Η αποβιομηχάνιση οδηγεί σε "παραγωγική νέκρωση" το Βόλο και η ανεργία σπρώχνει χιλιάδες εργαζόμενους στο "κοινωνικό περιθώριο". Οι εργαζόμενοι της περιοχής χαρακτηρίζουν την αποβιομηχάνιση "κατάρα" και την ανεργία "κόλαση". Γνωρίζουν, όμως, ότι αυτή η "κατάρα" δεν αντιμετωπίζεται με "ξόρκια" και η αποφυγή αυτής της "κόλασης" δεν επιτυγχάνεται με ...νηστείες και προσευχές. Αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο ότι δε φτάνει να σωθούν κάποιες βιομηχανίες από τη "λαίλαπα" της αποβιομηχάνισης και να ληφθούν κάποια μέτρα για την ανακούφιση των ανέργων, αλλά χρειάζεται το μαζικό κίνημα να θέσει και πολιτικούς στόχους, προκειμένου να "κλείσουν οι πηγές", απ' όπου αναβλύζουν τα προβλήματα. Και οι "πηγές" βρίσκονται στα κέντρα, όπου κατοικοεδρεύουν τα υπουργεία των ελληνικών κυβερνήσεων και στις Βρυξέλλες, απ' όπου δίνονται οι εντολές της ΕΕ για την εφαρμογή της πολιτικής, που οδηγεί στη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης κι επιχειρεί τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα φτηνών υπηρεσιών και τουρισμού.

Το παμβολιώτικο συλλαλητήριο κατά της αποβιομηχάνισης και της ανεργίας, που διοργανώνει το Εργατικό Κέντρο, την Τετάρτη 12 Ιούνη, στις 12 το μεσημέρι στη συμβολή των οδών Ερμού και Καρτάλη,μπορεί και πρέπει ν' αποτελέσει μια απαρχή αγωνιστικών κινητοποιήσεων που θα κινούνται στις παραπάνω κατευθύνσεις.

Βεβαίως, οι εργαζόμενοι του Βόλου δεν μπορούν να εμπιστεύονται την πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε στις αγωνιστικές διαθέσεις τους, αλλά, κινούμενη στη λογική του ταξικού συμβιβασμού και της συναίνεσης, υπονόμευσε τους αγώνες, έκανε ό,τι μπορούσε για να απομονώσει τις συνεπείς ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και να διασπάσει την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Για να μην εξελιχθεί, λοιπόν, κι αυτό το συλλαλητήριο σε "μια τουφεκιά" οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι της Μαγνησίας φέρονται αποφασισμένοι να βάλουν τη δική τους, ταξική "σφραγίδα" στο αγωνιστικό διεκδικητικό πλαίσιο των κινητοποιήσεων, να τις κλιμακώσουν και να συντονίσουν τα βήματά τους με την πάλη των αγροτών και των επαγγελματοβιοτεχνών της περιοχής, για τη σωτηρία της παραγωγικής βάσης και την ανάπτυξη.

Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Μαγνησία και τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων της περιοχής, μιλούν στο "Ρ" συνδικαλιστές του Βόλου.

Η Γιάννα Παπαμήτρου,άνεργη της "Βαμβακουργίας", επισημαίνει: "Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ανεργία. Είναι φοβερό να θέλεις και να μπορείς να δουλέψεις και να σου στερούν αυτή τη δυνατότητα. Είναι προκλητικό και ανήθικο, οι κυβερνώντες να "παίζουν" με την αγωνία μας για το μεροκάματο, να υπόσχονται λύση στο πρόβλημα και την άλλη μέρα να αναιρούν. Οι βιομήχανοι και οι κυβερνήσεις δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα, παρά αυτή του αγώνα. Δυστυχώς, μέσα στο σύστημα που ζούμε, είμαστε αναγκασμένοι να κατεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο της πάλης για να εξασφαλίσουμε το ανθρώπινο και ιερό δικαίωμα στη δουλιά".

Ο Γ. Λούμας,μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Μετάλλου(ΠΟΕΜ), τονίζει: "Οταν οι κυβερνήσεις καταδικάζουν μια ολόκληρη περιοχή, όπως η Μαγνησία, σε "μαρασμό", δεν μπορεί κανείς εργαζόμενος να περιμένει "βοήθεια εξ ουρανού", αλλά πρέπει ν' αντιδράσει. Οταν η ΕΕ επιχειρεί, με τις αποφάσεις του Μάαστριχτ και τη "Λευκή Βίβλο", να μετατρέψει τη χώρα μας σε "παραγωγική έρημο", δούλη των πολυεθνικών, του μεγάλου κεφαλαίου, ο λαός μας, με πρωτοπορία την εργατική τάξη, πρέπει ν' αντισταθεί. Στο Βόλο, η εργατική τάξη, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους, δίνει τη μάχη για τη σωτηρία της παραγωγικής βάσης, για τα εργατικά δικαιώματα, για την ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε ότι αν δεν ανατραπεί η πολιτική που ευθύνεται γι' αυτή την κατάσταση, δε θα 'χουμε επιτύχει ολοκληρωτικά τους στόχους μας".

Και ο Τ. Τριανταφυλλάκος,μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ), συμπληρώνει: "Για να ανατραπεί αυτή η πολιτική απαιτείται η δημιουργία ενός κοινού μετώπου της εργατικής τάξης με την αγροτιά και τους ΕΒΕ. Ενός μετώπου αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού, που θα αγωνίζεται για τη λύση των προβλημάτων και ταυτόχρονα θα ανοίγει το δρόμο για την κοινωνική αλλαγή στη χώρα μας. Διότι γνωρίζουμε πως μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα πάντα θα υπάρχει η εκμετάλλευση των εργαζομένων, η ανεργία, ο κοινωνικός παραγκωνισμός και αποκλεισμός. Στην πορεία συνειδητοποίησης της ανάγκης δημιουργίας αυτού του μετώπου, θα ξεπερνιούνται και τα προβλήματα που δημιουργούν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος που κινούνται στη λογική του ταξικού συμβιβασμού και της συναίνεσης, θα αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης υπέρ των συνεπών ταξικών δυνάμεων στο μαζικό λαϊκό κίνημα, θα πολιτικοποιούνται οι αγώνες, θα δημιουργούνται προϋποθέσεις για το άλμα στη σοσιαλιστική κοινωνία".