"Στην πραγματικότητα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ τη συζητά, τη στηρίζει και τη διεκπεραιώνει η αντιπολίτευση ως εάν ήδη το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε τον τόπο"! Η παραπάνω δήλωση του Θ. Πάγκαλου έγινε στη Βουλή των Ελλήνων στις 29 Ιουλίου 1992, τις μέρες δηλαδή που η τότε κυβέρνηση της ΝΔ εισήγαγε κατεπειγόντως τη Συνθήκη του Μάαστριχτ προς επικύρωση από το εθνικό Κοινοβούλιο... Η αμετροεπής ευρωυποτέλεια του νυν υπουργού Εξωτερικών, αν μη τι άλλο, προσφέρει ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ευγενούς άμιλλας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το ποιος είναι ο πλέον συνεπέστερος υπάλληλος των πολυεθνικών της Ευρώπης. Η παραπάνω άμιλλα δε σχετιζόταν παρά με το ποιος θα εφαρμόσει μια συνθήκη για την οποία ο εκπρόσωπος των Γάλλων βιομηχάνων, κ. Πελετιέ - τον οποίο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με πρώτο τον Α. Παπανδρέου, επικαλούνταν (!) - έλεγε τον Ιούνη του 1992 από τις στήλες της "Μοντ": "Δεν μπορούμε να κρύψουμε για πολύ από τος Γάλλους ότι η πολιτική που εισάγεται από το Μάαστριχτ, κάτω από το μανδύα του φιλελευθερισμού, είναι στην πραγματικότητα το πιο αυθεντικό αντιδραστικό μοντέλο των τελευταίων 60 ετών"!!

Βέβαια, σε όλη την κατηφόρα, το ΠΑΣΟΚ φρόντισε από την πρώτη στιγμή να επιβεβαιώσει το ρόλο του ως κόμμα πιστός υπηρέτης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που ταυτόχρονα ειδικεύεται στην προώθηση των παραπάνω συμφερόντων μέσα από την παραπλάνηση και την καλλιέργεια αυταπατών στην κοινή γνώμη. Η ομιλία του Α. Παπανδρέου,κατά τη διάρκεια των... συνοπτικών διαδικασιών με τις οποίες η άρχουσα τάξη, κατακαλόκαιρο και κρυφά από το λαό, έβαλε τα κόμματά της να υπογράψουν τη Συνθήκη, ξεκινούσε ως εξής: "Κυρίες και κύριοι, ως γνωστό, δεδομένο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει για την κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ". Από εκεί και πέρα ξεδιπλώθηκε στη Βουλή ένας γνήσιος... πασοκικός λόγος, σύμφωνα με τον οποίο το Μάαστριχτ έφερνε τη σφραγίδα της "γερμανικής μπότας"... "οι δείκτες - στόχοι (της Συνθήκης) συνιστούν το όραμα ενός Ευρωπαίου τραπεζίτη και εκφράζουν κατά κύριο λόγο τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Ευρώπης"... "το κοινωνικό κόστος για την Ελλάδα είναι τεράστιο"... κλπ. Μετά όμως από τα παραπάνω, ο Α. Παπανδρέου κατέληξε: "Στην ευρωπαϊκή πρόκληση δε χωράει παρά μόνο θετική απάντηση. Ναι, θα συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν υπάρχει πράγματι εναλλακτική πορεία, παρά μόνο η περιθωριοποίηση της χώρας μας, όσα κι είναι τα εμπόδια που στέκονται στο δρόμο μας. Το Μάαστριχτ, αυτή η Συνθήκη, απλώς αποτελεί ένα εισιτήριο...".Οσο για τον νυν πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη,έλεγε τότε, εγκαλώντας την κυβέρνηση της ΝΔ: "Είναι χρέος της κυβέρνησης... να δείξει ότι η Συνθήκη αυτή δεν είναι ένα βήμα σε ένα αβέβαιο μέλλον, αλλά η Συνθήκη αυτή είναι ένα βήμα σε ένα μέλλον που μπορούμε και εμείς να διαμορφώσουμε"...

"Ναι", λοιπόν, και με τα δυο χέρια ήταν η θέση του ΠΑΣΟΚ στο Μάαστριχτ. Την ίδια ώρα ,όμως, διατηρούσε για τον εαυτό του την "αθώα" πολυτέλεια να ενημερώνει τον ελληνικό λαό για τα δεινά που τον υποβάλλουν οι "συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης". Παρέμενε όμως ανένδοτο όσον αφορά την ανάγκη να "συμμετάσχουμε" στην πάλη για να... "την αλλάξουμε", για αυτό και αρνούνταν κατηγορηματικά (από τη θέση ακόμα της αντιπολίτευσης) το αίτημα του ΚΚΕ για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ώστε να είναι ο ελληνικός λαός εκείνος που θα αποφασίσει για το μέλλον του.

