Στη διάρκεια ενός χρόνου προεδρίας του Ζακ Σιράκ, η ανεργία όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλά συνέχιζε να προσλαμβάνει νέες μαζικές διαστάσεις, ενώ εντάθηκαν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις και την πολιτική λιτότητας