Τη λενινιστική ιδέα της προλεταριακής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου υποστηρίζουν σήμερα 3-4% των ανθρώπων, που είναι έτοιμοι για αγώνα και συχνά αγωνίζονται μαζί μας. Επιπλέον, ένα 7-8%, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, αρχίζουν να μας ακούνε, αγοράζουν τακτικά τις εφημερίδες μας, συμμετέχουν στις εκδηλώσεις μας. Κατά τις παρατηρήσεις μου, η εργατική τάξη αποτελείται σήμερα από τρεις μεγάλες ομάδες. Την πρώτη, θα το πούμε ανοιχτά, αποτελούν οι συμβιβαστές, οι καταναλωτές. Είναι αδιάφοροι ποιος βρίσκεται στην εξουσία, το κύριο γι' αυτούς είναι να διατηρήσουν το "στάτους κβο", το συνηθισμένο, παραδοσιακό τρόπο ζωής, αν και είναι όλο και πιο δύσκολο να τον διατηρήσουν. Η δεύτερη ομάδα, αρκετά μεγάλη, είναι η εφεδρεία μας, και πολύ σοβαρή: είναι οι ενατενιστές κι ένα τμήμα της οι "συμβουλάτορές" μας. Η τρίτη, μικρή για την ώρα, αλλά τα αναλυτικά κέντρα ακόμα και έγκυρων αστικών εφημερίδων τύπου "Ιζβέστια", "Σεβόντνια", μιας σειράς άλλων αντικομμουνιστικών εκδόσεων, μαζί και συνδικαλιστές, που επιβεβαιώνουν την αριστεροποίηση των διαθέσεων των ανθρώπων, που φάνηκε στις εκλογές για την Κρατική Δούμα, δηλώνουν ότι αυξάνει. Εννοείται ότι αριστεροποίηση δε σημαίνει και κατανόηση. Εδώ είναι το κακό! Κι όμως, υπάρχουν λόγοι για αισιοδοξία: η εργατική τάξη διαμορφώνεται και αφυπνίζεται όλο και περισσότερο, αυξάνει και δυναμώνει η συνείδησή της. Και οι κομμουνιστές εργάζονται προς την κατεύθυνση αυτή, αν και όχι τόσο καλά. Πολλή φλυαρία, πολλές συζητήσεις και εκκλήσεις, αλλά πολύ λίγα συγκεκριμένα έργα, μαζί και από τη μεριά της ΚΕ του ΚΕΚΡ, για να είμαστε ειλικρινείς.

Μα και ανάμεσα στους εργάτες, που ήρθαν στις γραμμές μας, είναι πολλοί που με σκεπτικισμό βλέπουν την πολιτική πάλη και την εγκαταλείπουν, πηγαίνοντας στη σφαίρα των οικονομικών και άλλων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Αντικειμενικά, όμως, βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου σταδίου, όταν μεγάλες ομάδες εργατών, ακόμα και ολόκληρες επιχειρήσεις είναι έτοιμες για πολιτικούς αγώνες. Υπάρχουν ήδη αρκετά παραδείγματα. Το εργοστάσιο "Ζνάμια Τρουντά" του Σαράτοβ συνεργάζεται πολύ στενά με τους συντρόφους μας και μαζί με τη Συνδικαλιστική Επιτροπή κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν ολόκληρη την κολεκτίβα σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για τις ανυπόφορες συνθήκες εργασίας. Είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες να διογκωθούν κάπου οι λέξεις "κομμουνιστής", "κομμουνιστικό κόμμα" δεν προσελκύουν πολλούς εργάτες. Διότι στη μνήμη τους είναι ζωντανά αυτά που υπήρχαν πριν 10 - 20 - 30 χρόνια. Δεν απόκτησαν άραγε μέχρι τώρα οι κομμουνιστές σεμνότητα; Γι' αυτό, όταν διάβασα τις υποσχέσεις των συντρόφων μας: Η "Εργαζόμενη Ρωσία" θα δώσει και θα εξασφαλίσει, ειλικρινά εξοργίστηκα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να προσελκύουμε τους ανθρώπους με τέτοια φτηνά "δελεάσματα"".

