Η πλήρης ταύτιση, αλλά και ο υπερθεματισμός οτιδήποτε προβλέπεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις επιλογές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών είναι αυτό που όχι μόνο χαρακτηρίζει την πολιτική της ΝΔ, αλλά διαπερνάει σαν κόκκινη κλωστή τη χάραξη τόσο της τακτικής, όσο και της στρατηγικής της.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο λέει "ναι σε όλα", αλλά έχει ανάγει το "ευρωπαϊκό όραμα" σε πεμπτουσία της πολιτικής του δράσης, αδιαφορώντας εάν αυτό το όραμα είναι καταστροφικό όχι μόνο για τους εργαζόμενους της Ευρώπης, αλλά και για τις θέσεις της χώρας μας, όπως έδειξε και η "ουδετερότητα" της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην πρόσφατη κρίση στο Αιγαίο. Η δέσμευση της ΝΔ με τις επιταγές του Μάαστριχτ ακολουθείται πιστά, παρόλο που εκ των πραγμάτων στενεύει και τα όρια της αντιπολιτευτικής της δράσης. "Την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη" και την "απαρέγκλιτη τήρηση του προγράμματος σύγκλισης" - που έχει χαρακτηριστεί από τον υπουργό Οικονομικών "Οικονομικό Σύνταγμα" της χώρας μας - επικαλείται και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να επιβάλει την πολιτική της λιτότητας, κάτι που στερεί από τη ΝΔ τη δυνατότητα να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση. Εκ των πραγμάτων η ΝΔ περιορίζεται σε ρόλο "συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης" καθώς είναι βέβαιο ότι, λόγω των δεσμεύσεων του Μάαστριχτ, που και τα δύο κόμματα του δικομματισμού αποδέχονται, μία κυβέρνηση της ΝΔ θα ακολουθούσε την ίδια ακριβώς πολιτική.

Αλλωστε η κυβέρνηση της ΝΔ είναι αυτή που σε αγαστή συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ και τον "ΣΥΝ" έσπευσε κατακαλόκαιρα - τον Ιούλιο του 1992 - να προχωρήσει στην κύρωση της Συμφωνίας του Μάαστριχτ, αρνούμενη πεισματικά να δεχτεί την πρόταση του ΚΚΕ για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, προκειμένου ο ίδιος ο λαός να τοποθετηθεί για την υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας μας.

Αξίζει να θυμηθεί κανείς την τοποθέτηση της κυβέρνησης της ΝΔ στη Βουλή όταν ψηφιζόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ για να αντιληφθεί την πολιτική της εξάρτησης, από την οποία εμφορείται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και να δει ότι "όλα τα καλά" που υποσχόταν τότε ότι θα προέκυπταν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες.

Ο τότε πρωθυπουργός, μιλώντας στις 28 Ιουλίου 1992 στη συνεδρίαση της Βουλής, όπου συζητιόταν η κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, έλεγε: "Είναι για μας μία πρόκληση, στην οποία με κάθε θυσία πρέπει θετικά και αποτελεσματικά να ανταποκριθούμε, για τον εκσυγχρονισμό και την ενδυνάμωση της οικονομίας, για την κοινωνική ανάπτυξη και την αναδιάρθρωση του διοικητικού μας συστήματος, για την κατοχύρωση προπαντός της εθνικής μας ακεραιότητας, ανεξαρτησίας και ασφάλειας.Γι' αυτό και ήταν επιβεβλημένο να μην καθυστερήσει η Ελλάδα στην κύρωση της συνθήκης".

Βέβαια στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν και ειδικά με την τελευταία κρίση στην Ιμια όλοι είδαν το πόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση του Μάαστριχτ υπεράσπισε την εθνική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Τόνιζε επίσης ότι "θεσπίζεται η συνεργασία στους τομείς της δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων για την καταπολέμηση της μάστιγας των ναρκωτικών, της τρομοκρατίας και της παράνομης μετανάστευσης".

Ωστόσο. η "συνεργασία" αυτή οδήγησε στην περιβόητη Συμφωνία του Σένγκεν, με βάση την οποία όλοι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης είναι εν δυνάμει ύποπτοι και όσοι αναπτύσσουν πολιτική δράση μη αρεστή στα Διευθυντήρια θα είναι φακελωμένοι σε υπερεθνικούς και ηλεκτρονικούς πλέον φακέλους.

Ενα ακόμα από τα επιχειρήματα που επιστράτευσε ο τότε πρωθυπουργός για να υπερασπίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν και το ότι δίνοντας τη συγκατάθεσή μας ως χώρα στη συνθήκη, εξασφαλίζαμε την ένταξή μας στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, κάτι που θα θωράκιζε την Ελλάδα από τις τουρκικές επεκτατικές βλέψεις. Ιδού η σχετική περικοπή από τα πρακτικά της Βουλής: "Η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, η οποία γίνεται με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ θεσμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα περιλάβει σύντομα την Ελλάδα ως πλήρες μέλος ισότιμο, ενώ οι λοιπές χώρες του ΝΑΤΟ, που δεν είναι μέλη της Κοινότητας, θα είναι απλώς συνδεδεμένα μέλη".

Ο Κ. Μητσοτάκης προφανώς εννοούσε ότι η ΔΕΕ θα προστάτευε την Ελλάδα από τις απειλές της Τουρκίας. που θα ήταν απλώς συνδεδεμένο μέλος. Και αυτή όμως η υπόσχεση έμεινε άνευ αντικρύσματος.

