Πάει καιρός που η Αθήνα - ολόκληρο το Λεκανοπέδιο - στενάζει ανάμεσα σε στενωπούς και άγριες συμπληγάδες. Το χειμώνα, με την πρώτη σταγόνα της βροχής, όλοι περιμένουν να πνιγεί από τις πλημμύρες. Το καλοκαίρι, μόλις ο ήλιος ξεμυτίσει, όλοι αναρωτιούνται πότε θα ξαναχτυπήσει ο καύσωνας και αν θα ολοκληρώσουν το έργο τους οι καταστροφικές πυρκαγιές. Ολο το χρόνο ο πληθυσμός της δοκιμάζεται από τους δηλητηριώδεις ρύπους του νέφους. Το κλινόν άστυ, η πάλαι ποτέ "διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι" δεν υπάρχει πια. Τη θέση του πήρε μια αδυσώπητη και ανθυγιεινή πόλη για τα 3,5 εκατομμύρια κατοίκους της, που, εκτός των άλλων, πρέπει να υπομείνουν και την κατάντια της. Που αναγκάζονται να κάνουν διαρκείς εκπτώσεις στην ποιότητα της ζωής τους...

Είναι βέβαια προφανές: Για την κατάντια της Αθήνας φταίνε οι πολιτικές επιλογές όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 40 χρόνων. Επιλογές εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου. Πολιτικές που, αντί να έχουν στην προσοχή τους τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, βάζουν ως πρώτη προτεραιότητα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τις πελατειακές σχέσεις και τα μικροκομματικά οφέλη. Πολιτικές επιλογές, που έχουν αφήσει ενσυνείδητα την Αθήνα αθωράκιστη και έρμαιο στις διαθέσεις του καιρού. Είναι οι κυβερνήσεις αυτές που ευνοούν τα μεγάλα συμφέροντα, ακόμη και με νομοθετήματα, όπως αυτά που καταστρέφουν τα Πάρκα Ελευθερίας και Ρηγίλλης. Που προωθούν κάθε τόσο τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, την ασύδοτη τσιμεντοποίηση της Αττικής, που πριμοδοτούν ανερυθρίαστα την αυτοκινητοβιομηχανία και τους εισαγωγείς αυτοκινήτων, που ετοιμάζονται να επιβραβεύσουν τους καταπατητές, χαρίζοντάς τους τις δημόσιες εκτάσεις που καταπάτησαν!..

Αυτήν την ανάλγητη και εγκληματική πολιτική, που μετέτρεψε την πρωτεύουσα σε πόλη - τέρας, συνεχίζει φυσικά απτόητη και η σημερινή κυβέρνηση του δήθεν ...εκσυγχρονισμού. Δικές της τερατογενέσεις είναι τα υποτιθέμενα αναπτυξιακά "μεγάλα έργα", όπως το αεροδρόμιο των Σπάτων, που θα καταστρέψει τον τελευταίο πνεύμονα της Αττικής. Δική της πρωτοβουλία είναι η κατάργηση του τεκμηρίου υπέρ του Δημοσίου και η εξομοίωσή του, με το νομοσχέδιο για το Εθνικό Κτηματολόγιο, με τον κάθε ιδιώτη καταπατητή. Δική της στρατηγική είναι η κοροϊδία του λαού με "μεγάλα λόγια" και "παχιές" εξαγγελίες, όπως το περιβόητο πρόγραμμα "Αττική SOS", που σαπίζει σε κάποια υπουργικά συρτάρια.

Η πολιτική και στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος, και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, θυμίζει τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι μια πολιτική επικίνδυνη, που εξακολουθεί να στέλνει εκατοντάδες Αθηναίους στα νοσοκομεία με κάθε εποχιακό - φυσιολογικό κατά τα άλλα - ανεβοκατέβασμα του υδραργύρου. Είναι μια πολιτική που εξακολουθεί να σκοτώνει και να καταστρέφει. Που εξακολουθεί να εξαντλείται στην επιβολή των εκτάκτων μέτρων, τα οποία δικαιολογημένα έχουν χαρακτηριστεί ως "ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο". Ετσι, όπως ακριβώς έγινε τις τελευταίες μέρες, που η Αθήνα μεταβλήθηκε πάλι σε θάλαμο αερίων από τη ζέστη και το νέφος. Είναι μια πολιτική που τροφοδοτεί, δικαιολογημένα, την αγανάκτηση. Δε φτάνει όμως αυτό. Απαιτείται, πριν είναι πολύ αργά, η εφαρμογή μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής για να σωθεί η Αθήνα. Και αυτήν μόνο οι αγώνες των εργαζομένων, με αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς, με την οικοδόμηση του λαϊκού Μετώπου και την ανάληψη της εξουσίας απ' αυτό, μπορούν να επιβάλουν.