Αναπτύσσοντας περισσότερο τη θέση μας για το μέτωπο στο πεδίο των κοινοβουλευτικών θεσμών της αστικής δημοκρατίας, θα πρέπει να διατυπώσουμε την αντίθεσή μας "με το σαπισμένο κοινοβουλευτισμό της αστικής κοινωνίας", αντίληψη που είναι διαδεδομένη στο λαό, έτσι ώστε να αποκαλυφθεί η ανεπάρκειά του.

Αν θέλουμε η αποδέσμευση από την ΕΕ να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό ή να "συμβαδίσει" μαζί του πετυχημένα, θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας διάλυσης, που δεν είναι αναγκαίο να πάρει τον τυπικό της χαρακτήρα. Μόνο σε συνθήκες γενικότερης κρίσης της ΕΕ είναι δυνατή, αφού οι δυνατότητες αντίδρασης των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών χωρών θα μειωθούν, τα κονδύλια προς τη χώρα μας θα λιγοστέψουν και ο λαϊκός παράγοντας στις ανεπτυγμένες χώρες θα είναι ο καθοριστικός συντελεστής αλληλεγγύης.

Πρέπει να τονίσουμε την αυτοπεποίθηση και την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης. Να αναδείξουμε ενοποιητικά στοιχεία στη βάση ιστορικών, πολιτιστικών και ψυχολογικών δεδομένων.

Για τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να κρατήσουμε την ουσία του και να προβληματιστούμε για τη χρήση του όρου. Η δικτατορία του προλεταράτου έλεγε ο Λένιν "δεν είναι κυρίως βία... στηρίζεται στην ελεύθερη και συνειδητή πειθαρχία", είναι "προσωρινή" και είναι δημοκρατία "για την τεράστια πλειονότητα του λαού και καθυπόταξη με τη βία των εκμεταλλευτών".

Το κόμμα, όταν είναι εξοπλισμένο ιδεολογικά, δεν πρέπει να φοβάται την καλόπιστη διαφορετική άποψη. Αντίθετα, την αξιοποιεί για να πλουτίσει τα επιχειρήματά του, για να προσεγγίσει πιο σφαιρικά την πραγματικότητα, την αναδεικνύει σε παράγοντα δύναμης και υγείας, κίνητρο έρευνας και τελικά σε ενιαία δράση.