Ο πιο επιτυχής και μεγαλύτερης διάρκειας απεργιακός αγώνας, στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, άρχιζε πριν 49 χρόνια στο κρατίδιο Σλέσβιγκ Χολστάιν. Στις 24 Οκτώβρη, στα βόρεια του κρατιδίου αυτού, 26.300 μεταλλουργοί σε 15 εργοστάσια πραγματοποιούσαν στάση εργασίας, με κεντρικό αίτημα τη συνέχιση καταβολής του κανονικού μισθού στη διάρκεια ασθένειας των εργαζομένων. Πολύ σύντομα, ο αριθμός αυτός ανερχόταν σε 34.000. Η μεγαλειώδης αυτή απεργιακή κινητοποίηση έμελλε να διαρκέσει 114 ολόκληρες μέρες...

Οι ασθένειες και τα εργατικά ατυχήματα στη διάρκεια της δεκαετίας του '50 κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο αποτελούσαν. Τότε, η μεγάλη πλειοψηφία των μεταλλουργών ήταν αναγκασμένη να εργάζεται σε υπαίθριους χώρους, ενώ το χειμώνα η θέρμανση στους κλειστούς χώρους ήταν ανύπαρκτη. Στα ναυπηγεία του Κιέλου από τους 13.000 εργαζόμενους το χειμώνα του 1955 οι 3.000 ήταν άρρωστοι. Κάθε τέταρτος εργάτης ήταν θύμα κάποιου ατυχήματος. Μπροστά στην τραγική αυτή κατάσταση που επικρατούσε στον τομέα συνθηκών εργασίας, φυσικό ήταν η καταβολή του κανονικού μισθού σε περίπτωση ασθένειας να μετατραπεί σε κεντρικό αίτημα των συνδικάτων. Ηδη, από τον Αύγουστο ακόμα του 1955 το Συνδικάτο Μετάλλου είχε πάρει την απόφαση, σύμφωνα με την οποία, εκεί, όπου είναι δυνατό, να καταγγελθούν οι Συλλογικές Συμβάσεις. Ηταν ολοφάνερο, λοιπόν, ότι παίρνονταν όλα τα αναγκαία μέτρα για τις επικείμενες σκληρές αντιπαραθέσεις μεταξύ μεταλλουργών και επιχειρηματιών.

Ολα έδειχναν ότι ο απεργιακός αγώνας επρόκειτο σύντομα να ξεσπάσει... Τον Απρίλη το Συνδικάτο Μετάλλου στο Σλέσβιγκ Χολστάιν παρουσίασε τα σχετικά αιτήματα και στις 28 Ιούλη άρχιζαν οι πρώτες διαπραγματεύσεις, στη διάρκεια των οποίων δεν είχε επιτευχθεί καμιά συγκεκριμένη συμφωνία. Ανυποχώρητες και οι δυο πλευρές. Διεξάγεται ψηφοφορία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, με αποτέλεσμα το 77,5% των μελών να τάσσονται υπέρ της άμεσης απεργιακής κινητοποίησης.

Ο απεργιακός αγώνας είχε αποφασιστεί ν' αρχίσει, πριν απ' όλα, από τα μεγάλα εργοστάσια. Στην πρωτεύουσα, το Σλέσβιγκ Χολστάιν, το Κίελο, είχε σχηματιστεί το Καθοδηγητικό Απεργιακό Κέντρο. Ολες ανεξαίρετα οι εκκλήσεις και κατευθύνσεις του Συνδικάτου Μετάλλου έγιναν αποδεκτές από το σύνολο των απεργών. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, λίγες μέρες, πριν την έναρξη της απεργίας, πολλοί εργαζόμενοι έσπευσαν αμέσως να γίνουν μέλη του Συνδικάτου, συνειδητοποιώντας ότι μόνο με τον τρόπο αυτό είναι δυνατή η εκπλήρωση των αιτημάτων τους.

Ταυτόχρονα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους απεργούς, εξαπόλυσαν ένα κύμα απολύσεων, τρομοκρατώντας ακόμα και μεσαία κυρίως συνδικαλιστικά στελέχη. Επίσης, στο σύνολό του ο μεγαλοαστικός Τύπος της εποχής είχε εξαπολύσει μια πρωτοφανή καμπάνια κατασυκοφάντησης των απεργών, αποκαλώντας τις Ομάδες Περιφρούρησης της Απεργίας "κοινούς τρομοκράτες...".

