Σ' αυτή την κατηγορία, των σιωπούντων, συγκαταλέγονται οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίζονται εναλλάξ την κυβερνητική εξουσία και υποστηρίζουν ενεργητικά τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, αλλά και εκείνες οι δυνάμεις που αντιμετωπίζουν αυτή τη συμμετοχή σαν αναπόφευκτη στο όνομα του "ρεαλισμού". Η διαφορά μεταξύ των δυο είναι η ίδια, με τη διαφορά που έχει αυτός που θέλει να ξεχνάει με αυτόν που δε θέλει να θυμάται.

***

Στις 21 Σεπτέμβρη 1951 το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του σημείωνε ότι "ο πολεμικός κίνδυνος γίνεται πιο άμεσος τώρα που η Ελλάδα έγινε δεκτή στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο. Θα μεγαλώσει ο κίνδυνος αμερικανικών πολεμικών τυχοδιωκτισμών στα Βαλκάνια". Ενώ στις 26 Ιούνη 1952, λίγες μέρες πριν την υπογραφή της συμφωνίας ένταξης, σε ανακοίνωση του ΚΚΕ γίνεται λόγος για "πιο εντατική στρατιωτικοποίηση της Ελλάδας και ολοκληρωτικής υπαγωγής της οικονομίας μας στις απαιτήσεις του αμερικανικού πολεμικού τυχοδιωκτισμού".

Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και οι δυνάμεις που υποστήριξαν και υποστηρίζουν τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ υποχρεώθηκαν, έστω κι αν δεν το πίστευαν, να πάρουν κάποια στιγμή αντιΝΑΤΟικές θέσεις, είτε γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις έκαναν εξόφθαλμο το ρόλο της "συμμαχίας", είτε για να μην ξεκοπούν από το λαϊκό αίσθημα. Ετσι μια από τις πρώτες αποφάσεις του Κ. Καραμανλή το 1974 ήταν η έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ενώ το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του μέχρι το 1981, όταν έγινε κυβέρνηση, πρόβαλλε τη θέση για έξοδο από το ΝΑΤΟ.

***

Ομως, αν για τον μέχρι τώρα απολογισμό μιλούν τα ίδια τα γεγονότα, γι' αυτά που πρόκειται να συμβούν, οι προβλέψεις είναι ακόμα χειρότερες. Το ΝΑΤΟ έχει πλέον μετατραπεί σε έναν παγκόσμιο χωροφύλακα, που όχι μόνο διευρύνει τη δράση του σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά αυτοαναγορεύεται σε δύναμη επιβολής της "τάξης" όπου αυτή διασαλεύεται, όπου δηλαδή αμφισβητείται η κυριαρχία του. Για την Ελλάδα αυτά τα νέα δεδομένα συμπληρώνονται από την τοποθέτησή της (στους χάρτες των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατηγικών σχεδιασμών) στη συμβολή των "δύο τόξων αστάθειας", του "νότιου" και του "ανατολικού".

Για όσους ισχυρίζονται ότι αυτά τα δεδομένα δίνουν στη χώρα μας προνομιακό ρόλο, η ιστορία απαντά. Σε όλο το προηγούμενο διάστημα η πρόσδεση στο ΝΑΤΟ δικαιολογούνταν από τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα που δήθεν διέθετε η Ελλάδα (στον μεταπολεμικό κόσμο). Στο τέλος αυτού του κύκλου, όμως, η Ελλάδα όχι μόνο δε βγήκε κερδισμένη, αλλά βγαίνει απειλούμενη περισσότερο από ποτέ και μάλιστα με την ανοχή και την ενθάρρυνση του ΝΑΤΟ.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΣΠΟΤ: Ομως, αν για τον μέχρι τώρα απολογισμό από την ένταξη στο ΝΑΤΟ μιλούν τα ίδια τα γεγονότα, γι' αυτά που πρόκειται να συμβούν, οι προβλέψεις είναι ακόμα χειρότερες