Πέρα από τα παχιά λόγια, με τα οποία ντύνουν κάθε φορά τα προσκλητήρια "προσκυνήματος" στον γαλλογερμανικό άξονα. Πέρα από το μανδύα, με τον οποίο τυλίγουν τον "πατριωτισμό" της στοίχισής τους πίσω από τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό των Βρυξελλών - δείχνοντας την προτίμησή τους έναντι του άλλου "συμμάχου", του υπερατλαντικού - δεν είναι εύκολο να κρύψουν τι ακριβώς ζητούν.

Ζητούν από τον ελληνικό λαό "να πειθαρχήσει" σε μια λογική, όπου οι πολίτες θα πηγαίνουν να ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια ...για πλάκα, αφού εν γνώσει τους θα κυβερνά - και επισήμως πλέον - το "κογκλάβιο" των Βρυξελλών. Ζητούν από τον ελληνικό λαό να παραδώσει την εθνική του κυριαρχία στην περιβόητη Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ). Δηλαδή να συναινέσει, ώστε η ανεξαρτησία του να μετατραπεί ακόμα περισσότερο σε παιχνιδάκι πάνω στο τραπέζι όπου οι "εταίροι" απλώνουν τους χάρτες των σφαιρών επιρροής τους και καθορίσουν τη διάταξη που θα έχουν τα "στρατιωτάκια" τους. Ζητούν από τον ελληνικό λαό να "εξευρωπαϊστεί", μέσω της αποδοχής των αποφάσεων αποδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, του ξεπουλήματος, της διόγκωσης της ανεργίας, της λιτότητας, της κατάλυσης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της επέλασης κατά των δημοκρατικών του δικαιωμάτων."Να πειθαρχήσει" διότι, λέει, αυτές οι αποφάσεις εξανδραποδισμού θα παίρνονται ...δημοκρατικά! Δηλαδή, θα λαμβάνονται από την πλειοψηφία των "εταίρων", την οποία εμείς έχουμε ...δημοκρατική υποχρέωση να αποδεχόμαστε.***

Απέναντι, λοιπόν, στα κελεύσματα "πειθαρχίας" στην πολιτική εμβάθυνσης της εξάρτησης, το ΚΚΕ κηρύσσει την πολιτική, που αποτελεί πραγματικό μονόδρομο για τα λαϊκά συμφέροντα και τον τόπο: Την πολιτική της απειθαρχίας, της ανυπακοής και της ανυπότακτης αντίστασης, απέναντι στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό όσων ενορχηστρώνουν τη νέα ...αναθεωρημένη επέλαση κατά ακόμη και των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού. Μια ανυπακοή, που είναι η μοναδική ελπίδα και εγγύηση ότι είναι δυνατή η αναχαίτιση της νέας "σταυροφορίας" των πολυεθνικών κατά του τόπου. Αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος, ώστε η σημερινή πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος ενάντια στην πολιτική του "πριν από σας για σας", να αποτελέσει το θεμέλιο για να πατήσει και να περπατήσει, αύριο, μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική ριζικά διαφορετικά από τη σημερινή, που θα μετρά το διεθνισμό και τον πατριωτισμό στις πραγματικές του διαστάσεις. Με βάση το πώς η χώρα μας κατακτά θέση στο διεθνή καταμερισμό, όχι από την ευκολία με την οποία οι κυβερνώντες επιδίδονται στις υποκύψεις υποταγής, αλλά με πυξίδα την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

***

Πρόκειται για μια άρνηση, που αποτελεί επιπλέον απόδειξη για το είδος της "διαπραγμάτευσης", στην οποία θα επιδοθούν, στα πλαίσια της Διακυβερνητικής, οι κυβερνώντες. Γιατί, αν μη τι άλλο, κάποιος που θέλει να διαπραγματευτεί - άρα αναγνωρίζει το δυσμενές πλαίσιο, μέσα στο οποίο τίθενται τα συμφέροντα της χώρας του - ξέρει ότι από καλύτερη θέση διαπραγματεύεται, διεκδικεί και αντιστέκεται, όταν στηρίζεται σε ένα μεγάλο κομμάτι λαού, που αντιτίθεται δεδηλωμένα στις υποδείξεις των πολυεθνικών. Η υπόθεση του δημοψηφίσματος και η ανάπτυξη μετώπου, που θα υποχρεώνει τους κυβερνώντες να μην φιμώσουν τον ελληνικό λαό, έχει πρωτεύουσα σημασία. Σημασία, που ξεπερνά το σήμερα και αφορά το μέλλον του τόπου και, κυρίως, τη διασφάλιση του αδιαπραγμάτευτου δικαιώματος του λαού, να είναι εκείνος που θα καθορίζει το μέλλον του.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ζητούν από τον ελληνικό λαό "να πειθαρχήσει" σε μια λογική, όπου οι πολίτες θα πηγαίνουν να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια ...για πλάκα, αφού εν γνώσει τους θα κυβερνά - και επισήμως πλέον - το "κογκλάβιο" των Βρυξελλών