ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.- Θα προκαλούσε ίσως ασυγκράτητα γέλια, αν δεν επρόκειτο για μια τόσο τραγική ιστορία: Λίγες μέρες μετά τις δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου και - κυρίως, αυτές τις μέρες - υποψήφιου των Δημοκρατικών για τις εκλογές του Νοέμβρη, Μπιλ Κλίντον,περί "μείωσης της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών από τους νέους", και την επικύρωση ενός νομοσχεδίου για το χαρακτηρισμό του καπνού ως "ναρκωτικού, που προκαλεί εθισμό", έρχονται στο φως στοιχεία περί διπλασιασμού της χρήσης ναρκωτικών στις ηλικίες από 12 μέχρι 17 χρόνων, από το 1992 μέχρι σήμερα.Και οι Ρεπουμπλικανοί σχεδόν ...πανηγυρίζουν.

Η χρήση ναρκωτικών, τη δεκαετία που διανύουμε, στις τάξεις της νεολαίας στις ΗΠΑ δεν είναι τόσο υψηλή, όσο το 1979 - όταν, δηλαδή, το 16,3% ομολογούσε χρήση κάποιας ναρκωτικής ουσίας. Αλλά, παρά το ότι συνολικά η τάση εμφανίζεται πτωτική, υπολογίζεται ότι 1 στα 50 παιδιά 13 - 14 χρόνων έχει κάνει χρήση των λεγόμενων "σκληρών" ναρκωτικών.

Δικαιολογείται, λοιπόν, το εξώφυλλο της εβδομαδιαίας επιθεώρησης "Νιούσγουικ", που παιάνιζε "Συναγερμός για την Ηρωίνη",πριν λίγες μέρες; Και κατά πόσον, αλήθεια, αποτελούν τέτοιου είδους κραυγές μέσα πίεσης για την επιβολή ακόμα σκληρότερων πολιτικών επιλογών;

Από ό,τι φαίνεται, λέει ο "Εκόνομιστ", αποτελούν - και πολύ μάλιστα. Υπάρχει, για παράδειγμα, ο Μπιλ Μπένετ,πρώτος τσάρος των ..."Πολέμων των Ναρκωτικών", επιστήθιος φίλος του Μπομπ Ντόουλ,υποψηφίου Προέδρου των Ρεπουμπλικανών. Αν ο Ντόουλ εκλεγεί, ο Μπένετ θέλει τη δουλιά του πίσω. Οι κορόνες των Αμερικανών Προέδρων για τη μάχη κατά των ναρκωτικών, όπως φαίνεται, προκαλούν εθισμό εξίσου...

Οσο για το όψιμο ενδιαφέρον του Μπιλ Κλίντον για την πάταξη του φαινομένου του καπνίσματος μεταξύ της νεολαίας (λήψη μέτρων κατά της διαφήμισης, περιορισμός της ...εμφάνισης τσιγάρων σε ταινίες του Χόλιγουντ, κλπ.), φαίνεται ότι προσκρούει - ήδη - σε οξείες αντιδράσεις κολοσσών της καπνοβιομηχανίας, όπως η "Φίλιπ Μόρις". Κάτι που σημαίνει πιθανότατα ότι τα"μέτρα" της αμερικανικής πολιτείας θα ...καθυστερήσουν κάπως.

Οπως κι αν έχει, ο τρόπος με τον οποίο, τόσο το θέμα των ναρκωτικών, όσο και το θέμα του περιορισμού του καπνίσματος, βρέθηκαν στον αφρό της επικαιρότητας - για να ξεχαστούν αμέσως μετά, μέσα στο σύννεφο των βαθύ μπλε μπαλονιών του Συνεδρίου των Δημοκρατικών και των σχολίων περί της νοημοσύνης του Μπομπ Ντόουλ - αποδεικνύει ένα πράγμα: Το φαινόμενο των ναρκωτικών, τουλάχιστον σε επίπεδο του ανώτατου αμερικανικού πολιτικού προσωπικού, αποτελεί αφορμή για δεκάρικους, όχι για προβληματισμό. Οι γενεσιουργές του αιτίες δεν ενδιαφέρουν. Προέχει η αλίευση ψηφοφόρων...

Μπ. Γ.