Αν κάποιος συμφωνεί με τα παραπάνω - και, όντως, είναι κατά βάση σωστά - είναι δυνατόν να διαφωνεί με την ίδια αλήθεια, όταν αυτή αφορά την Ελλάδα; Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ αντιμετωπίζουν σήμερα την Τουρκία, με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν και την Ελλάδα. Την ικανοποίηση δηλαδή των συμφερόντων τους. Τι σημαίνει, όμως, εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολυεθνικών για τη χώρα μας; Τα 15 χρόνια της ένταξης στην ΕΕ πιστοποιούν ότι τα πολυεθνικά συμφέροντα δεν έχουν καμιά σχέση με τις όποιες αρχές του διεθνούς ή όποιου άλλου Δικαίου. Είναι κυρίως, και πρώτα απ' όλα, άπληστα. Εχουν μοναδικό ιερό και όσιό τους την ολοένα και μεγαλύτερη ικανοποίηση των συμφερόντων τους.

Η 15ετής ελληνική εμπειρία, από την επίσημη ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, και σήμερα ΕΕ, έχει πλήρως αποδείξει ότι τα τότε απατηλά συνθήματα, του τύπου "θα τρώμε με χρυσά κουτάλια" και "η μεγάλη αγορά των 350 εκατομμυρίων", ήταν στην πραγματικότητα συνώνυμα: Της πτώσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων, της καταστροφής μεγάλων μερίδων φτωχών αγροτών και μικρομεσαίων, της παραγωγικής αποσάθρωσης και της διόγκωσης της ανεργίας. Οσο για το πάλαι ποτέ "όραμα του '92" και του Μάαστριχτ, έχει στόχους και "καρπούς". Μόνο που δεν είναι για όλους. Αφορούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους κάθε λογής χρηματιστές και τραπεζίτες.

"Δεν υπάρχει άλλη πολιτική από την ευρωπαϊκή (σ.σ.: κοιναγορίτικη) προοπτική", λένε οι μονίμως θριαμβολογούντες, για τον "ευρωεκσυγχρονισμό" τους, δικομματικοί εκπρόσωποι όλων των αποχρώσεων. Είναι αλήθεια. Εν μέρει, όμως, και μόνο για τους πολιτικούς υπαλλήλους της ελληνικής ολιγαρχίας. Γι' αυτούς, δεν υπάρχει άλλη πολιτική, για δυο κυρίως λόγους: Πρώτον,διότι η εξουσία τους στηρίζεται από εκείνα ακριβώς τα πολυεθνικά κέντρα, που αλωνίζουν την Ελλάδα, πράγμα που καθιστά τα συμφέροντα του κεφαλαίου "νόμο απαραβίαστο" και, δεύτερον,γιατί τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν, της άρχουσας δηλαδή τάξης της χώρας, αλληλοκαλύπτονται και ταυτίζονται με τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Αυτά τα πολυεθνικά συμφέροντα προσβάλλουν τη χώρα και "από τα έξω", όπως έδειξε η υπόθεση στην Ιμια και η 50χρονη ένταξη στο ΝΑΤΟ, και "από τα έσω", όπως αποδεικνύει η δράση των κάθε λογής ΠΕΣΙΝΕ και "Κόντινεντ", των χαριστικών και αποικιακών όρων, με τους οποίους δρουν τα μονοπώλια στη χώρα μας.

