Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Μέχρι σήμερα κυβερνούσε η Δεξιά στην Ιταλία και, επιτέλους, μετά από 45 και πλέον χρόνια, η Αριστερά (έστω και μέσω του υποτιθέμενου κεντροαριστερού συνασπισμού της "Ελιάς") επανέρχεται στη διακυβέρνηση της χώρας και, επομένως, δικαιολογημένα τα περί νέων σελίδων, ελπίδων των εργαζόμενων, κλπ., κλπ.; Κι αν δεν είναι έτσι - και αυτό γίνεται, λίγο - πολύ, φανερό, ακόμη και από τα σχετικά ρεπορτάζ των ίδιων εφημερίδων - τότε γιατί όλη αυτή η επιχείρηση; Οι λόγοι, νομίζουμε, είναι προφανείς. Αλλωστε, αρκετά λέγονται περί της περιβόητης "Κεντροαριστεράς" την τελευταία περίοδο και στη χώρα μας. Ας επιχειρήσουμε, όμως, να στήσουμε τα πράγματα στα πόδια τους και, ταυτόχρονα, να αποκαταστήσουμε το περιεχόμενο μιας σειράς όρων, αφού η συνθηματολογική λαθροχειρία έχει πλέον γίνει μόνιμο φαινόμενο.

Η διακυβέρνηση της μεταπολεμικής Ιταλίας από λιγότερο ή περισσότερο συντηρητικές κυβερνήσεις και, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια από τον "Μπερλουσκονικό" συνασπισμό είναι η μοναδική, ουσιαστικά, αλήθεια. Το γεγονός, όμως, πως ο, μέχρι προχτές κυβερνητικός, "Μπερλουσκονικός" συνασπισμός συγκέντρωνε από νεοφασιστικά στοιχεία, ακραίους συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους - που έδιναν και τον τόνο - μέχρι τους ρωμαιοκαθολικούς και μετριοπαθείς συντηρητικούς, δε στοιχειοθετεί τον ισχυρισμό πως ο συνασπισμός της "Ελιάς" αποτελεί - ως ο άλλος, υποτίθεται, πόλος - την Αριστερά ή την Κεντροαριστερά. Ούτε και η συμμετοχή του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς (που προήλθε από τη διάσπαση του ΙΚΚ) στον προαναφερόμενο συνασπισμό αποτελεί απόδειξη γι' αυτό. Το ΔΚΑ δεν έχει πλέον το παραμικρό στοιχείο, που να θυμίζει το ΙΚΚ. Εχει γίνει από χρόνια μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπου παρακάθεται μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το κόμμα του Γκονζάλες και αποτελεί έναν άξιο εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής - σύγχρονης μάλιστα- σοσιαλδημοκρατίας. Αλλωστε, στο συνασπισμό της "Ελιάς" συμμετέχουν και ορισμένοι, μέχρι προχτές συνεργάτες του Μπερλουσκόνι, όπως οι μετριοπαθείς συντηρητικοί και οι ρωμαιοκαθολικοί.

***

Προφανώς, η τελευταία εκτίμηση και η υποκρυπτόμενη ταύτιση περιέχει ορισμένα στοιχεία υπερβολής. Κάθε άλλο, όμως, αυτό σημαίνει πως ο συνασπισμός της "Ελιάς" έχει αριστερά στοιχεία και, πολύ περισσότερο, αριστερή πολιτική και χαρακτήρα. Ισως, με απλά λόγια, να λέγαμε πως δεν είναι τόσο πολύ Δεξιά, όσο ο άλλος συνασπισμός. Αλλωστε, αυτές οι λιγοστές διαφορές, μαζί με την ανάγκη να ηττηθεί ο "Μπερλουσκονικός" συνασπισμός και το υπάρχον, αντιδραστικό εκλογικό σύστημα του πλειοψηφικού, είναι οι βασικοί λόγοι, που οδήγησαν την Κομμουνιστική Επανίδρυση (ΚΕ) - όπως έχουν επανειλημμένα δηλώσει οι ηγέτες της - σε μια εκλογική και όχι, βέβαια, προγραμματική συμφωνία, με το συνασπισμό της "Ελιάς". Μια συμφωνία, που περιλάμβανε την αλληλοϋποστήριξη, σε ορισμένες εκλογικές περιοχές του πλειοψηφικού συστήματος και την ανοχή της ΚΕ στη συγκρότηση και μόνο της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή, η μετεκλογική δήλωση του Εθνικού Γραμματέα της ΚΕ, Φ. Μπερτινότι: "Θα τηρήσουμε τις συμφωνίες. Θα συμβάλουμε στην εγκατάσταση της κυβέρνησης και, μετά, τελεία και παύλα". Το ίδιο, όμως, χαρακτηριστικά είναι και τα μετεκλογικά "ανοίγματα" του νέου πρωθυπουργού, Ρ. Πρόντι, προς τους "μετριοπαθείς" βουλευτές του Μπερλουσκόνι και τη Λέγκα του Βορρά. Οπως και οι δηλώσεις του Ντ' Αλέμα, ηγέτη του ΔΚΑ, σύμφωνα με τις οποίες, από τον Ουμπέρτο Μπόσι - αρχηγό της Λέγκας - τους χωρίζουν μόνον οι αποσχιστικές τάσεις του τελευταίου, ενώ η τυχόν αποδοχή των προτάσεων της ΚΕ (επαναχορήγηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής, όχι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και τις συντάξεις, ουσιαστική αντιμετώπιση της ανεργίας και μέτρα ανάπτυξης, κλπ.) θα αποτελούσε την καταστροφή της μέχρι σήμερα πορείας...

***

Ολ' αυτά, όμως, δεν κάνουν τους επίδοξους "νέους" διαχειριστές της κρίσης και εκπροσώπους των πολυεθνικών αριστερούς. Οι όποιες αυταπάτες - για όσους έχουν τέτοιες, βέβαια και όχι για όσους λαθροχειρούν - πολύ γρήγορα θα διαλυθούν απ' αυτές τις ίδιες τις εξελίξεις και τη Λυδία Λίθο, που λέγεται ζωή και ταξική πάλη.

Πόσο σχέση έχουν με την αλήθεια τα όσα, τις μέρες αυτές, διαβάζουμε και ακούμε, περί ανάδειξης στην κυβέρνηση της Ιταλίας της Αριστεράς; Ουσιαστικά, όση σχέση μπορεί να έχει η Αριστερά με τις όποιες συντηρητικές επιλογές...