Η συμφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών και στελεχών του Κόμματος με τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα αναδεικνύει ότι η πολιτική αυτή του Κόμματος, της α/α συσπείρωσης έχει δοκιμαστεί στη ζωή με ορατά αποτελέσματα. Αποτελέσματα που έχουν καταγραφεί στις αλλαγές που γίνονται στο συσχετισμό δυνάμεων στο μαζικό κίνημα (ιδιαίτερα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα). Καταγράφεται η ορθότητα της πολιτικής μας στους αγώνες της αγροτιάς, των μικρομεσαίων, της νεολαίας, τμημάτων της εργατικής τάξης.

Δοκιμάστηκε στη συγκρότηση των ΣΕΑ που ήταν οι κύριοι οργανωτές των αγώνων. Οι αλλαγές στους συσχετισμούς, η ανάπτυξη των αγώνων έγιναν γιατί στην πάλη αποκαλύπτονταν ο ρόλος των άλλων δυνάμεων, η συμφωνία τους στην ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθείται στη χώρα μας. Δεν μπορεί σήμερα να ανοίξει καμία χαραμάδα προόδου, να υπάρξουν κατακτήσεις των εργαζομένων, εάν η πάλη δεν κατευθύνεται στη σύγκρουση με το καθεστώς της εξάρτησης και των μονοπωλίων.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι δυνατόν με σκληρή και μακρόχρονη πάλη να αποσπώνται κάποιες κατακτήσεις, οι οποίες όμως θ' αναιρούνται με την πρώτη υποχώρηση των αγώνων.

Κατακτήσεις βιώσιμες, αλλαγές στη συνείδηση των μαζών θα έχουμε μόνο αν κινούμαστε στη γραμμή της α/α πάλης και της συγκρότησης του μετώπου.

Αυτή η γραμμή περιχαρακώνει το Κόμμα από την πολιτική της υποταγής στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και της εξυπηρέτησης των μονοπωλίων. Αυτή την περιχαράκωση φοβούνται οι ιδεολογικοί, ταξικοί αντίπαλοι της εργατικής τάξης, από αυτή κινδυνεύουν.

Σήμερα αντικειμενικά στη χώρα μας συγκρούονται δύο πολιτικές. Η πολιτική της α/α συσπείρωσης και πάλης που προτείνει το ΚΚΕ ή η πολιτική της υποταγής και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Αστικής Τάξης που προωθούν τα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Πολιτική Ανοιξη, "ΣΥΝ", ΔΗΚΚΙ).

Διαφορές υπάρχουν στ' άλλα κόμματα μεταξύ τους, που ορισμένες φορές από την άρχουσα τάξη και τα ΜΜΕ υπερτονίζονται για να κρύψουν το κύριο, την πλήρη συμφωνία τους με τις βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης και για να παγιδεύσουν το λαό, να τον αποπροσανατολίσουν.

Κατά συνέπεια στην ανάδειξη των διαφορών, το κύριο είναι ν' αποκαλύπτεται η συμφωνία τους στο κύριο.

Η ανάπτυξη της πάλης στην α/α κατεύθυνση, η συσπείρωση από τα κάτω στη βάση του λαού, η αξιοποίηση της μέχρι τώρα πείρας από τις ΣΕΑ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος για το ΚΚΕ, για την ανάπτυξη των αγώνων, για τη συγκρότηση του α/α μετώπου και την προετοιμασία και διαπαιδαγώγηση των επαναστατικών δυνάμεων.

Η συζήτηση που έγινε για την ταξική διάρθρωση, η άποψη που εκφράστηκε ότι είναι ελλιπής η μελέτη της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να τη δούμε από δύο πλευρές:

1ο - Το κύριο είναι ότι το ειδικό βάρος της εργατικής τάξης έχει ανέβει στην κοινωνία.

- Εχουν χειροτερέψει οι όροι που πουλάει την εργατική της δύναμη.

- Νέα τμήματα οδηγούνται στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

- Γενικεύεται η ελαστική απασχόληση.

- Εχουμε μείωση του αριθμού των βιομηχανικών εργατών.

Αυτές είναι πλευρές που προσθέτουν δυσκολίες αλλά και δυνατότητες - συνιστούν πολύ μεγάλη προσπάθεια, ιδεολογική - πολιτική - αποφασιστική στροφή στη δουλιά του Κόμματος και πρώτα και κύρια στα φτωχά στρώματα. Από αυτά τα στρώματα μπορούμε να κερδίσουμε και κερδίζουμε σήμερα.

Υπερτονίζεται από ορισμένους συντρόφους ο ρόλος του τμήματος εκείνου των εργαζομένων που απασχολείται στις νέες τεχνολογίες και σε τομείς υψηλής ειδίκευσης. Αριθμητικά αυτό το τμήμα είναι ασήμαντα μικρό ακόμα και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (π. χ. Ιαπωνία 4% του συνόλου της εργατικής τάξης).

Στην εργατική τάξη δε θα επιδράσουμε μέσω τρίτων, αλλά δυναμώνοντας το Κόμμα, αναπτύσσοντας τους δεσμούς του με την εργατική τάξη.

Τέτοια αντίληψη αναιρεί το ρόλο ουσιαστικά της εργατικής τάξης στην κοινωνία, αλλά και στο Κόμμα:

Ο προσανατολισμός του Κόμματος στην εργατική τάξη δε συνεπάγεται μόνο από το χαρακτήρα του. Απαιτείται σταθερή πολιτική - ιδεολογική - οργανωτική προσπάθεια, έλεγχος και απαιτητικότητα. Είναι ζήτημα που πρέπει να διαπερνά όλη τη δραστηριότητα του Κόμματος.

Η ανάδειξη στελεχών από την εργατική τάξη χρειάζεται επίμονη και βασανιστική προσπάθεια, που αξίζει τον κόπο, που πρέπει να επεκτείνεται και πέρα από τα όργανα του Κόμματος. Φροντίδα μας πρέπει να είναι η ανάδειξη εργατών και σε δημόσια "αξιώματα" στη Βουλή, στους δήμους, τις νομαρχίες κλπ.

Θεωρώ ότι ο προσανατολισμός στη δουλιά στην εργατική τάξη και τα αποτελέσματα, η προσπάθεια σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να είναι κριτήριο για την ανάδειξη στελεχών.