω από τις καθοδηγήσεις της ΕΕ και των ίδιων τω οικονομικών συμφερόντων.

Ετσι, επιτυγχάνεται ο αφελληνισμός της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, γιατί τα πολυεθνικά καταστήματα, στην κούρσα για να κλείσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα ψωνίζουν προϊόντα από αναπτυσσόμενες χώρες, Κορέα, Ταϊβάν, Φιλιππίνες και αλλού, εκεί όπου επικρατούν εργασιακές σχέσεις μεσαιωνικής εποχής.

Για όποιες, όμως, ελληνικές επιχειρήσεις αντέξουν στον ξένο πολυεθνικό ανταγωνισμό, επεμβαίνουν πάλι οι υπηρέτες τους: Ξεπούλημα αντί πινακίου φακής. Λέγανε για αγορά 250 εκατομμυρίων τότε, που θα βρουν τα ελληνικά προϊόντα με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ενωση. Τι διαπιστώνουμε σήμερα; Κλείνουν καθημερινά χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις και μένουν άνεργοι χιλιάδες εργαζόμενοι και η αγορά μας γεμίζει ξένα προϊόντα.

Ηδη, στον κλάδο μας που η Ελλάδα έχει μεγάλη παράδοση στην κατασκευή κοσμημάτων από αρχαιοτάτων χρόνων, διαπιστώνουμε σήμερα ότι σε μετρικούς τόνους εξάγουμε 0,9 και εισάγουμε 5,1.

Αρα, όχι μόνο δεν μπήκαμε στις αγορές της ΕΕ, αλλά το τραγικότερο είναι ότι χάσαμε και τη δική μας.

Τώρα για τα κονδύλια εξ Ευρωπαϊκής Ενωσης για μικρομεσαίους, που διαφημίζουν με πολύ ζήλο μερικοί συνδικαλιστικοί κύκλοι, διαπιστώνουμε ότι αναφέρονται στο 5% το πολύ των επιχειρήσεων και κύρια στις μεγάλες για ελληνικά δεδομένα. Ετσι, αφού ως γνωστόν η ΕΕ θεωρεί μικρομεσαία επιχείρηση αυτή που απασχολεί έως 500 εργαζόμενους και για την Ελλάδα έως 100 τουλάχιστον, επιμένοντας σ' αυτή την πολιτική που τόσα δεινά μας έφερε, οδηγούμαστε ως χώρα στην αυτοκτονία.

Ολα αυτά δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει κι άλλος δρόμος, αυτός της πραγματικής ανάπτυξης που έρχεται μέσα από την αναβάθμιση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, της ραχοκοκαλιάς της εθνικής οικονομίας που λέγανε οι εκάστοτε κυβερνώντες αυτού του τόπου, με υγιείς συνεταιρισμούς, οι οποίοι θα τύχουν της στήριξης από το κράτος. Ενός κράτους, βέβαια, που θα έχει στο κέντρο της προσοχής του τους πραγματικά εργαζόμενους και όχι πώς να είναι εξυπηρετητής των "παρασίτων" της ελληνικής οικονομίας, που φυσικά είναι το μεγάλο κεφάλαιο, καθώς και διεκπεραιωτής ρουσφετιών.

Παράλληλα, χρειάζεται στήριξη των μισθών και συντάξεων και τα "σπασμένα" να πληρώσουν αυτοί που τα δημιούργησαν.

Και βέβαια, απαιτείται από το λαό αγώνας ενάντια σ' αυτή τη λαίλαπα με την ονομασία "νέα τάξη πραγμάτων". Αγώνας μαζικός και ανυποχώρητος ενάντια στην πολιτική μονόπλευρης λιτότητας και στα ξένα και ντόπια πλουτοκρατικά κέντρα.

* Ο Χάρης Χαλβατζόγλου είναι μέλος του ΔΣ της ΠΟΒΑΚΩ και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Αργυροχρυσοχόων Αθήνας