Από τις αρχές του 1994, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το οριστικό τέλος του μισητού καθεστώτος απαρτχάιντ. Ωστόσο, όσο οι μέρες πλησιάζουν προς την ημερομηνία - ορόσημο των πρώτων πολυφυλετικών εκλογών (26 - 29 Απρίλη), η βία κορυφώνεται με επίκεντρο το Γιοχάνεσμπουργκ και την επαρχία Νατάλ (προπύργιο των Ζουλού). Στις 28 Μάρτη, πορεία εθνικιστών Ζουλού καταλήγει σε αιματηρά επεισόδια, που έχουν ως αποτέλεσμα το θάνατο 31 ατόμων στο Γιοχάνεσμπουργκ. Την 1η Απρίλη, Νοτιοαφρικανοί στρατιώτες πηγαίνουν στο Νατάλ για να καταστείλουν επεισόδια βίας που απειλούν τη διεξαγωγή των βαρυσήμαντων εκλογών. Τελικά, οι γενικές και περιφερειακές εκλογές διεξάγονται την καθορισμένη ημερομηνία με μία μέρα παράταση. Εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες με ενθουσιασμό και πρωτοφανή υπομονή. Τεράστιες ουρές σχηματίζονται έξω από - πολλές φορές - πρόχειρα στημένα εκλογικά κέντρα. Μεταξύ των μαύρων Νοτιοαφρικανών, και ο ηγέτης του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, Νέλσον Μαντέλα, που στις 2 Μάη, βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα: Το ΑΕΚ βγαίνει πρώτο με σημαντική διαφορά για να σχηματίσει κυβέρνηση, με τη βοήθεια του Εθνικού Κόμματος του Φρεντερίκ Ντε Κλερκ και το Κόμμα της Ελευθερίας "Ινκάθα" των Ζουλού. Στις 10 Μάη, ο Μαντέλα ορκίζεται Πρόεδρος της πρώτης πραγματικής Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας και από τότε ξεκινά ο μακρύς δρόμος για την ανόρθωση της διαλυμένης από το απαρτχάιντ χώρας... Ωστόσο, οι ξένες επενδύσεις καθυστερούν, οι δαπάνες για το προβληματικό εκπαιδευτικό και νοσηλευτικό σύστημα είναι πολλές και οι δυνατότητες της κυβέρνησης Μαντέλα περιορισμένες. Τον Οκτώβρη, εκδηλώνονται οι πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις στους κλάδους των οδηγών ταξί και μέσων μεταφοράς εμπορευμάτων, αλλά δεν παίρνουν μεγάλες διαστάσεις.

Η Νότια Αφρική έχει μπει σε μια νέα φάση της ιστορίας της, που μένει ακόμη να γραφτεί.