Κι όμως, η βρώμικη αυτή προπαγάνδα δεν είχε καμιά απήχηση στον πληθυσμό, για τον απλούστατο και μόνο λόγο: Οι εφημερίδες των απεργών φρόντιζαν έγκαιρα και με κάθε τρόπο να ενημερώνουν τους εργάτες και τις οικογένειές τους. Ταυτόχρονα, όμως, αποφασιστική ήταν η συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, το οποίο πριν λίγους μήνες, είχε τεθεί εκτός νόμου από την κυβέρνηση του καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουερ, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ετσι η ΟΔ Γερμανίας αυτή τη στιγμή είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, όπου είναι ακόμα απαγορευμένο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Και παρά το γεγονός ότι το ΚΚΓ είχε δεχτεί ένα σοβαρότατο οργανωτικό χτύπημα, με τα παράνομα μέσα ενημέρωσης που διέθετε, το ραδιόφωνο και τον Τύπο, βρισκόταν μέρα και νύχτα στο πλευρό των απεργών. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι σ' όλα τα μεγάλα εργοστάσια πολλοί συνδικαλιστές ήταν κομμουνιστές, πρωτοστατώντας στην απεργιακή κινητοποίηση.

Μεταλλεργάτες απ' όλες τις γωνιές της Δυτικής Γερμανίας εκδήλωναν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, στέλνοντας σημαντικά χρηματικά ποσά στους απεργούς συναδέλφους τους, που τόσο είχαν ανάγκη. Και κάτι το πρωτοφανές: Τα συνδικάτα της τότε νεαρής Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, η Ελεύθερη Γερμανική Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία, εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη της, είχε αποστείλει ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, το οποίο, όμως, δεν έγινε αποδεχτό από το Καθοδηγητικό Απεργιακό Κέντρο. Ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός τότε στη Δυτική Γερμανία είχε φτάσει κυριολεκτικά στο αποκορύφωμά του. Κι όμως τα χρήματα αυτά μοιράστηκαν στις εργατικές συνοικίες. Λίγο αργότερα, δυο σοσιαλδημοκράτες εργάτες, που είχαν συμμετάσχει στο μοίρασμα των χρημάτων, οδηγήθηκαν στο δικαστήριο με την κατηγορία της "προδοσίας της χώρας"!!! Ο καθένας απ' αυτούς είχε καταδικαστεί σε οχτώ μήνες φυλάκιση.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν ανυποχώρητα, ώσπου σε μια ορισμένη χρονική στιγμή παρεμβαίνει η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση και άρχισαν οι διαπραγματεύσεις υπό την προεδρία του ίδιου του καγκελάριου Αντενάουερ. Το αποτέλεσμα ήταν να επιτευχθεί η γνωστή "Συμφωνία της Βόννης", η οποία προέβλεπε την κατά 90% καταβολή του κανονικού μισθού για τη διάρκεια 28 ημερών ασθένειας. Ετσι, τελείωνε η πρώτη φάση της μεγαλειώδους αυτής απεργιακής κινητοποίησης των Γερμανών μεταλλεργατών με μεγάλη επιτυχία. Ο απεργιακός αγώνας όμως συνεχίστηκε τα επόμενα πέντε χρόνια και σ' άλλα μέρη της Δυτικής Γερμανίας, ώσπου επιτεύχθηκε η καταβολή ολόκληρου του μισθού σε περίπτωση ασθένειας.

Σήμερα, 50 σχεδόν χρόνια μετά, οι Γερμανοί μεγαλοεπιχειρηματίες φέρονται αποφασισμένοι να καταληστέψουν την οικονομική αυτή κατάκτηση των Γερμανών εργαζομένων, περικόπτοντας το 20% της καταβολής του κανονικού μισθού στην περίπτωση αρρώστιας τους. Η αντίσταση, όμως, των Γερμανών εργαζομένων ενάντια στις αυθαιρεσίες του μεγάλου κεφαλαίου μεγαλώνει όλο και περισσότερο, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Στις πρώτες γραμμές της αντίστασης αυτής βρίσκονται, όπως τότε, και πάλι οι Γερμανοί μεταλλεργάτες.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