Ο άλλος δρόμος υπάρχει και η δρομολόγησή του καθορίζεται από το συσχετισμό των δυνάμεων, πρώτα και κύρια στη χώρα μας και κατά δεύτερο λόγο στο διεθνή, στενότερο και ευρύτερο, περίγυρο. Η ανατροπή του συσχετισμού δύναμης υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων και του τόπου γενικότερα, είναι η αναγκαία προϋπόθεση, για την εφαρμογή της πολιτικής αυτής. Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και, ταυτόχρονα, η κατηγορηματική καταδίκη των εκπροσώπων του δικομματισμού είναι η αναγκαία έκφρασή της στο πολιτικό επίπεδο. Και βασική προϋπόθεση για όλα, να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, συγκροτημένοι σ' ένα ενωμένο, μαζικό και ισχυρό μαζικό λαϊκό κίνημα, την υπόθεση του σήμερα και του αύριο της χώρας στα δικά τους χέρια. Το πλαίσιο των προϋποθέσεων αυτών κάνει απόλυτα δυνατή και ρεαλιστική την εφαρμογή μιας πραγματικά φιλολαϊκής πολιτικής κοινωνικής προόδου και δικαιοσύνης. Μιας πολιτικής, που αντικειμενικά θα έρθει σε σύγκρουση με τις εντολές της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, τις πολυεθνικές των κάθε λογής "Χόχτιφ" και "Καλτσεστρούτσι", τα Διευθυντήρια των Βρυξελλών και της ντόπιας ολιγαρχίας. Μιας πολιτικής, που και βέβαια παίρνει υπόψη τις διεθνείς τάσεις και συνθήκες, όχι, όμως, στη λογική του "μονόδρομου" της "προσαρμογής" - κατά την πρόσφατη πρωθυπουργική συνέντευξη - και της "συνεχούς διαπραγμάτευσης", που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνεχής, μεγαλύτερη και βαθύτερη εξάρτηση, εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα της χώρας από το ξένο και ντόπιο, μεγάλο κεφάλαιο.

Μια "προσαρμογή", που παίρνει ποιοτικά χειρότερες διαστάσεις, καθώς εξυφαίνονται και νέα δεσμά, σε βάρος της χώρας. Τα δεσμά της "νέας εποχής", της λεγόμενης Διακυβερνητικής και του ...αναθεωρημένου Μάαστριχτ. Εκεί, όπου η κυβέρνηση προσέρχεται έτοιμη, να συνυπογράψει την κατάργηση του "βέτο" στη λήψη των αποφάσεων και να πει το δικό της "ναι" στην περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της ΕΕ. Να συνυπογράψει νέα πρωτόκολλα πίστης στην "ευρωλιτότητα" και να παραδώσει, ως δώρο, την υπόλοιπη εθνική κυριαρχία της χώρας στις μεγάλες δυνάμεις, αφού πρώτα την τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί, που θα γράφει Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ). Και όλα αυτά στο όνομα των υποχρεώσεων, που, δήθεν, προκαλεί η διεθνοποίηση και οι ανάγκες προστασίας των συνόρων της χώρας! Με "προστάτες" εκείνους ακριβώς, που υπονομεύουν - λόγω των συμφερόντων τους - τα συμφέροντα της Ελλάδας!

Αυτός είναι ο ψεύτικος "μονόδρομος" των κυβερνώντων και δεν πρέπει να περάσει. Αυτός ο λαός έχει λόγο, για το μέλλον του. Εχει αναμφισβήτητο και αναφαίρετο δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του. Εχει το δικαίωμα της πλήρους και ολοκληρωμένης ενημέρωσης για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την όποια αναθεώρησή της. Εχει το δικαίωμα της έκφρασης της δικής του γνώμης με δημοψήφισμα, για τα δεσμά που εν κρυπτώ τού ετοιμάζουν. Μόνο, που κι αυτό - όπως και κάθε άλλο δικαίωμα - δε χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Κατακτιέται με τον ενωμένο και μαζικό αγώνα. Μόνο αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Και αυτός ακριβώς είναι ο πραγματικός μονόδρομος, για τους εργαζόμενους και το λαό.

Μπορεί ο πρωθυπουργός να βαφτίζει την εξάρτηση, την υποτέλεια και το ξεζούμισμα της χώρας "προσαρμογή" και "συνεχή διαπραγμάτευση", αλλά αυτό δεν αλλάζει, στο παραμικρό, το βαθιά ζημιογόνο χαρακτήρα του ψεύτικου διλήμματος του "μονόδρομου"