Το 1994 για την Ευρωπαϊκή Ενωση χαρακτηρίζεται από μια διεύρυνση των χωρών - μελών της και από μια (αγωνιώδη;) προσπάθεια να αποδείξει το πόσο χρήσιμη και σημαντική είναι ως θεσμός.

Από το Μάρτη κιόλας έχει επιτευχθεί συμφωνία της ΕΕ με τις κυβερνήσεις της Σουηδίας, της Φιλανδίας, της Νορβηγίας και της Αυστρίας, ώστε να γίνουν και αυτές μέλη της "μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας" από την 1η Γενάρη 1995. Βέβαια, αυτή η συμφωνία πρέπει να επικυρωθεί με δημοψηφίσματα, που γίνονται και όχι χωρίς εκπλήξεις.

Οι ευρωεκλογές του Ιούνη, οι οποίες διεξήχθησαν στις 12 χώρες - μέλη, χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη αποχή (που πολλές φορές άγγιξε το 50%), από υποχώρηση της άκρας δεξιάς, από την επικράτηση των Σοσιαλιστών στο Κοινοβούλιο. Κοινό γνώρισμα της εκλογικής διαδικασίας και στις 12 χώρες ήταν ότι οι ψηφοφόροι ψήφισαν έχοντας ως γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα και όχι τα "ευρωπαϊκά". Ολοι άρχισαν να αναρωτιούνται αν, τελικά, είμαστε μια μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.

Πρόεδρος του νεοσύστατου Ευρωκοινοβουλίου ψηφίζεται ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης Κλάους Χενς και διάδοχος του Ζακ Ντελόρ, του οποίου η θητεία ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έληξε, αναδείχτηκε με ισχνή πλειοψηφία ο Ζακ Σαντέρ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου.

Το τέλος του 1994 βρίσκει την Ευρωπαϊκή Ενωση να διχάζεται από τη γερμανο - γαλλική πρόταση για δημιουργία Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, η οποία θα έχει ως πυρήνα ένα γαλλο - γερμανικό άξονα και θα συμπληρώνεται από χώρες 2ης και 3ης κατηγορίας (αυτές, μάλλον, θα είναι οι παραμελημένοι της αγαπημένης οικογένειας). Οι συζητήσεις συνεχίζονται, ενώ το 1995 υποδέχονται παραπάνω από 25.000.000 άνεργοι στις χώρες - μέλη της ΕΕ.