Διαφορετικά απ' ό,τι τα νέα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Σουηδία, Φινλανδία και Αυστρία, τα οποία αντιμετωπίζουν ακόμα σοβαρά προβλήματα προσαρμογής και ευκαιριακά προβάλλουν ορισμένες αντιρρήσεις σε διάφορα ζητήματα, τα κράτη της Μπένελουξ χρόνια τώρα έχουν συγκεντρώσει μια αξιόλογη πείρα, καταφέρνοντας έτσι να προχωρούν "κάτω από τη σκιά των μεγάλων". Ομως, το Λουξεμβούργο είναι εκείνη η χώρα που τα καταφέρνει περισσότερο, παραμερίζοντας κάθε φορά από το δρόμο του όλα τα εμπόδια που εμφανίζονται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το δουκάτο λοιπόν, παντού είναι "παρών": Είτε πρόκειται για αποστολή μερικών στρατιωτών στον Πόλεμο του Περσικού Κόλπου ή στους κυανόκρανους του ΟΗΕ ή στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ στη Βοσνία.

Κατ' αρχήν, το Λουξεμβούργο τάσσεται υπέρ ενός σχεδίου ομοσπονδιοποίησης των ευρωπαϊκών χωρών, γιατί στην περίπτωση μιας διακρατικής συνεργασίας, η οποία προωθείται από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και τη Γαλλία, θα απέβαινε σε βάρος των συμφερόντων των μικρότερων κρατών.

Πάντως, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, το Λουξεμβούργο δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται μπροστά σε ένα κοινό νόμισμα, αφού η χώρα αυτή έχει 230 Τράπεζες στο εσωτερικό και εξωτερικό και 300 ασφαλιστικές εταιρίες, γεγονός που σημαίνει ότι θα έχει τη δυνατότητα ν' αναπτύσσει "μεγαλύτερες επιχειρηματικές δραστηριότητες". Με έναν πληθωρισμό της τάξης του 2,1% βρίσκεται ξεκάθαρα πιο κάτω από το σχετικό κριτήριο που προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα κρατικά χρέη, τα οποία θα πρέπει ν' αντιστοιχούν με το 60% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, αυτά ισοδυναμούν σήμερα μόνο με το 6,3%, σημειώνοντας έτσι ένα μοναδικό απόλυτο ρεκόρ στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σχετικά με το θέμα της νέας χρέωσης, όπου το Μάαστριχτ καθορίζει το κριτήριο του 3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, το Λουξεμβούργο, μοναδική χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τον περασμένο χρόνο αντί για χρέη, είχε ένα πλεόνασμα του προϋπολογισμού κατά 0,4%, ενώ ένα χρόνο πριν, το πλεόνασμα αυτό έφθανε στο 1,3%.

Κι όμως, στο πλούσιο αυτό δουκάτο, όπου το κατά κεφαλήν εισόδημα το 1994 έφθανε στα 39,850 δολάρια και από διεθνή άποψη βρισκόταν στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, "όλα δε λάμπουν σαν τον ήλιο...". Η ανεργία, η οποία στη χώρα αυτή των 400.000 κατοίκων για πάρα πολλά χρόνια χτυπούσε λιγότερους από χίλιους ανθρώπους, στο μεταξύ, έχει φτάσει στο 2,7% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας, ενώ το 1992 έφτανε στο 1,3% και αποτελεί πλέον μια αισθητή αρνητική κοινωνική πραγματικότητα. Η πάλαι ποτέ "περήφανη χαλυβουργική βιομηχανία", εδώ και είκοσι χρόνια, αναγκάστηκε να ξηλώσει πάνω από 27.000 θέσεις εργασίας, ενώ επίκεινται και παραπέρα νέες απολύσεις... Ετσι λοιπόν, μέχρι το 1998 το γνωστό κοντσέρν, "Αρμπετ", προτίθεται ν' απολύσει άλλους 2.000 εργαζόμενους και στη συνέχεια να μειώσει το προσωπικό συνολικά στα 3.900 άτομα. Ταυτόχρονα, όμως, το κοντσέρν αυτό γιγαντώνεται όλο και περισσότερο, όχι μόνο λόγω των κερδών που εξασφαλίζει στο ίδιο το δουκάτο, αλλά και από την πρόθεσή του να επεκτείνει την αυτοκρατορία του και σε παγκόσμια κλίμακα... Ηδη, αυτή τη στιγμή, συμπεριλαμβάνει 250 επιχειρήσεις με συνολικά 47.000 εργαζόμενους σε Ευρώπη, Ασία και Νότια Αμερική και με ένα ετήσιο παραγωγικό δυναμικό 11 εκατομμυρίων τόνων ακατέργαστο ατσάλι.

Τέλος, εντονότατα ανησυχούν οι 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι του Λουξεμβούργου αναφορικά με το μέλλον των δημοσίων υπηρεσιών ενόψει της προβλεπόμενης "απορύθμισης" των Βρυξελλών. Τα σχετικά σχέδια στις προηγούμενες βδομάδες μάλιστα, οδήγησαν σε δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών και άλλων δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που συνέβαινε σπάνια στο Λουξεμβούργο και εκτιμάται ως ένα πρώτο σημάδι για την αυξανόμενη δυσαρέσκεια κατά της πολιτικής που χαράζουν οι εγκέφαλοι των Βρυξελλών.

Ν. Η. Η.