Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ψήφισα τα προσυνεδριακά και συνεδριακά κείμενα της ΚΕ. Πήρα μέρος στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, από θέσεις στήριξης του Σχεδίου Προγράμματος, αλλά και κριτικής παρέμβασης για την ανάπτυξη ζητημάτων του. Αυτό, κυρίως, στο ζήτημα της σχέσης του α - α μετώπου πάλης με το κυβερνητικό πολιτικό ζήτημα.

Νομίζω ότι αναπτύσσεται πολύ πιο συγκεκριμένα στην εισήγηση και το τελικό σχέδιο που πήραμε.

Στο διάλογο έκανα ορισμένες παρατηρήσεις για το χαρακτήρα του μετώπου και τις προϋποθέσεις για τη συγκρότησή του, που δεν έρχονταν σε αντίθεση με τη γενική κατεύθυνση του Σχεδίου Προγράμματος, αλλά με ορισμένες, έστω περιορισμένης έκτασης, αλλά υπεραρκετές τοποθετήσεις - προσεγγίσεις.

Αυτή η συζήτηση ενδεχομένως προκάλεσε ορισμένες "παρενέργειες".

Ποιες είναι αυτές οι παρενέργειες;

Πρώτον: Η ύπαρξη διαφορετικών προσεγγίσεων ή και ερμηνειών και παρερμηνειών ή και αντικειμενικών αντιφάσεων τους κυβερνητικούς στόχους του α - α μετώπου, μήπως ήταν αποτέλεσμα συνειδητής, συμβιβαστικής στάσης της ΚΕ σε μια προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ενότητα επιφανειακή.

Αυτός ο φόβος στέκεται στην επιφάνεια της ουσίας των ζητημάτων και προβλημάτων.

Αυτά τα ζητήματα στην ιστορία της στρατηγικής του ΚΚΕ, στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είναι ζητήματα που βρίσκονται στην καρδιά των προβλημάτων στρατηγικής για δεκαετίες.

Μπήκαμε στην περίοδο μετά την αντεπανάσταση και τις ανατροπές του '89 - '91, που η μελέτη της πολύπλευρης και αντικειμενικά αντιφατικής ιστορίας της στρατηγικής και έμπρακτης πολιτικής του κομμουνιστικού κινήματος συνολικότερα και σε κάθε χώρα ξεχωριστά, μπορεί να δώσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στη θεωρητική επεξεργασία της στρατηγικής σε κάθε χώρα, στο κομμουνιστικό κίνημα συνολικότερα. Μπορεί να δώσει νέο δυναμισμό στο επαναστατικό εργατικό κίνημα, αντιμετωπίζοντας προβλήματα ιδεολογικής, προγραμματικής, οργανωτικής ενότητάς του.

Η προοπτική αυτή δε θα αναπτύσσεται ευθύγραμμα, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς αλληλοσυγκρουόμενους προγραμματικούς, πολιτικούς συλλογισμούς.

Επομένως, ήταν αντικειμενικό, αναπόφευκτο, θα το χαρακτήριζα θετικό, το γεγονός ότι μέσα από όλες τις διαδικασίες ωρίμασε περισσότερο η επεξεργασία που περιλαμβάνεται στην εισήγηση και στο τελικό Σχέδιο Προγράμματος, βρίσκεται πιο μπροστά απ' ό,τι στο σχέδιο που τέθηκε σε συζήτηση.

Δεύτερον: Ο κίνδυνος μιας αυθόρμητης, όχι ιδεολογικά - πολιτικά επεξεργασμένης απόρριψης κάποιων θέσεων, σαν ασπίδα θωράκισης από τον κίνδυνο της διολίσθησης στο δεξιό οπορτουνισμό. Π.χ. μια τάση, που θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως άρνηση του α - α χαρακτήρα του μετώπου σαν τάση άρνησης κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης,ή ο θεωρητικός αποκλεισμός του ενδεχόμενου, κάτω από συνθήκες ανόδου της ταξικής πάλης να εμφανιστούν μικροαστικά, ρεφορμιστικά ή και οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και κινήσεις που δε θα ακολουθούν με το σημερινό τρόπο τα κόμματα της αστικής πολιτικής. Βέβαια, τέτοια κόμματα όχι μόνο δε θα γίνουν επαναστατικά, αλλά δε θα πάψουν να επηρεάζονται από την αστική ιδεολογία, να τείνουν σε πολιτική συμμαχία με τα αστικά κόμματα. Κι αυτό είναι που δεν πρέπει να ξεφεύγει από τους προγραμματικούς πολιτικούς στόχους, την ιδεολογική, μαζική, οργανωτική δουλιά του, για να μη χάνει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του.

Γενικότερα οι αριστερές, όσο και οι δεξιές διαθέσεις, αλλά και η διάθεση της "κεντρώας ασφάλειας" που κλείνει το διάλογο, πρέπει να αντιμετωπίζονται έγκαιρα, συλλογικά, ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά για να μη διαμορφωθούν σε οπορτουνιστική παρέκκλιση. Οι αντικειμενικοί παράγοντες σπρώχνουν, πιέζουν σε διαθέσεις άμυνας, προσαρμογής, που είναι πηγή δεξιάς απόκλισης. Π.χ. στάση συνεργασίας με παλιούς και νέους φορείς της σοσιαλδημοκρατίας, "σοσιαλδημοκρατικές" τάσεις για τη συγκράτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, με στοιχεία ενός πιο "κοινωνικού, δίκαιου" καπιταλιστικού κράτους. Η παγίδα "κεντροαριστερών" κυβερνητικών σχημάτων, για μια δήθεν πιο ήπια πολιτική, αυταπάτες για διορθωτικές πολιτικές στα πλαίσια της ΕΕ, για ένα δήθεν "ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πιο κοινωνικό, πιο δημοκρατικό και πιο αλληλέγγυο".

Επομένως δε θα πρέπει να αμβλύνεται το ιδεολογικο - πολιτικό μέτωπο του Κόμματος, πρώτα από όλα εσωτερικά.

Το Κόμμα, με τα ηγετικά του όργανα και τον ξεχωριστό ιδιαίτερο ρόλο της ΓΓ του, που είναι ένα ηγετικό στέλεχος αυξημένων υποχρεώσεων και ίσων δικαιωμάτων στην καθοδήγηση του Κόμματος, κατόρθωσε να μπει σε ένα δρόμο δύσκολο, βασανιστικό, αλλά αποδεδειγμένα ελπιδοφόρο. Από αυτό το δρόμο, το Κόμμα δεν πρέπει να ξεφύγει. Μπορεί να τον πλατύνει με τα νέα Ντοκουμέντα του Συνεδρίου.