Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, υποταγμένες στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις αποφάσεις τους, επέβαλαν στο λαό και τη χώρα την ένταξη σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, το "μονόδρομο" του Μάαστριχτ, της "Λευκής Βίβλου, της ΓΚΑΤΤ κλπ. Εξυπηρετώντας, έτσι, τους σκοπούς και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της ντόπιας πλουτοκρατίας, με οδυνηρές συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο του λαού και την ανάπτυξη της χώρας μας.

Η κυβέρνηση Σημίτη, για να αποτρέψει τις αντιδράσεις της εργατικής τάξης, των αγροτών, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης στην αντιλαϊκή πολιτικής της, προσπαθεί με απάτες και μηχανισμούς να μπλοκάρει την ταξική αφύπνιση των εργαζομένων και την οργανωμένη συνεπή ταξική πάλη τους. Προπαγανδίζει, λοιπόν, τη "συναίνεση των τάξεων", τον "κοινωνικό διάλογο", που θα οδηγήσει στην περιβόητη "κοινωνία της γενικής ευημερίας". Επιδίωξή της είναι να αποτραπεί η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της.

Ασυμβίβαστος, μοναδικός αντίπαλος στις πολιτικές και ιδεολογίες των αστικών κομμάτων, βρίσκεται, απ' την ίδρυσή του, το ΚΚΕ.

Η εφαρμογή των αποφάσεων των Βρυξελλών από την κυβέρνηση Σημίτη του ΠΑΣΟΚ, με τη συμπαράσταση ΝΔ, ΣΥΝ κ.ά., σηματοδοτεί την ολομέτωπη επίθεση στην κατάργηση των κατακτήσεων των εργαζομένων, τη μαζική ανεργία, την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, την εξαθλίωση.

Το ΚΚΕ, αντίθετο στις επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη, καλεί τους εργαζόμενους στην Αντίσταση και την Αντεπίθεση. Με τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου του, επιδιώκει το χτίσιμο του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, λαϊκού μετώπου αντίστασης και πάλης. Το ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΛΑΕ βρίσκει όλο και πιο μεγάλη απήχηση.

Στην αναχαίτιση της δημιουργίας του λαϊκού μετώπου, ο Κ. Σημίτης προβάλλει την ψευδεπίγραφη ταμπέλα της "Κεντροαριστεράς". Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Υπάρχει "Κεντροαριστερά" και ποια είναι; Σε ποιους απευθύνεται ο Κ. Σημίτης;

Σε ό,τι έχει σχέση με το "Κέντρο", είναι πασίγνωστο ότι αυτό, χρεοκοπημένο πολιτικά, μεταμορφώθηκε και αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά ίδρυσης του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ. Αρα, Κέντρο, σαν πολιτικός φορέας, δεν υπάρχει. Το δε ΠΑΣΟΚ μονάχα αριστερό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η Αριστερά ποια είναι; Ο χαρακτηρισμός Αριστερά είναι γνώρισμα όλων όσων αντιπαλεύουν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ετσι κατακτήθηκε και καθιερώθηκε από το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας. Γι' αυτό σήμερα δεν υπάρχει άλλη αριστερή δύναμη εκτός του ΚΚΕ. Συνδιαλλαγές, πολιτικές συναινέσεις, διάλογοι με τις πολιτικές των ηγεσιών των αστικών κομμάτων και του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ είναι απορριπτέες και, όπως σωστά υπογραμμίζεται από το ΚΚΕ, η πρόταση του Σημίτη δεν το αφορά.

Η ύπαρξη και παρουσία του ΣΥΝ συνδέεται άμεσα με τη στήριξη που του παρέχει το κατεστημένο, τα αστικά ΜΜΕ, για να καλύπτει με το μανδύα της "Αριστεράς" τις επιλογές τους, παίζοντας διασπαστικό, υπονομευτικό ρόλο στο μαζικό λαϊκό κίνημα και με τη συμφωνία του στη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ο ρόλος των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΝ, όπως, π.χ., ο Κύρκος, κ.ά., είναι γνωστός από παλιά. Με τον προβοκατόρικο τίτλο ΚΚΕ εσ. στο κόμμα τους, άνοιγαν πόλεμο σπίλωσης ενάντια στο ΚΚΕ. Τίτλο που χρησιμοποίησαν μέχρι τη χρεοκοπία τους, για να τον μετατρέψουν σε ΕΑΡ, ώσπου κατέληξαν στο σημερινό ΣΥΝ.

Είναι αυτοί που ευθυγραμμίστηκαν με την αντισοβιετική αντισοσιαλιστική προπαγάνδα. Υπερασπίστηκαν τη δράση των αντικαθεστωτικών δυνάμεων στις σοσιαλιστικές χώρες, με τη σημαία του "ανθρώπινου προσώπου του σοσιαλισμού". Χαιρέτισαν την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Υμνητές του ευρωκομμουνισμού, έκαναν ό,τι μπορούσαν για τη διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος, τον ιδεολογικό εκφυλισμό του. Τι σχέση, λοιπόν, μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με τον τίτλο Αριστερά;

Η πολιτική δράση του ΣΥΝ, οι πράξεις του και οι ιδεολογικές σοσιαλδημοκρατικές επιλογές του τον έχουν κατατάξει στις δυνάμεις που αντιπαλεύουν την Αριστερά και στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα. Απ' όλα αυτά, είναι ολοφάνερο ότι ο ΣΥΝ δεν έχει σχέση με την Αριστερά και κάθε αναφορά του σ' αυτήν είναι παραπλανητική. Επόμενα, η πρόταση διαλόγου του Σημίτη για την Κεντροαριστερά είναι απάτη, παγίδα, για παραπλάνηση της κοινής γνώμης, για την κάλυψη της αντιλαϊκής του πολιτικής, και την προσπάθεια αναχαίτισης της αντεπίθεσης των εργαζομένων, με την προοπτική του δικού τους μετώπου.

Θανάσης ΑΝΑΓΝΟΥ