Η αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία με τις εκλογές του 1993, έδωσε νέα ώθηση για την προσαρμογή του κυβερνώντος, πλέον, κόμματος στις ανάγκες προώθησης της πολιτικής των Βρυξελλών. Η κυβέρνηση ακολούθησε κατά γράμμα όλες τις υποδείξεις του Μάαστριχτ. Ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων και ιδιωτικοποιήσεις, μέτρα θεσμικής θωράκισης της ασυδοσίας της "ελεύθερης αγοράς", βιομηχανία παραγωγής νόμων για την "απελευθέρωση" των πολυεθνικών από τα τελευταία όρια που τους έθεταν οι ανάγκες προστασίας της εγχώριας παραγωγής, μέτρα καθυπόταξης των εργασιακών σχέσεων στην προκρούστεια κλίνη του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου", πλήρης συμμόρφωση με τις εντολές ξεκληρίσματος των αγροτών και των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών.

Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ένα ακόμα παιχνίδι με στόχο την ιδεολογική αποχαύνωση και την εμφάνιση της συμφωνίας του για την οικοδόμηση ενός αυταρχικού καθεστώτος στην Ευρώπη, ως "συμβολή" του στην πορεία "δημοκρατικής" (!) αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ... Στα παραπάνω πλαίσια η κυβέρνηση έχει επιλέξει την τακτική της "ευρωυποτελούς ασάφειας" και τη χρησιμοποίηση της μεθόδου της πρόταξης της λογικής των "αντισταθμισμάτων και ανταλλαγμάτων", για κάθε "ναι" που θα παρέχει στις ισχυρές χώρες της ΕΕ κατά τη Διακυβερνητική του 1996.

Συγκεκριμένα, το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα του 1995 εξέδωσε ένα πόρισμα - μνημείο ασάφειας - της Διυπουργικής Επιτροπής που συνέστησε ο Α. Παπανδρέου με θέμα τις θέσεις της χώρας ενόψει της Διακυβερνητικής.

Ας σημειωθεί ότι από την πρώτη παράγραφο του πορίσματος ξεκαθαρίζεται ότι "η Ελλάδα προσέρχεται στη Διακυβερνητική Διάσκεψη με διακηρυγμένη την πίστη της στις προοπτικές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και το μέλλον της ΕΕ". Ενδεικτικό είναι το πόρισμα όσον αφορά στα ζητήματα που αφορούν στην περιβόητη Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ), το θέμα αν η ΕΕ πρέπει να έχει "ομοσπονδιακό" ή "διακρατικό" χαρακτήρα και την πορεία στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ).

ΚΕΠΠΑ: Η κυβερνητική θέση διατυπώνεται ως εξής: "Η ενίσχυση της ΚΕΠΠΑ είναι... όρος ύπαρξης και επιβίωσης για την Ευρώπη... είναι μια επιλογή που θα μπορούσε να δώσει απάντηση στο πρόβλημα των σχέσεων ΕΕ - ΔΕΕ". Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ διθυραμβολογεί για την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στο άρμα της εξάρτησης, αυτή τη φορά και μέσω του στρατιωτικού εναγκαλισμού. Συνηγορεί ανοιχτά υπέρ της μετατροπής της ΔΕΕ σε στρατιωτικό βραχίονα των Βρυξελλών και συμμετέχει ως κολαούζος στον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Και όλα αυτά στο όνομα της "εγγύησης των συνόρων" της χώρας μας που πρέπει να αποτελούν τα "εξωτερικά σύνορα" της ΕΕ... Σήμερα, μετά την κρίση στην Ιμια και τη στάση της ΕΕ, τα παραπάνω ακούγονται προκλητικότερα παρά ποτέ.

Θεσμική Αναμόρφωση: Το ΠΑΣΟΚ αναφέρει ότι αποτελεί "βασική προτεραιότητα" η "κοινωνική, οικονομική και πολιτική συνοχή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος", προτάσσει την ""κοινοτικοποίηση" των διαδικασιών" και καταλήγει ότι "η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει ανάγκη από... κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση". Είναι εμφανές, ότι αν και κατ' αρχήν δεν απορρίπτεται η "διακρατική" σύνδεση - λέγεται, εμμέσως πλην σαφώς και με το λεξιλόγιο που αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις, "ναι" στην "ομοσπονδιοποίηση". Δηλαδή, "ναι" στη σύσταση ενός υπερεθνικού κράτους, επειδή έτσι αρμόζει στις συνθήκες διεθνοποίησης της οικονομίας, πλαισιωμένου από υπερεθνικούς αυταρχικούς μηχανισμούς, εξουσιοδοτημένους και ικανούς να επιβάλουν τη "νομιμοποίησή του"....Τα παραπάνω προϊδεάζουν για το βαθμό υπεράσπισης από το ΠΑΣΟΚ στοιχειωδών αρχών, όπως η διατήρηση του "βέτο" και η αρχή της ομοφωνίας στις αποφάσεις.

