Η πολιτική λιτότητας δεν έχει ημερομηνία λήξης την επόμενη διετία, όπως μπορεί να ισχυρίζεται σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά - αν λάβουμε υπόψη την έκθεση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος (ΕΝΙ) που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα - το αόριστο μέλλον...

Η έκθεση του ΕΝΙ, απηχώντας τις απόψεις των πιο επιθετικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αναφέρει απερίφραστα ότι " ...αρκετοί φορείς ήδη κοιτούν πέρα από το 1999 και αρχίζουν να διαμορφώνουν προσδοκίες για τις πιθανές μακροπρόθεσμες εξελίξεις στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος, μεταξύ άλλων ως προς τη σταθερότητα των τιμών και τα δημόσια οικονομικά". Αναφέρουν δηλαδή ότι η μετά το 1999 λειτουργία του ενιαίου νομίσματος θα στηριχτεί στη συνέχιση της αντιπληθωριστικής πολιτικής (κυρίως στη συγκράτηση των μισθών) και στην πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας.

Το δεύτερο σημαντικό θέμα, που τίθεται από την έκθεση, είναι αυτό της απεμπόλησης των δικαιωμάτων των εθνικών κυβερνήσεων και των Εθνικών Κοινοβουλίων στην άσκηση της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής, μέσω της επίσπευσης των διαδικασιών εναρμόνισης των νομοθεσιών τους στο θέμα της "ανεξαρτησίας" των εθνικών κεντρικών τραπεζών.

Δεν περνά βέβαια απαρατήρητο ότι η περίληψη της έκθεσης, που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα από την Τράπεζα της Ελλάδας, συνιστά παρέμβαση στη διαμόρφωση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 1997, φυσικά προς την κατεύθυνση της εφαρμογής σκληρότερων μέτρων αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων και κατεδάφισης των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Η εμμονή πάντως των συντακτών της έκθεσης στις "δοκιμασμένες" μεθόδους της περιοριστικής νομισματικής πολιτικής, της περικοπής των κοινωνικών δαπανών και της συμπίεσης του εργατικού κόστους σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τη μια πλευρά καταδεικνύει το μέγεθος και τη διαχρονικότητα της κρίσης και από την άλλη τη βαθιά επικίνδυνη πολιτική, που επιδιώκουν να εφαρμόσουν οι ηγέτιδες δυνάμεις της ΕΕ και μετά το 2000.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα της, γεμάτης από απειλές προς τους ευρωπαϊκούς λαούς, περίληψης της έκθεσης του ΕΝΙ, προκειμένου να γίνει αντιληπτό τι του επιφυλάσσουν για το μέλλον.

Στο κεφαλαίο για την ανάγκη σταθερότητας των τιμών επισημαίνουν μεταξύ άλλων πως η επίτευξη νομισματικής σταθερότητας απαιτεί "να διασφαλιστεί ότι θα συγκρατηθεί, και όπου χρειάζεται θα μειωθεί, η αύξηση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και να περιοριστούν ακόμη περισσότερο τα δημοσιονομικά ελλείμματα". Προϋπόθεση δηλαδή "εξυγίανσης" η συμπίεση του κόστους εργασίας.

Για τις δημοσιονομικές εξελίξεις, αφού επισημαίνει ότι "η πρόοδος προς τη δημοσιονομική εξυγίανση υπήρξε γενικά βραδύτερη", στη συνέχεια τονίζει πως "ωστόσο, είναι εξίσου σαφές ότι στις περισσότερες χώρες χρειάζεται να γίνουν περισσότερα και συνεχή βήματα προς την κατεύθυνση της προσαρμογής. Από μεσοπρόθεσμη σκοπιά, είναι ευπρόσδεκτη για το ΕΝΙ η πρωτοβουλία που ανέλαβαν τα κράτη - μέλη να δώσουν στις προσπάθειές τους για δημοσιονομική εξυγίανση την επίσημη μορφή ενός "Συμφώνου Σταθερότητας"". Δηλαδή όχι μόνο διαρκής λιτότητα, αλλά λιτότητα υπό το άγρυπνο βλέμμα και τη σιδηρά πυγμή του γαλλογερμανικού άξονα, που πρώτοι υιοθέτησαν τον όρο.

Για τις τέσσερις χώρες του Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία), η έκθεση επιφυλάσσει ιδιαίτερες επισημάνσεις, καθώς τις προτρέπει.. "να ενισχύσουν την πρόοδο προς τη γενικότερη σύγκλιση" λόγω των όχι ικανοποιητικών μέχρι σήμερα επιδόσεων.

Στο θέμα τέλος της "ανεξαρτησίας" των εθνικών κεντρικών τραπεζών, της μεταφοράς δηλαδή των δικαιωμάτων της άσκησης νομισματικής - συναλλαγματικής πολιτικής από εθνικό επίπεδο στις μεγάλες χρηματοπιστωτικές εταιρίες και στην κοινοτική γραφειοκρατία, η έκθεση "προβάλλει τη γνώμη" ότι οι παρεμβάσεις τρίτων... (όπου τρίτοι αποκαλούνται οι κυβερνήσεις και τα Εθνικά Κοινοβούλια) στο έργο των εθνικών κεντρικών τραπεζών, θα πρέπει να κριθούν σαν αντίθετες με το συγκεκριμένο άρθρο της Συνθήκης του Μάαστριχτ...

Θ. Κ.