- Δε νομίζετε άραγε ότι σε πολλούς σημερινούς ηγέτες αρέσουν πάρα πολύ τα μικρόφωνα, η λάμψη των φλας, οι τηλεκάμερες, δεν αγαπούν, όμως, τη δύσκολη καθημερινή δουλιά. Διότι αν λάβουμε υπόψη την πείρα του Λένιν, αυτός ετοίμαζε την επανάσταση με τη δημιουργία εργατικών ομίλων. Δε νομίζετε, λοιπόν, ότι η μείωση του αριθμού των μετεχόντων στις μαζικές εκδηλώσεις, η αύξηση της αδιαφορίας και της κοινωνικής απάθειας είναι αποτέλεσμα του χαμηλού επιπέδου οργανωτικής δουλιάς;

"Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς μ' αυτό. Μας θλίβει ιδιαίτερα όχι τόσο η αδύνατη κατανόηση της θεωρητικής δουλιάς, η αναγκαιότητά της για το εργατικό κίνημα, αλλά το κυριότερο, η έλλειψη επίπονης καθημερινής δουλιάς, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατό να έχουμε μαζική υποστήριξη. Φυσικά, η εργατική μας τάξη εξακολουθεί να ζει με αυτά που είχε αποκτήσει στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, στο σοσιαλισμό, ενώ το πιο ξετσίπωτο και επιτήδειο τμήμα των ίδιων των εργατών επωφελείται από την κατάσταση αυτή και καταληστεύει τους συναδέλφους τους. Με ποιο τρόπο; Αποκτώντας κάποια ιδιοκτησία, καταπιάνονται με το εμπόριο και μετά εμφανίζονται οι "καρχαρίες" και αρχίζουν να τρώνε τα ψαράκια. Τυπική ιστορία του άγριου καπιταλισμού".

- Είναι σαφές ότι στην αυθαιρεσία των εργοδοτών μπορεί να αντισταθεί μόνο ένα καλά οργανωμένο εργατικό κίνημα. Πώς, όμως, θα αφυπνιστεί η συνείδηση των εργατών, ώστε να καταλάβουν ότι μόνοι τους θα μπορέσουν να πετύχουν την απελευθέρωσή τους;

"Από την προσωπική μου πείρα έχω καταλάβει ότι τα λόγια του Λένιν - χωρίς θεωρία δεν μπορεί να οικοδομηθεί ένα κόμμα και να αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα - αποτελούν μια παντοτινή αλήθεια. Αυτό είναι το πρώτο. Δεύτερο, οι κομματικές επιτροπές πρέπει να στρέψουν τις προσπάθειές τους στις εργασιακές κολεκτίβες. Ωστόσο, το λέω με μεγάλη μου λύπη, πολλές κομματικές επιτροπές δεν καταλαβαίνουν ότι βασικό τους πεδίο δράσης είναι ο εργατικός χώρος. Οι εργάτες δεν έχουν την πείρα της πολιτικής πάλης, πρέπει να τους βοηθήσουμε να την αποκτήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα και με λιγότερες απώλειες. Χαίρουμε που οι εργάτες αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο ότι χωρίς μια πολιτική δύναμη που να τη φοβούνται οι κυβερνώντες, δεν είναι δυνατό να αλλάξει η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων στη Ρωσία. Κανένα είδος εκλογών δεν μπορεί στην ουσία να αλλάξει την κατάσταση της εργατικής τάξης, όποιες γλυκές υποσχέσεις κι αν δώσουν οι υποψήφιοι για το ανώτατο κρατικό αξίωμα. Γι' αυτό και το ΚΕΚΡ προειδοποιεί άλλη μια φορά τους Ρώσους: όποιος περιμένει κάτι από τις αρχές, επαιτεί και υπολογίζει σε παροχές, θα βρεθεί στην πιο δεινή και άθλια κατάσταση. Αυτός που θα αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, θα είναι τουλάχιστον ηθικά ικανοποιημένος ότι στους δυσκολότατους για την πατρίδα καιρούς κάτι έκανε για να τη σώσει, συνεπώς και την οικογένεια και τα παιδιά του. Οι εργάτες πρέπει πιο τολμηρά και δυνατά να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Πρέπει να πραγματοποιηθεί πανρωσική σύσκεψη και πρώτ' απ' όλα περιφερειακές συσκέψεις των εργατών με τη συμμετοχή των συνδικάτων, των απεργιακών επιτροπών, των αριστερών κομμάτων και κινημάτων. Ολοι όσοι προσπαθούν να κάνουν κάτι για τους ανθρώπους του μόχθου οφείλουν να ενωθούν. Παλιά, όσο και ο κόσμος, διατύπωση, αλλά πόσο δύσκολο είναι να πραγματοποιηθεί"...

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