Στις 5 του Ιούνη, όπως κάθε χρόνο, η ανθρωπότητα κλήθηκε να τιμήσει την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος. Είναι όμως βέβαιο ότι το περιβάλλον εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίση, πληρώνοντας τις συνέπειες των επιλογών των κυβερνήσεων των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, οι οποίες εκφράζουν όσο πιο γνήσια μπορούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Ετσι, στις μέρες μας τα μεγάλα περιβαλλοντικά τραύματα πυορροούν και οξύνονται. Η μείωση της προστατευτικής στιβάδας του όζοντος γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου επιδεινώνεται, ενώ πρόσφατα διακεκριμένοι επιστήμονες πρόβλεψαν ότι η θερμοκρασία του πλανήτη θα μειωθεί τον επόμενο αιώνα κατά 3 βαθμούς Κελσίου, με ολέθριες συνέπειες για τους κατοίκους του. Η καταστροφή των τροπικών δασών εξακολουθεί επίσης να συντελείται, ενώ τεράστιες ποσότητες τοξικών αποβλήτων, που παρά τους περιορισμούς διακινούνται ακόμη παράνομα από χώρα σε χώρα, ρυπαίνουν το έδαφος, τα νερά και τις θάλασσες. Οι φυσικοί πόροι λιγοστεύουν και εκατοντάδες είδη του ζωικού και του φυσικού "βασιλείου" εξαφανίζονται, σε πείσμα όσων επαγγέλλονται - μόνο στα λόγια - την αειφόρο ανάπτυξη. Οι κίνδυνοι για τα μεγάλα βιομηχανικά και πυρηνικά ατυχήματα παραμένουν, ενώ οι πυρηνικές δοκιμές δίνουν και παίρνουν.

Και στη χώρα μας, ασφαλώς, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, παρόλο που η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ μας βομβάρδισαν με παχιά λόγια για τα πεπραγμένα της δήθεν για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και με νέες εξαγγελίες. Δύσκολα όμως μπορεί να κρύψει τη θλιβερή πραγματικότητα, καθώς η νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος παραμένει ακόμη σε μεγάλο βαθμό ανενεργός και ατελής, ενώ τα έργα και οι παρεμβάσεις προχωρούν με το σταγονόμετρο. Το εργασιακό περιβάλλον εξακολουθεί να θυμίζει άλλες εποχές, καθώς έννοιες όπως υγιεινή και ασφάλεια παραμένουν άγνωστες λέξεις. Αψευδής μάρτυρας το λεκανοπέδιο Αττικής, που εξακολουθεί να ταλανίζεται από το νέφος, το κυκλοφοριακό, την αποδάσωση, τις πλημμύρες, τη ρύπανση της θάλασσας, την άναρχη και αυθαίρετη δόμηση και από τις παλινωδίες στο εκρηκτικό πλέον πρόβλημα της διάθεσης των απορριμμάτων.

Η κυβέρνηση, αντί να εφαρμόσει ουσιαστικά μέτρα για την προστασία του αστικού και περιαστικού πρασίνου, δίνει βορά στα μεγάλα συμφέροντα και τους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους της Αθήνας, όπως τα Πάρκα Ελευθερίας και Ρηγίλλης. Αντί να ευνοήσει την αποκέντρωση και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, με διάφορα "μεγάλα έργα", όπως το αεροδρόμιο Σπάτων και περιφερειακή Υμηττού, δίνει τη χαριστική βολή και στους τελευταίους πνεύμονες της Αττικής.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η μόνη εγγύηση για την αντιστροφή της κατάστασης είναι να γίνουν τα θέματα του περιβάλλοντος υπόθεση διεκδίκησης και πάλης των εργαζομένων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όλου του μαζικού κινήματος.