Διότι, πώς ν' αποφύγει την έκθεση στον ήλιο ο αγρότης, που είναι αναγκασμένος να σκαλίσει ή να ποτίσει το χωράφι του; Αυτή την περίοδο η αγροτική δουλιά βρίσκεται στο "φόρτε" της και δεν περιμένει. Αν δεν ποτιστεί το βαμβάκι, το καλαμπόκι, τα ζαχαρότευτλα, αν δε μαζευτεί η ντομάτα, το καρπούζι, ο αγρότης θα μείνει χωρίς εισόδημα ολόκληρο το χρόνο. Δεν μπορεί να το διακινδυνεύσει κι αναγκάζεται να διακινδυνεύσει την υγεία του, δουλεύοντας μέσα στο λιοπύρι που κόβει την ανάσα και στην υγρασία που "τρίβει" τα κόκαλα.

Ολοι αυτοί, αν επιχειρήσουν ν' αποφύγουν τη βαριά σωματική εργασία, θα χάσουν το μεροκάματο, απ' το οποίο ζουν τις οικογένειές τους και δεν το "ρισκάρουν".

Και τη θάλασσα μπορούν ν' απολαύσουν εκείνοι που πάνε με κλιματιζόμενες "Μερσεντές" σε ειδικές παραλίες ή με το ιδιόκτητο αεροπλάνο τους σ' όποιο νησί θέλουν. Κι όχι, βεβαίως, εκείνοι που αναγκάζονται να στοιβαχτούν σαν τα ζώα στα λεωφορεία, να λιώσουν επί ώρες στη διαδρομή κι όταν, επιτέλους, φτάσουν στην πλαζ, όπου γίνεται το "πατείς με πατώ σε", υποχρεούνται να πληρώσουν και "χαράτσι" 600 δραχμών κατ' άτομο για να δροσιστούν λιγάκι.

Επομένως, η πολιτεία θα έπρεπε να διαφοροποιεί τα μέτρα που λαμβάνει, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στη βοήθεια προς τους φτωχούς κι αδυνάτους. Το καλύτερο, βεβαίως, θα ήταν να μεριμνούσε η πολιτεία ώστε να μην υπάρχουν σε τέτοια έκταση και τόσο βάθος - τουλάχιστον - οι ταξικές διαφοροποιήσεις, που δημιουργούν τις κοινωνικές ανισότητες. Ομως, για μια τέτοια πολιτεία δεν μπορεί να γίνεται λόγος στη σημερινή καπιταλιστική Ελλάδα των κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