Διαστάσεις χιονοστιβάδας παίρνουν μόλις λίγες μέρες μετά τις εκλογές οι παντός είδους προκλήσεις και επιθέσεις σε μια σειρά εργασιακούς χώρους. Κάθε μέρα που περνά, χιλιάδες ακόμα εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη των απολύσεων και της ανεργίας. Με τα, κατά μέτωπο, "γιουρούσια" στις εργασιακές σχέσεις και στις κατακτήσεις τους. Με τους πιο ωμούς εκβιασμούς, προκειμένου να υποχωρήσουν στη λογική του "μικρότερου κακού" και να συνυπογράψουν την επιβολή σε βάρος τους των πιο ακραίων αντεργατικών μέτρων. Ο ΣΕΒ συνολικά και ο κάθε κεφαλαιούχος χωριστά, δεν περιμένουν άπρακτοι το έμπρακτο "οκέι" της κυβέρνησης στον "δεκάλογο", όπου προεκλογικά και μετεκλογικά κατέγραψαν την απαίτησή τους για την "εδώ και τώρα" μετατροπή του εργατικού δυναμικού της χώρας σε εργατικό δυναμικό "τριτοκοσμικής" χώρας. Συστηματικά, συντονισμένα και καταιγιστικά επιχειρούν να επιβάλουν στην πράξη τους σχεδιασμούς τους, με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, την ελαχιστοποίηση του κόστους εργασίας, το σμπαράλιασμα των συλλογικών συμβάσεων, του συμβατικού ωραρίου, της πλήρους απασχόλησης, της κοινωνικής ασφάλισης, της ίδιας της συλλογικότητας, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος...

Προς αυτήν την κατεύθυνση, οι εκβιαστικές απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, η επιβολή της μερικής απασχόλησης και του ωρομισθίου ή ακόμα και της εργασίας εκ περιτροπής, είναι φαινόμενα που έχουν μπει για τα καλά στην ημερήσια διάταξη, κάτω από τη μακάρια αδιαφορία των εποπτικών αρχών και την ουσιαστική συναίνεση της κυβέρνησης. Πόλεις, που έχουν μπει εδώ και χρόνια στην τροχιά της αποβιομηχάνισης και της εκτεταμένης ανεργίας - όπως η Εύβοια, η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη κλπ. - δέχονται τις μεγαλύτερες πιέσεις στην κατεύθυνση της πλήρους αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Το ίδιο και κλάδοι, που αναστενάζουν στο φαύλο κύκλο της κρίσης και της ανεργίας.

Σ' αυτή την ολομέτωπη επίθεση άρχισαν να αναπτύσσονται - και μετεκλογικά - οι πρώτες ελπιδοφόρες αντιστάσεις, που καταγράφονται αυτές τις μέρες στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΑΧΑΪΑ ΚΛΑΟΥΣ, της ΜΙΣΚΟ, της Διεθνούς Βιομηχανίας Ενδυμάτων κλπ. Κινητοποιήσεις, που ξεκινάνε από τα κάτω και ενώ το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο. Κινητοποιήσεις, που είναι ανάγκη να συντονιστούν, να επεκταθούν, να γίνουν υπόθεση γενικότερα των εργαζομένων, αφού η καμπάνα πλέον, χτυπά για όλους. Αφού, οι τραγικές καταστάσεις που βιώνουν αυτή τη στιγμή οι εργάτες των συγκεκριμένων εργοστασίων δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου μιας ζοφερής πραγματικότητας, που έχει ήδη περάσει για τα καλά το κατώφλι μιας σειράς εργασιακών χώρων και που απειλεί να αποτελέσει τη "νέα εποχή" συνολικά στις εργασιακές σχέσεις, αν δεν αποκρουσθεί με τον πιο αποφασιστικό και συντονισμένο τρόπο.

Και εδώ μπαίνει ο ρόλος και η ευθύνη των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ο ΣΕΒ δεν περιμένει. Η ΓΣΕΕ είναι δυνατόν να αναμένει; Οι βιομήχανοι της Πάτρας χτυπάνε στο "σταυρό". Το Εργατικό Κέντρο της Πάτρας τι κάνει; Η GOOD YEAR φτάνει να στέλνει τους εργάτες που απέλυσε ακόμα και στα δικαστήρια! Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης πώς αντιδρά; Η κυβέρνηση απειλεί ακόμα και τη μονιμότητα. Η ΑΔΕΔΥ πού βρίσκεται..; Σαφέστατα όλοι αυτοί και εννοούμε τις μακάριες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της συναίνεσης και του συμβιβασμού, θα πρέπει να αντιληφθούν - στο βαθμό που συνεχίσουν αυτήν την τακτική - ότι οι κοινωνικές εκρήξεις δεν είναι μακριά, μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα. Και τότε θα είναι μάλλον αυτές οι πρώτες, που θα ψάχνουν πού να κρυφτούν.