"Εθνικό συμφέρον είναι ό,τι συμφέρει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών". Αυτό το δόγμα ακολουθούν, χρόνια τώρα, οι δυνάμεις του δικομματισμού, οι οποίες όμως καθημερινά κόπτονται μπροστά στο λαό ότι στα θέματα εξωτερικής πολιτικής "ενεργούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον".

Οταν όμως έρχεται η κρίσιμη ώρα των αποφάσεων και βρίσκονται μπροστά στα "πολυεθνικά αφεντικά", όλα αυτά τα παχιά λόγια δεν έχουν καμία θέση και σπεύδουν να συμμορφωθούν με τις άνωθεν εντολές.

Αυτή είναι η ουσία της τελευταίας πράξης της κυβέρνησης, που συνάντησε την ανοχή και κατανόηση των άλλων δύο κομμάτων (ΝΔ, Πολιτική Ανοιξη), για την άρση του βέτο στην Τελωνειακή Ενωση ΕΕ - Τουρκίας.

Η υποτελής αυτή στάση και νοοτροπία δεν αλλάζει καθόλου με τη χτεσινή κυβερνητική απόφαση περί "άρνησης", "βελτίωσης των όρων" κ.ο.κ.

Η απόφαση της κυβέρνησης δε συνιστά αλλαγή πολιτικής και στροφή στην πορεία πλεύσης. Απλά, μέτρησε στους σχεδιασμούς της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος η πορεία προς την προεδρική εκλογή και ο "κίνδυνος" των πρόωρων εκλογών.

Αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος, για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ και ο Α. Παπανδρέου φόρεσαν την "προβιά" του "εθνικά υπερήφανου" και "αδιάλλακτου διαπραγματευτή". Το έχουμε ξαναδεί το έργο.