Αν και ο Κ. Σημίτης βρίσκεται στο τιμόνι της κυβέρνησης πενήντα περίπου μέρες, ωστόσο, κανείς δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις του, κανείς δεν τρέφει αυταπάτες για την πολιτική του, ώστε να περιμένει κάτι καλύτερο από αυτή την κυβέρνηση.

Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει φροντίσει να αποσαφηνίσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, με λόγια και έργα, το χαρακτήρα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμόζει. Η φυσιογνωμία της κυβέρνησης Σημίτη ετεροπροσδιορίζεται και από άλλους δύο παράγοντες:

- Από την "προκλητική" και γενναιόδωρη υποστήριξη που της παρέχουν τα μεγάλα αφεντικά των ΜΜΕ και γενικότερα η οικονομική ολιγαρχία. Υποστήριξη που μπροστά της αυτή που παρείχαν στους προκατόχους του Κ. Σημίτη φαντάζει χλωμή. Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, αρκεί να αναφερθεί το παράδειγμα της στάσης των ΜΜΕ απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση. Δεν υπάρχει δεύτερη γνώμη για τη "σοβαρότητα", τις "προσδοκίες", τις "ικανότητες" και, βέβαια, για την πολιτική της. Ειδικά η τελευταία λουστράρεται και πλασάρεται ως "καινούρια" και "άφθαρτη".

Σοβαρός λόγος γι' αυτήν την υποστήριξη, εκτός των άλλων, είναι ότι τα "μεγάλα αφεντικά" αντιλαμβάνονται πως αυτή η κυβέρνηση έχει μεγαλύτερη ανάγκη από τις προηγούμενες από την απλόχερη στήριξή τους, γιατί είναι πιο "αδύναμη", εννοείται σε λαϊκά ερείσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κ. Σημίτης συγκεντρώνει το ...14,5% των γκάλοπ για τη θέση του αντιπροέδρου του Κινήματος. Αρα, αυτή η κυβέρνηση βρίσκεται σε "μειονεκτικότερη" θέση για να επιβάλει την αντιλαϊκή πολιτική της.

Επιπλέον αυτή η κυβέρνηση θεωρείται από πολλούς πιλότος και πείραμα για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Από την "επιτυχία" της ή μη, θα εξαρτηθεί και ποια σενάρια, που αφορούν τη μορφή του πολιτικού συστήματος, θα προωθηθούν και υλοποιηθούν και ποια θα ακυρωθούν.

- Επίσης, οι ανοιχτές αγκάλες, με τις οποίες υποδέχτηκαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τον Κ. Σημίτη - το φίλο των Γερμανών, όπως τον αποκάλεσαν στη Γερμανία - και η πολιτική στήριξη, που του παρείχαν, αποτελούν ένα επιπλέον χαρακτηριστικό αυτής της κυβέρνησης. Βέβαια, η πολιτική στήριξη που πρόσφεραν στον Κ. Σημίτη οι "Κοινοτικοί εταίροι" δεν έφτασε στο σημείο να υιοθετήσουν τα ελληνικά δίκαια και να εκφράσουν την "αλληλεγγύη" τους στη διασφάλιση των ελληνικών συνόρων. Περισσότερο φάνηκε ότι οι "εταίροι" μάλλον θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να προωθήσουν τα δικά τους σχέδια. Από την πλευρά του, ο Ελληνας πρωθυπουργός φάνηκε πρόθυμος να αποδεχτεί τις "πρωτοβουλίες" των Κολ και Σιράκ...

Αυτή τη μουντή και χειμωνιάτικη εικόνα που εκπέμπει η κυβέρνησή του, την έχει αντιληφθεί πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός. Απέναντι σ' αυτήν τη διαμορφωμένη εικόνα στην "κοινή γνώμη", ο Κ. Σημίτης προσπαθεί εναγωνίως να αντιδράσει και να τη βελτιώσει επί το φιλολαϊκότερον. Η προσπάθεια αυτή ήταν εμφανής στην πρώτη συνέντευξη Τύπου, όπου αφειδώς μοίραζε ελκυστικούς όρους, όπως "κοινωνική δικαιοσύνη", "κοινωνική αλληλεγγύη", "κοινωνικός διάλογος" κ.ά. Βέβαια, πέραν της φιλολαϊκής φρασεολογίας, τίποτα άλλο δεν πρόσφερε. Ούτε μία δέσμευση, ούτε καν μία υπόσχεση στους χαμηλοσυνταξιούχους!

Ταυτόχρονα όμως, δε θέλει να περάσει το "κρίσιμο διάστημα" και να αφήσει μια "πικρή γεύση" στον κόσμο και την αίσθηση ότι είναι "μια από τα ίδια", ή ακόμα χειρότερο, ότι είναι "ανεπαρκής διαχειριστής".

Η αλήθεια είναι ότι ο Κ. Σημίτης έχει περιορισμένες, μέχρι ανύπαρκτες, δυνατότητες για να εμφανίσει κάποιο φιλολαϊκό προσωπείο, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Αφ' ενός γιατί έχει ανειλημμένες δεσμεύσεις απέναντι στα "μεγάλα αφεντικά" και, από την άλλη, γιατί θέλει την υποστήριξή τους για να κυριαρχήσει στο εσωκομματικό τοπίο. Επιπλέον, είναι υποχρεωμένος να βαδίσει ταχύτερα, ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία, βέβαια, φροντίζει διαρκώς να του το υπενθυμίζει. Πρόσφατα, ο ΣΕΒ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τους "αργούς ρυθμούς" υλοποίησης των προγραμματικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης, ενώ διαρκή πίεση ασκεί και η ηγεσία της ΝΔ, ευθυγραμμισμένη πλήρως με τα μεγάλα συμφέροντα.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Κ. Σημίτης και, βέβαια, όχι οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του. Απέναντί τους, μπορεί πιο εύκολα να κινείται, αφού το μοναδικό μέλημά τους είναι η μοιρασιά της εξουσίας και η κατανομή των ρόλων στο πλαίσιο αυτό. Καθόλου τυχαία δεν προχώρησε σε επίδειξη δύναμης την περασμένη βδομάδα, όταν δήλωσε ότι αυτός θα είναι υποψήφιος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Είναι φανερό ότι αντλεί τη δύναμη για να αντιμετωπίσει τους εσωκομματικούς αντιπάλους, από την ισχυρή στήριξη που του παρέχουν τα μεγάλα αφεντικά και, βέβαια, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.

Αυτή η δύναμη, όμως, δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει και, βέβαια, την οργή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η αλαζονεία, λόγω αυτής της δοτής δύναμης, πολύ γρήγορα θα μετατραπεί σε πανικό από τους αγώνες των εργαζομένων. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο ανομολόγητος φόβος των διαχειριστών της εξουσίας.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