Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πού στοχεύει και πού οδηγεί η πολιτική της αποβιομηχάνισης, την οποία εντέλλεται η ΕΕ και εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αποτελεί η "Βαμβακουργία Βόλου". Μια επιχείρηση που πριν λίγα χρόνια ήταν κερδοφόρα και απασχολούσε 1.000 εργαζόμενους, εδώ και μήνες δε λειτουργεί. Η ευθύνη γι' αυτή την κατάληξη βαρύνει και τον ιδιώτη επιχειρηματία, αλλά και τις κυβερνήσεις, οι οποίες, αντί να δώσουν ουσιαστική και βιώσιμη λύση στα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, χρηματοδοτούσαν, μέσω των τραπεζών, συνεχώς, με "δανεικά κι αγύριστα" τον ιδιοκτήτη της, τα λεφτά "φαγώνονταν" και τα προβλήματα παρέμεναν και αυξάνονταν. Τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν στη "Βαμβακουργία" το 1988, όταν ο επιχειρηματίας, προφασιζόμενος ότι η επιχείρηση αντιμετώπιζε εξαιρετικά δύσκολη περίοδο και δεν μπορούσε να διαθέσει τα προϊόντα της στη διεθνή και εγχώρια αγορά, άρχισε να απολύει σωρηδόν εργαζόμενους. Μέσα στο 1988 απέλυσε 200. Παρ' όλα αυτά τα προβλήματα δε λύθηκαν και η "Βαμβακουργία" βάδιζε από το κακό στο χειρότερο.

Την επαύριο των εκλογών του 1993, ανακοινώνει ότι θέτει σε διαθεσιμότητα άλλους 260 εργαζόμενους, που στη συνέχεια θα απολυθούν. Με τον εκβιασμό των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων και χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους ως "ομήρους", ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης απαιτεί συνεχώς δανειοδότηση από τις τράπεζες. Δεν αρκείται στη ρύθμιση των χρεών, ύψους τότε το 1994, 5,7 δισ. δραχμών και στην έγκριση επενδύσεων 1,6 δισ. δραχμών, αλλά ζητά να του δοθούν και άλλα 500 εκατομμύρια δραχμές, ως κεφάλαιο κίνησης. Οι εκβιασμοί συνεχίζονται και τον Μάη του 1995 οι τράπεζες Εθνική, Ιονική, Εμπορική και Αγροτική, χορηγούν, έναντι χαρτοφυλακίου μετοχών, 1,4 δισ. δραχμές, ενώ ταυτόχρονα άλλοι 150 εργαζόμενοι αποχωρούν "οικειοθελώς". Κι αυτά τα λεφτά "φαγώθηκαν" και η ομαλή επαναλειτουργία της "Βαμβακουργίας" δεν εξασφαλίστηκε. Στις αρχές του 1996 ο ιδιοκτήτης παίρνει κι άλλα 120 εκατομμύρια δραχμές, ενώ χρωστά και εκατομμύρια δραχμές στους εργαζόμενους για δεδουλευμένα. Κι αυτά "φαγώνονται". Σήμερα η "Βαμβακουργία" - στην οποία παρέμειναν 530 από τους 1.000 εργαζόμενους - δε λειτουργεί και πριν λίγες μέρες οι τράπεζες προχώρησαν σε αγωγή στο Εφετείο Λάρισας, ζητώντας να τεθεί η επιχείρηση σε εκκαθάριση.

Ολα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι της "Βαμβακουργίας" προχώρησαν σε αγώνες, διεκδικώντας την εξασφάλιση της δουλιάς τους και την ομαλή λειτουργία της επιχείρησης, την οποία θεωρούν βιώσιμη. Ομως αυτοί οι αγώνες δε βρήκαν την κατάλληλη συμπαράσταση από το Εργατικό Κέντρο Βόλου και άλλους φορείς της περιοχής. Η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου προσανατόλιζε τους εργαζόμενους της "Βαμβακουργίας" σε αγώνες για να χρηματοδοτείται συνεχώς ο επιχειρηματίας, συρρικνώνοντας τους ορίζοντες της πάλης τους και αποπροσανατολίζοντάς τους, ενώ δεν προωθούνταν το αίτημα που έθετε η ΕΣΑΚ και αφορούσε την ένταξη της επιχείρησης στον ΟΑΕ και την εφαρμογή κλαδικής πολιτικής για την κλωστοϋφαντουγρία.

Την ίδια αποπροσανατολιστική και υπονομευτική στάση κρατούσε και η Νομαρχία Μαγνησίας και δήμαρχοι της περιοχής, θέτοντας έτσι φραγμούς στις ουσιαστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και στη δημιουργία κοινού μετώπου πάλης των φορέων της Μαγνησίας.

Με τις τελευταίες εξελίξεις στη "Βαμβακουργία", οι εργαζόμενοι της περιοχής συνειδητοποιούν πως κύριος υπεύθυνος γι' αυτή την κατάσταση είναι η πολιτική αποβιομηχάνισης, που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, υποτασσόμενες στις επιλογές της ΕΕ. Και αντιλαμβάνονται ότι για να λυθεί το πρόβλημα της επιχείρησης, για να σταματήσει το κλείσιμο των εργοστασίων, για ν' αντιμετωπιστεί η ανεργία και να έρθει η ανάπτυξη, πρέπει ν' ανατραπεί αυτή η πολιτική και να εφαρμοστεί από άλλους μια άλλη, προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού μας και της Ελλάδας.

Τα κείμενα έγραψε ο Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