***

***

Πρώτον, το ζήτημα της προστασίας της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας ανάγεται σε ποσοτικό ζήτημα συσσώρευσης όπλων; Και πού θα βγάλει τελικά η τακτική να μετατραπούν σε "αστακούς" με αμερικανικές πανοπλίες η Ελλάδα και η Τουρκία; Και μέχρι πότε θα τραβήξει αυτό το βιολί; Ποια οικονομία μπορεί να αντέξει τέτοιο ξεζούμισμα; Δεύτερο, το θέμα είναι το πόσα όπλα έχεις ή πώς τα χρησιμοποιείς; Οταν η κατεύθυνση δράσης των Ενόπλων Δυνάμεων είναι εγκλωβισμένη στα στεγανά του ΝΑΤΟ, ο εξοπλισμός τους τις καθιστά αξιόμαχες για ποιον άραγε, αν όχι για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ; Τρίτο και σπουδαιότερο: Πόσο αξιόμαχες μπορεί να είναι τελικά οι Ενοπλες Δυνάμεις - έστω με τον αρτιότερο δυνατό εξοπλισμό - από τη στιγμή που είναι αναγκασμένες να προσαρμόζονται στα "συμμαχικά" καλούπια; Οταν ακόμα και αυτά τα εξοπλιστικά τους προγράμματα είναι ενταγμένα στα αμερικανοΝΑΤΟικά προγράμματα στρατιωτικοποίησης της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας της "συμμαχίας". Δε χωρούν αυταπάτες. Η νέα "αγορά του αιώνα", αν έρχεται να "προστατέψει" κάτι είναι τη συντήρηση στον ανταγωνισμό μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας, την "ενίσχυση" των ταμείων των αμερικανικών πολυεθνικών πώλησης όπλων και τη μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στο άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