Η συμμετοχή των υποψήφιων μελών στην επικείμενη Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΕΟΝΕ), η οποία πρόκειται να πραγματοποιηθεί το 1999, θα πρέπει ν' αποφασιστεί το αργότερο μέχρι την άνοιξη του 1998. Κι όπως χαρακτηριστικά, εδώ και πολύ καιρό, υπογραμμίζουν οικονομικοί ειδικοί ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο "αν θα είναι εκεί" και η ίδια η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία σήμερα είναι η ισχυρότερη οικονομικά χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η ένταξη μιας χώρας - μέλους της ΕΕ, στον κοινό νομισματικό τομέα, το ΕΥΡΩ, σύμφωνα με τις επιταγές της Συνθήκης του Μάαστριχτ, προϋποθέτει την απαραίτητη εκπλήρωση των κριτηρίων σύγκλισης, τα οποία υποτίθεται ότι θα εξασφαλίσουν την πολιτική, οικονομική και νομισματική σταθερότητα των χωρών αυτών. Αυτή τη στιγμή μόνο το Λουξεμβούργο εκπληρώνει και τα τέσσερα κριτήρια ένταξης.

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν κατάφερε κάτι τέτοιο στη διάρκεια του 1995. Αλλά ούτε και για το 1996 αναμένεται να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, αφού η οικονομική ύφεση συνεχίζεται και βρίσκεται μάλιστα σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Εδώ βρίσκεται η κύρια αιτία που ωθεί τον Κυβερνητικό Συνασπισμό της Βόννης να χρησιμοποιεί τη "σιδηρά ράβδο" της σκληρής λιτότητας, προκειμένου "ν' αναζωογονήσει" τα δημόσια οικονομικά.

Ετσι, λοιπόν, τα σκληρά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται στη χώρα δεν έχουν τελειωμό... Η συνεχιζόμενη, όμως, χρέωση του δημόσιου προϋπολογισμού δεν είναι ένα αρνητικό φαινόμενο που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια. Είναι, πριν απ' όλα, ένα παλιό βάρος των περασμένων δεκαετιών. Πριν ακόμα την προσάρτηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας το 1990, το ύψος των χρεών της τότε Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας είχε ξεπεράσει ήδη το 1 τρισεκατομμύριο μάρκα...

Στο μεταξύ, όμως, το επίπεδο των χρεών εκτινασσόταν όλο και περισσότερο στα ύψη, για να ξεπεράσει σήμερα τα 2 τρισ. μάρκα. Επειδή τα χρέη αυτά στη συνέχεια δεν ήταν δυνατόν, έστω και τμηματικά, να εξοφληθούν και η καταβολή των τόκων μπορούσε να γίνει μόνο με νέες πιστώσεις, το βουνό των χρεών μεγάλωνε, με αποτέλεσμα αυτά κάθε ένδεκα χρόνια να διπλασιάζονται... Σε περίπτωση λοιπόν που θα θελήσει κανείς να παγώσει τα χρέη αυτά στο σημερινό τους επίπεδο, τότε οι τόκοι θα πρέπει να καλυφθούν από τα τρέχοντα εισοδήματα και όχι από νέες πιστώσεις.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι το μεγάλο γερμανικό κεφάλαιο κυριαρχεί σ' όλους τους οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς τομείς, κατά τους οικονομικούς ειδικούς, υπάρχουν μόνο οι παρακάτω δυνατότητες εκπλήρωσης του κριτηρίου Νο 4 για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ενωση: Πρώτον, τα αυξανόμενα κέρδη θα ήταν δυνατόν να κρατηθούν στο επίπεδο του 60% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, μόνο στην περίπτωση που αυτό αυξάνει με τους ίδιους ρυθμούς, όπως και η χρέωση, δηλαδή ετήσια κατά 6,5%. Αλλά, σύμφωνα με την πείρα που έχει συσσωρευτεί στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, τέτοια ποσοστά οικονομικής ανόδου δεν τολμούν να ονειρευτούν ούτε και οι κατ' εξοχήν αισιόδοξοι. Σχετικά, αρκεί ν' αναφερθεί ότι το 1996 η άνοδος του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, σε σύγκριση με τον προηγούμενο χρόνο, ήταν μόνο 0,5%.

Η δεύτερη δυνατότητα είναι η ακόλουθη: "Λιτότητα, λιτότητα, κι ακόμα μια φορά λιτότητα..." ώσπου οι τόκοι δε θα είναι δυνατόν πλέον να καλύπτονται με νέες πιστώσεις. Προκειμένου, όμως, να εξασφαλιστούν τα τεράστια αυτά χρηματικά ποσά για την κάλυψη των χρεών, θα πρέπει να επιβληθούν πρωτοφανή μέτρα σκληρής λιτότητας για δεκάδες εκατομμύρια Γερμανών εργαζομένων, που στην πράξη σημαίνει: Δραστική παραπέρα μείωση των κοινωνικών παροχών, ελάττωση των εξόδων που απαιτούνται για το προσωπικό των δημόσιων επιχειρήσεων, καθώς και περιορισμό των επενδύσεων, οι οποίες είναι τόσο αναγκαίες για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας, που εδώ και πολύ καιρό έχει προσλάβει αληθινά μαζικές διαστάσεις στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ηδη αυτή τη στιγμή τίθεται σε εφαρμογή ένα πακέτο μέτρων λιτότητας, που θα στοιχίσει στους εργαζόμενους το ποσό των 25 δισεκατομμυρίων μάρκων.

Τέλος, θα πρέπει ν' αναφερθεί ότι όλο και ισχυρότερες γίνονται οι φωνές που διαμαρτύρονται για την περίπλοκη αυτή οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Γερμανία, προβάλλοντας ταυτόχρονα την απαίτηση για μια σκληρότερη αντίσταση στους Γερμανούς μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από τον Κυβερνητικό Συνασπισμό της Βόννης και υπαγορεύουν την εφαρμογή των παραπάνω μέτρων σκληρής λιτότητας. Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις και άλλες διαμαρτυρίες, ενάντια στο συνεχώς μειούμενο πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων, αποτελούν - όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται - μια πολύ καλή αφετηρία για νέες, πιο μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις ενάντια στις δραστικές κοινωνικές περικοπές, τη συνεχιζόμενη συντριβή του δημόσιου τομέα και την ογκούμενη μαζική ανεργία, που είναι πρωτοφανής στα μεταπολεμικά χρόνια στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Ν. Η. - Η.