Στην πράξη πάντως, ταυτόχρονα με την είσοδο της χώρας στη ΔΕΕ, μπήκε και η Τουρκία σαν συνδεδεμένο μέλος, αξιώνοντας και πετυχαίνοντας την αλλαγή του άρθρου 5 της ΔΕΕ, που υποτίθεται ότι προστάτευε τα μέλη της από απειλές άλλων χωρών. Το άρθρο τροποποιήθηκε και δεν περιλαμβάνει πλέον την προστασία από απειλές που προέρχονται από κράτος που είναι συνδεδεμένο μέλος με τη ΔΕΕ, όπως είναι η Τουρκία. Το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα και αυτής της "επιτυχίας" ήταν ότι τελικά η χώρα μας μαντρώθηκε σε έναν ακόμα ιμπεριαλιστικό οργανισμό, από τους οποίους όπως δείχνει η εμπειρία μόνο κακό έχει δει μέχρι τώρα.

Εκεί όμως που η ΝΔ δεν προσπάθησε καν να εξωραϊσει την κατάσταση - προφανώς γιατί απαιτούνταν άμεσα μέτρα που θα τα "γεύονταν" οι εργαζόμενοι - ήταν στο θέμα του οικονομικού τους στραγγαλισμού εν ονόματι της περιβόητης "σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομιών".

Στη συζήτηση στη Βουλή για την κύρωση της συμφωνίας, ο τότε πρωθυπουργός ήταν σαφής: "Θα πρέπει να αποκατασταθεί η σταθερότητα και η ισορροπία της ελληνικής οικονομίας με μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων... με αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, με εξάλειψη όλων των αγκυλώσεων, ξεπερασμένων πρακτικών και αθέμιτων κεκτημένων".Και συνέχιζε: "Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα θα εφαρμοστεί σε όλη του την έκταση, χωρίς παρεκκλίσεις και δισταγμούς".

Το πρόγραμμα βέβαια συνεχίστηκε όχι μόνο από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, αλλά και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μεταβάλλοντας τη μονόπλευρη λιτότητα σε απαράβατη αρχή των κομμάτων του δικομματισμού. Ηδη οι εργαζόμενοι έχουν γευτεί τα "καλά" της σύγκλισης με την οικονομική εξαθλίωση στην οποία έχουν καταδικαστεί λόγω του "Οικονομικού Συντάγματος", όπως επανειλημμένα έχουν χαρακτηρίσει υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης το πρόγραμμα "σύγκλισης" που απορρέει από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό: Στην πορεία προστέθηκε και η "Λευκή Βίβλος", που επιφυλάσσει έναν εργασιακό μεσαίωνα με το χτύπημα των όποιων κατακτήσεων απέσπασαν τόσα χρόνια οι εργαζόμενοι.

Λόγω ακριβώς της συμφωνίας της ΝΔ με τη λογική του Μάαστριχτ, είναι καταφανέστατα υποκριτική η στάση της, όταν φραστικά καταδικάζει την πολιτική της λιτότητας της σημερινής κυβέρνησης, η οποία, έτσι και αλλιώς, την υλοποίηση της ίδιας της συνθήκης υπηρετεί. Αλλωστε η μόνη υπόσχεση που δίνει στο λαό η ΝΔ είναι ότι μία δική της κυβέρνηση θα εφαρμόσει καλύτερα τις καταστροφικές επιταγές του Μάαστριχτ.

Οι θέσεις της ΝΔ για τη Διακυβερνητική, όπως αυτές διατυπώθηκαν σε δύο ημερίδες του κόμματος, κινούνται στην ίδια λογική της απόλυτης συμμόρφωσης με τις επιλογές του Διευθυντηρίου.

Σύμφωνα με τις θέσεις αυτές, η Ελλάδα θα πρέπει να διακηρύξει ότι είναι "απροκάλυπτα υπέρμαχος της ομοσπονδιακής κατεύθυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης". Την ομοσπονδιακή συγκρότηση, λέει η ΝΔ, την "επιβάλλουν και οι σχεδιαζόμενες επάλληλες διευρύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες αλλιώς θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη μετακύλησή της σε εκτεταμένη, αλλά πολιτικά ανίσχυρη μορφή τελωνειακής ένωσης".

Η ΝΔ τάσσεται υπέρ της Συμφωνίας του Σένγκεν, ενώ υποστηρίζει μία αμυντική πολιτική, "που θα εξασφαλίζει την προστασία των συνόρων της Ενωσης, απορροφώντας σε αυτήν τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση".

Ζητάει επίσης να συνενωθούν οι διατάξεις για την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας σε μία "ενιαία κοινοτική υπερεθνική αντίληψη, χωρίς μάλιστα να έχει οποιοδήποτε κράτος - μέλος την ευχέρεια να επιλέγει αν θα συμμετάσχει ή όχι στην εφαρμογή της συλλογικής απόφασης".

"Εχουμε λύσεις", είναι το σύνθημα που κατά κόρον προβάλλει η ΝΔ, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για λύσεις που τα υπερεθνικά Διευθυντήρια επεξεργάζονται και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους - ανάμεσά τους και η ΝΔ - εκτελούν, αδιαφορώντας για το τεράστιο κοινωνικό κόστος. Τέτοιες λύσεις να λείπουν καλύτερα.

Γιάννης ΦΩΤΟΥΛΑΣ