Συμπέρασμα; Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτά που ζούμε στην Ελλάδα των "νέων και παλιών τζακιών", της Τράπεζας Κρήτης, της ΑΓΕΤ, των ψηφιακών του ΟΤΕ κλπ. "συμβαίνουν και εις Παρισίους". Πως το σπορ της "μίζας" και του "λαδώματος" ανθεί και αλλού. Καμία αντίρρηση.

Το περίεργο είναι, όμως, ότι όσοι διερευνούν τις ομοιότητες μεταξύ Ελλάδας και "βαρβάρων", για να εξηγήσουν την εγχώρια δυσοσμία, αρνούνται να δουν μιαν ακόμα εξόφθαλμη ομοιότητα (ίσως επειδή η τελευταία δεν επιδέχεται θεωρίες περί "έμφυτης ανθρώπινης ροπής" προς τη ρεμούλα). Η ομοιότητα αυτή είναι ο καπιταλισμός, που υπάρχει στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες. Και εδώ "και αλλού", η σύμφυση μεταξύ μονοπωλίων και κράτους είναι πια βαθύτατη, αξεδιάλυτη και πολύμορφη. Με λίγα λόγια, και εδώ και εκεί, κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ενδημεί. Το επαναλαμβάνουμε, προς εμπέδωση των, δήθεν, απολιτίκ περιφερόμενων πλασιέ του κατεστημένου "γιαπισμού" και των μπλαζέ πυρπολητών της "ξύλινης γλώσσας": Κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός και μάλιστα στο σημερινό βαθμό ανάπτυξής του.

Στα πλαίσια αυτού του συστήματος, το κράτος αποτελεί το όργανο εξυπηρέτησης της κυριαρχίας της ολιγαρχίας. Είναι ο μηχανισμός, που διεκπεραιώνει σε κεντρικό επίπεδο τις "δουλιές" των αφεντικών του, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου. Το καπιταλιστικό κράτος είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα όσων το ελέγχουν, όσων το διαφεντεύουν.

Ποιοι το διαφεντεύουν; Οι μεγαλοεργολάβοι, οι προμηθευτές του δημοσίου, οι "σωτήρες" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι εφοπλιστές. Τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές. Και αυτό δε συμβαίνει μόνο στην οδεύουσα προς τον "εκσυγχρονισμό" Ελλάδα. Ισχύει σε όλο τον ...πολιτισμένο καπιταλιστικό κόσμο. Αλήθεια, όταν ο Α. Παπανδρέου ή ο Κ. Σημίτης συναντιόνταν στον Λευκό Οίκο με τον Κλίντον και ο μισός χρόνος των συνομιλιών καταναλωνόταν, για να εκφράσει ο τελευταίος το "ιδιαίτερο ενδιαφέρον" του για τις τηλεπικοινωνίες και τα καζίνο στην Ελλάδα, ως υπάλληλος ποιου ενεργούσε; Των άστεγων της Ν. Υόρκης ή των αμερικανικών πολυεθνικών; Η, μήπως, δεν είναι γνωστό ότι πρεσβευτές ξένων χωρών στην Αθήνα περιφέρονται στα υπουργικά γραφεία, ως αντιπρόσωποι των πολυεθνικών, που εδρεύουν στις χώρες τους και πιέζουν για να πάρουν μέρος στο "φαγοπότι" των μεγάλων έργων και προμηθειών του ελληνικού δημοσίου; Καλά, όμως, αν είναι έτσι, τα αστικά κόμματα που επαγγέλλονται διακυβερνήσεις διαφάνειας και ανεξαρτησίας από τα μεγάλα συμφέροντα, τι είναι; Μαριονέτες;

Σ' αυτόν τον ...αγγελικά πλασμένο κόσμο, προσθέτουν τη φωνή τους μερικοί ακόμα διαχειριστές, από άλλο, "ανεξάρτητο", μετερίζι αυτοί. Για παράδειγμα, ο πρώην εισαγγελέας Εφετών δηλώνει, με ύφος, και με αφορμή τα ψηφιακά του ΟΤΕ, ότι, "αν ανοίξει το στόμα του, κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους". Πρόκειται για ένα μικρό μόνο απάνθισμα των αλληλοκατηγοριών - ομολογιών των τελευταίων 24ώρων. Ετσι, για να γίνεται αντιληπτό και στον πλέον αδαή "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο".

