Απανωτά είναι πλέον τα επεισόδια στον εσωκομματικό πόλεμο της ΝΔ και η χρόνια κρίση που αντιμετωπίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το έχει οδηγήσει σε μία οριακή κατάσταση, αφού δεν υπάρχει ουδεμία συνεδρίαση κομματικού οργάνου που να μην έχει καταλήξει σε αδιέξοδο.

Η πρόσφατη νέα αποτυχημένη προσπάθεια της ΝΔ να κατακτήσει την εξουσία έφερε στην επιφάνεια το αδιέξοδό της με έντονο, είναι η αλήθεια, τρόπο. Αδιέξοδο που θα συνεχίσει να κυριαρχεί καθώς το θέμα του προσώπου που θα ηγείται του κόμματος είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου που λέγεται "κρίση της ΝΔ".

Είναι πλέον κοινοτοπία ακόμα και σε στελέχη αυτού του κόμματος να λέγεται ότι τα αίτια της κρίσης είναι κυρίως ιδεολογικά και όχι προσωπικά. Αλλωστε και η Ντ. Μπακογιάννη σε μία πρόσφατη συνεδρίαση κομματικού οργάνου, περιγράφοντας το πρόβλημα της ΝΔ, είπε την αλήθεια που όλοι ξέρουν στη ΝΔ αλλά δεν την ομολογούν. Είπε συγκεκριμένα αναφερόμενη στην κρίση του κόμματός της: "Η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πέτυχε να λεηλατήσει ανεμπόδιστα τα δικά μας ιδεολογικά επιχειρήματα, τις δικές μας προγραμματικές θέσεις, ακόμα και τα θετικά σημεία του κυβερνητικού έργου της δικής μας τριετίας 1990 - '93".

Βέβαια όταν η Ντ. Μπακογιάννη αναφέρεται σε θετικά σημεία της κυβέρνησης της ΝΔ που "λεηλάτησε" το ΠΑΣΟΚ δεν αναφέρεται σε τίποτα άλλο παρά στη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, την εμμονή στην πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας και την προσκόλληση στις επιταγές του Μάαστριχτ.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ - το οποίο έπεισε τα ντόπια και ξένα ισχυρά κέντρα ότι αυτό και όχι η ΝΔ εγγυάται την απρόσκοπτη συνέχιση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους - στέρησε από τη ΝΔ ζωτικό πολιτικό χώρο, της αφαίρεσε τη στήριξη των ισχυρών και τελικά της αφαίρεσε και ψήφους που παραδοσιακά της ανήκαν.

Ετσι με βάση αυτό το "στάτους κβο" στο πολιτικό σκηνικό η ΝΔ εμφανίστηκε και προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά να έχει έναν πολιτικό λόγο που στην κυριολεξία ήταν "στον αέρα", καθώς το ΠΑΣΟΚ "λεηλατούσε" ανενόχλητα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποσχόμενο "σταθερότητα" στην υλοποίηση των αντιλαϊκών επιταγών.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο η ΝΔ προσπαθεί - ανεπιτυχώς βέβαια - να ισορροπήσει ανάμεσα στην άσκηση αντιπολίτευσης και την προσήλωσή της στις πάγιες αντιλαϊκές της επιλογές. Ενα χαρακτηριστικό δείγμα έδωσε προχτές ο ίδιος ο Μ. Εβερτ, ο οποίος μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, αφού άσκησε κριτική στην πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης, προσπάθησε να αθωώσει την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Μάαστριχτ, λέγοντας ότι "αποτελεί μεγάλο ψέμα ότι η ΕΕ οδηγεί στην ανεργία και μπορεί να δημιουργήσει στο λαό αντιευρωπαϊκό κλίμα"! Ομως όταν η ΝΔ αφήνει στο απυρόβλητο την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Μάαστριχτ που όλο και περισσότεροι πλέον ομολογούν ότι επιβάλλει τη λιτότητα και την ανεργία στο όνομα της "σύγκλισης", τότε είναι αδύνατο να ασκήσει πειστική αντιπολίτευση.

Αυτή η προσήλωση στο Μάαστριχτ δεν είναι φυσικά προνόμιο του Μ. Εβερτ, αλλά βρίσκει σύμφωνα όλα τα στελέχη και μάλιστα στην ομάδα των "τριών" υπάρχουν φωνές (Στ. Μάνος) που είναι ή εμφανίζεται ότι είναι πιο ακραίες.

Γι' αυτό εξάλλου και η σωστή διαπίστωση των "τριών" ότι το ΠΑΣΟΚ "λεηλάτησε την ιδεολογία της ΝΔ" δεν αρκεί από μόνη της να άρει το αδιέξοδο του κόμματος, γιατί ούτε αυτοί είναι σε θέση να ορίσουν θετικά την εναλλακτική λύση, που άλλωστε προς το παρόν δεν υπάρχει. Επιχειρήματα του στιλ "το ΠΑΣΟΚ μας αντιγράφει" είναι προδήλως ανεπαρκή όπως φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές.

Αυτή η ταύτιση επί της ουσίας και των δύο πλευρών της ΝΔ με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική οδηγεί τους επιτελείς τους στο να εφευρίσκουν δευτερογενείς διαφορές προκειμένου να πείσουν ότι πραγματικά διαφέρουν.

Ετσι η πλευρά Εβερτ κατηγορεί τους "τρεις" ότι "θεωρούν αυτοσκοπό και μεταφέρουν σε ιδεολογικό επίπεδο τις αποκρατικοποιήσεις", ενώ σε κάθε ευκαιρία φροντίζει να διαλαλεί ότι η ΝΔ είναι "φιλελεύθερο κόμμα με κοινωνική ευαισθησία", καταλογίζοντας έτσι στους αντιπάλους του "κοινωνική αναλγησία".

Αντίθετα οι "τρεις" καταλογίζουν στον Μ. Εβερτ "ακραίες, λαϊκίστικες και ξεπερασμένες επιλογές και τακτικές", ζητώντας ένα ξεκάθαρο "ιδεολογικό πρόσωπο της παράταξης", παρά το γεγονός ότι οι διαφορές Μάνου - Σουφλιά είναι σαφέστατα πιο ευδιάκριτες από τις διαφορές Εβερτ - Σουφλιά.

Συμπερασματικά η κρίση στη ΝΔ - επειδή ακριβώς είναι δομική - θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό ακόμα, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο της διάσπασης. Η κρίση όμως αυτή σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα και ο λαός τίποτα το καλό δεν μπορεί να περιμένει από την τελική έκβασή της. Αυτή άλλωστε είναι μια από τις αιτίες της κρίσης. Η αδυναμία αντιμετώπισης της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Η όλη ιστορία έχει να κάνει με το πώς θα διατηρηθεί η σημερινή "τάξη πραγμάτων" στο πολιτικό σύστημα, ώστε να διαιωνίζονται έτσι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η συσπείρωση και πάλη των εργαζομένων μπορεί να εντείνει τις διεργασίες στην κατεύθυνση του δικού τους μετώπου, αποδυναμώνοντας και τη ΝΔ και κάθε κόμμα που έχει πολιτική ενάντια στα συμφέροντά τους.

Γιάννης ΦΩΤΟΥΛΑΣ