Φυσικά ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος καμιά σχέση δεν έχει με τον ομώνυμο τίτλο της ταινίας, όπου ένας ανακατωσούρας, ιδιόρρυθμος και διαβολικός μπαμπάς, ανοίγοντας τα κιτάπια, παίζοντας και συναρμολογώντας διάφορα μηχανήματα δικής του εφεύρεσης κατάφερε να κάνει κάτι το απρόβλεπτο, να συρρικνώσει τα παιδιά του, να τα κάνει μυρμήγκια δηλαδή, και να τα χάσει στην ίδια του την αυλή.

Ομως, ο κόσμος είναι μικρός και αυτά δε συμβαίνουν μόνο στο σινεμά. Εμείς θ' αναφερθούμε σε κάτι παρεμφερές που συμβαίνει στον ίδιο μας τον τόπο. Εμείς θ' αναφερθούμε σ' έναν άλλο δικό μας μπαμπά, πράο και υποταγμένο στους γείτονες, μειλίχιο και μυστηριώδη, με χαμόγελο Τζοκόντας και μάτια όχεντρας.

Ωσπου, ένα πρωινό, ύστερα από πολλές διασυνδέσεις, διαζυμώσεις και διαπλοκές αναφώνησε τρισευτυχισμένος. "Αγάπη μου, Ευρωπαϊκή Ενωση. Αγάπη μου, Αμερική. Συρρίκνωσα το μεροκάματο, συρρίκνωσα τους μισθούς, συρρίκνωσα τους συνταξιούχους, συρρίκνωσα τη δουλιά. Συρρίκνωσα τους μικρομεσαίους, τους επαγγελματίες, τους βιοτέχνες. Συρρίκνωσα την αγροτική παραγωγή. Πάνε οι ελιές, πάνε τ' αμπέλια, πάνε τα εσπεριδοειδή, πάει ο καπνός, η ζάχαρη, το βαμβάκι, πάνε τα φρούτα. Συρρίκνωσα και τη βιομηχανική παραγωγή, πάνε τα ναυπηγεία, πάνε τα τσιμεντάδικα, πάνε τα χαλυβουργεία, πάνε οι κλωστοβιομηχανίες, πάνε τα ορυχεία, πάνε τα τρόφιμα και τα ποτά. Συρρίκνωσα τις βραχονησίδες. Συρρίκνωσα την υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές. Συρρίκνωσα και τα σπέρματα των ανδρών και τις κοιλίες των γυναικών. Ολα τα συγκλίνω, όλα τα συρρικνώνω", εγώ! Επανέλαβε ξανά χαρούμενος ο δικός μας ο μπαμπάς.

Μόνο ένα δεν κατάφερε - και δε θα καταφέρει ποτέ - να συρρικνώσει ο δικός μας ο μπαμπάς. Το ΚΚΕ. Αυτό όχι μόνο δε συρρικνώνεται, αλλά χρόνο με το χρόνο θα μεγαλώνει και θα μεγεθύνεται, γιατί αντιπροσωπεύει τα όνειρα και τις ελπίδες του λαού. Και γιατί τα όνειρα και οι ελπίδες δε συρρικνώνονται ποτέ.