ΟΝΕ: η κυβέρνηση δε σταματά να επενδύει την απροσχημάτιστη ευρωλιτότητα με φληναφήματα περί "πραγματικής σύγκλισης", αποσιωπώντας ότι η μοναδική "σύγκλιση" που βιώνει η Ελλάδα του Μάαστριχτ είναι η σύγκλισή της με τους ευρωενωσιακούς ρυθμούς φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Την ίδια ώρα που η απόκλισή της, εκτός από εμφανής στους τομείς της παραγωγής κλπ., θεσμοθετείται πλέον και επίσημα μέσα από την "Πράσινη Βίβλο" των "πολλαπλών ταχυτήτων" για τα κράτη - μέλη. Ομως, αν αυτά υποστηρίζει σε επίπεδο λόγων, σε επίπεδο έργων τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα. Ηδη με την υπογραφή της στη Μαδρίτη υπέρ της έναρξης του τρίτου σταδίου της ΟΝΕ από το 1999 και με τη συμμετοχή εκείνων και μόνο των χωρών που πληρούν τις προϋποθέσεις, η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων είναι και επισήμως δεδομένη, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης.

Πέρα όμως από το κυβερνητικό πόρισμα, κατατοπιστική για τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν η ημερίδα που διοργάνωσε το περασμένο καλοκαίρι γύρω από το ζήτημα της Διακυβερνητικής. Εκεί ξεκαθαρίστηκε ότι το κυβερνών κόμμα αποτελεί στο σύνολό του έναν πολιτικό φορέα - εγχώριο όχημα της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, όπως την προωθούν οι ισχυροί της ΕΕ. Εκείνο που κάθε φορά αυξομειώνεται είναι το μέγεθος εκδήλωσης της ευρωυποτέλειας και η χρήση ή όχι προσχημάτων από τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη.

Σημαιοφόροι της απροσχημάτιστης ευρωυποταγής στα πλαίσια της ημερίδας αποδείχτηκαν εκείνοι που έκτοτε... πρωθυπουργοποιήθηκαν. Οι τελευταίοι δεν παρέλειψαν διά του Κ. Σημίτη να ταχθούν αλληλέγγυοι με το κυβερνητικό πόρισμα. Αποκαλυπτικές είναι οι τοποθετήσεις του Θ. Πάγκαλου και της Β. Παπανδρέου στην ημερίδα, που ούτε λίγο - ούτε πολύ τάχθηκαν: α) Υπέρ της ανάδειξης της ΚΕΠΠΑ σε "υπ' αριθμόν ένα στόχο" της χώρας (με το πρόσχημα της προστασίας της χώρας και εφόσον στην εξασφάλιση των συνόρων περιληφθεί και η αιγιαλίτιδα ζώνη)! β) Υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ, που σε συνδυασμό με την προώθηση της ΟΝΕ θα ωθήσει την Ελλάδα να παίξει το ρόλο της στα Βαλκάνια, δηλαδή να παίξει το ρόλο του μικρού ιμπεριαλιστή και οικονομικού τοποτηρητή του πολυεθνικού κεφαλαίου στις γειτονικές χώρες, στα πλαίσια του ενδοβαλκανικού ανταγωνισμού! γ) Υπέρ της θεσμικής ανισοτιμίας των κρατών - μελών, με το επιχείρημα ότι η μεγάλη Γερμανία δεν μπορεί να έχει ισότιμης βαρύτητας λόγο με το μικρό Λουξεμβούργο! δ) Υπέρ της κατάργησης του "βέτο", γιατί "η μείωση της ομοφωνίας θα βοηθήσει την Ελλάδα" και έτσι θα εμποδιστούν δυνάμεις όπως εκείνες της Θάτσερ να αποτελούν φραγμό στην κοινωνική εξέλιξη της Ευρώπης! ε) Υπέρ του να μείνουν άθικτες οι υπερεξουσίες της Κομισιόν και της μη ενίσχυσης, ουσιαστικά, των αρμοδιοτήτων των εθνικών Κοινοβουλίων, που δε χρειάζεται να συμμετέχουν ή να εγκρίνουν τις αποφάσεις, αλλά απλώς "να ενημερώνονται εγκαίρως" για αυτές!

Την ίδια ώρα, η πτέρυγα όσων αναζητούν προσχήματα ευρωυποταγής, όπως ο Α. Τσοχατζόπουλος,θεώρησε τότε σκόπιμο να καλυφθεί πίσω από τα περί "διεκδίκησης της ισότιμης συμμετοχής της Ελλάδας στην ολοκλήρωση". Βέβαια, την ώρα που θα μπορούσε να υπάρξει παρερμηνεία για τη θέση του κόμματος, ο Α. Τσοχατζόπουλος ξεκαθάρισε ότι το ΠΑΣΟΚ θεωρεί "δεδομένο τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας" και υποστήριξε την προοπτική της "ομοσπονδιοποίησης"...

Μετά τα παραπάνω είναι φανερό ότι από τα όσα βαρύγδουπα είπε σε σχέση με τη Διακυβερνητική ο Κ. Σημίτης, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του, ένα έχει αξία. Και δεν είναι άλλο από τη θέση ότι "η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ανήκει στις προτεραιότητές μας". Πρόκειται για την καπιταλιστική, βάρβαρη και με αυταρχική συγκρότηση, ενοποίηση ενός υπερεθνικού εκτρώματος, στο οποίο η Ελλάδα έχει εξασφαλισμένη θέση υποτέλειας και ο λαός της προδιαγεγραμμένη πορεία θύματος στο βωμό της κερδοφορίας των πολυεθνικών.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