Από τον Απρίλη μέχρι και το τέλος του Ιούνη η Υεμένη έπαιξε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου.

Η ένωση της ισλαμικής Βόρειας Υεμένης με τη σοσιαλιστική Νότια άρχισε να παραπατά από τις αρχές Απρίλη και, μάλιστα, από το τέλος του ίδιου μήνα άρχισαν και οι σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ των δύο πρώην εταίρων. Οι συγκρούσεις αυτές, γρήγορα, επεκτάθηκαν και έτσι στις 5 Μάη αρχίζουν οι αεροπορικές επιδρομές, τόσο από τους μεν, όσο και από τους δε.

Την αμέσως επόμενη μέρα (6 Μάη) ο Νότιος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αλ Μπαφιντ, εξοστρακίζεται από τον ισλαμιστή Βόρειο Πρόεδρο Σάλεχ και κηρύσσει την ανεξαρτησία του Νότου. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι πλέον γεγονός και οι μάχες είναι ανελέητες, αφού οι Νότιοι, παρά την τεχνική και αριθμητική τους κατωτερότητα, καταφέρνουν να υπερασπίζουν με νύχια και με δόντια την πρωτεύουσά τους, το Αντεν.

Οι προσπάθειες εκτόνωσης της κρίσης από το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, από τις 5 χώρες του Κόλπου, από την Αίγυπτο και από τον Αραβικό Σύνδεσμο πέφτουν στο κενό, αφού οι αλλεπάλληλες εκεχειρίες καταρρέουν η μία μετά την άλλη, παρά τις αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις υποσχέσεις των εκπροσώπων των 2 πλευρών.

Τον Ιούλη ο εμφύλιος παίρνει τέρμα, τα βόρεια στρατεύματα καταλαμβάνουν το Αντεν και ο αλ Μπαφιντ διαφεύγει στο Ομάν. Τον Οκτώβρη η ανασυγκροτημένη Βουλή εκλέγει και πάλι για Πρόεδρο τον Σάλεχ, σε μια διαδικασία από την οποία απουσίαζαν περίπου 100 από τους 301 βουλευτές και της οποίας οι λεπτομέρειες δε γνωστοποιήθηκαν ποτέ. Μάλιστα, η Βουλή "προσφέρει" στον Σάλεχ όλες τις αρμοδιότητες του πρώην υπουργικού συμβουλίου και ψηφίζεται ένα νέο Σύνταγμα, του οποίου βάση είναι η Σαρία, ο θρησκευτικός νόμος του Ισλάμ.

ΕλένηΜΑΥΡΟΥΛΗ