Στα πλαίσια, λοιπόν, του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού είναι αυτονόητο ότι ο δημόσιος τομέας - και όχι ο δημόσιος τομέας γενικά - είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των επιθυμιών της ολιγαρχίας. Λειτουργεί ως όργανο διευκόλυνσης και νομιμοποίησης των κερδοσκοπικών σταυροφοριών του κεφαλαίου. Αυτό το κράτος και αυτός ο δημόσιος τομέας δε θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο, για τον οποίο υπάρχουν, αν δεν ήταν μέχρι το λαιμό χωμένα σε κάθε "νόμιμη" και παράνομη λωποδυσία των πραγματικών αφεντικών του.

Ομως, μερικές φορές το απόστημα σπάει. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ των ανταγωνιζόμενων καρχαριών του πλούτου, η λαιμαργία τους για την πρωτοκαθεδρία στο σύστημα άλωσης των πάντων, τούς οδηγεί σε συμπεριφορές δημόσιου αλληλοσπαραγμού. Επιδιώκουν "να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου" και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να βγάζει ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Τότε ο "πόλεμος" παίρνει χαρακτήρα γενικής σύρραξης, επιστρατεύονται μέθοδοι ...συμβατικής και "ψηφιακής" αγριότητας, στην οποία παίρνουν μέρος ή και πρωτοστατούν και οι πολιτικοί υπάλληλοι των "στρατηγών", τα ΜΜΕ που κατέχουν, κλπ.

Τι δεν ξεχνούν, όμως, όλοι αυτοί, την ώρα που μαλλιοτραβιούνται; Δεν ξεχνούν ότι περισσότερη σημασία από το ποιος θα βγει νικητής στην, κάθε φορά, συγκεκριμένη ενδοκαπιταλιστική αντίθεση, μεγαλύτερη σημασία από το ποιος μεγαλοκεφαλαιούχος θα λαβωθεί πολύ ή λιγότερο, έχει να βγει αλώβητο το ίδιο το σύστημα, που γεννά, εκτρέφει και εκτρέφεται από τη διαφθορά και τα σκάνδαλα. Τότε ακριβώς γίνονται διαπρύσιοι κήρυκες της διαφάνειας, του ελέγχου, της κάθαρσης, της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης κλπ., κλπ.

Μάλιστα. Δηλαδή οι εμπλεκόμενοι στο σύστημα των "διαπλεκόμενων συμφερόντων" (μεγαλοκεφαλαιούχοι εξουσιαστές του κράτους, πολιτικοί υπηρέτες τους, "νομομαθείς" υπάλληλοί τους, "δημοσιογραφούντες" των συμφερόντων τους) προτείνουν στην ελληνική κοινωνία να προσέλθει οικειοθελώς στο βασίλειο της ηλιθιότητας. Ζητούν από τα λαϊκά στρώματα να πιστέψουν ότι οι υπεύθυνοι αυτής της δυσοσμίας θα αυτοκαταργηθούν. Θα στρέψουν το δικό τους κράτος εναντίον τους. Θα κάνουν χαρακίρι, με λεπίδα την πολιτική εξουσία και τη "δικαιοσύνη" τους. Θα αυτοκτονήσουν!

Η απαλλαγή από το σκάνδαλο της θεσμοθετημένης ή παράπλευρης εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου εις βάρος του λαού περνά αναγκαία μέσα από το τσάκισμα αυτού του καπιταλιστικού κράτους. Προϋποθέτει την ανατροπή της εξουσίας της άρχουσας τάξης και το πέρασμά της στα χέρια της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Η μετατροπή του κράτους, από όργανο της ολιγαρχίας, σε μοχλό που λειτουργεί πραγματικά προς όφελος του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος, σε σοσιαλιστικό δηλαδή κράτος, είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση, για την καταπολέμηση των αντικειμενικών όρων που γεννούν και αναπαράγουν τα σκάνδαλα.

Η πολιτική εξουσία των καπιταλιστών και το κράτος τους δεν μπορούσαν να μην είναι χωμένα, ως το λαιμό, σε κάθε "νόμιμη" και παράνομη λωποδυσία των πραγματικών αφεντικών τους, των πολυεθνικών και των μονοπωλίων