Την Πέμπτη 16 Μάρτη τίθεται σε ψηφοφορία στην αίθουσα του ιταλικού Κοινοβουλίου ο Προϋπολογισμός. Πρόκειται για ένα νόμο έντονα αντιλαϊκό και άδικο, που προσπαθεί να "γιατρέψει" ένα μέρος του δημοσίου χρέους, επιδεινώνοντας τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων και εξαιρώντας από την απόδοση φόρου τις μεγάλες περιουσίες, τα εισοδήματα και το κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση Ντίνι έχει σχεδιάσει να συγκεντρώσει από αυτόν τον οικονομικό χειρισμό 23.000.000.000.000 λιρέτες για το 1995 και άλλες 23.000.000.000.000 για το 1996 και το 1997. Αυτές οι 46.000.000.000.000 λιρέτες θα πρέπει να προέρχονται, κυρίως, από την αύξηση της τιμής της βενζίνης, του ηλεκτρικού, του αερίου θέρμανσης, των εισιτηρίων και μεταφορικών και από την αύξηση της τιμής μεγάλου μέρους των προϊόντων πρώτης ανάγκης: αυγά, κρέας, γάλα, ψάρια, ψωμί, ένδυση, προϊόντα υπόδησης και πολλά άλλα προϊόντα όχι πολυτελείας, τα οποία εισέρχονται στην καθημερινή ζωή της ιταλικής οικογένειας. Εκτός αυτού, ο Προϋπολογισμός προβλέπει "περικοπές" σκληρές σε πολλούς τομείς του κοινωνικού κράτους: 3% λιγότερο στους τοπικούς οργανισμούς (και στη συνέχεια λιγότερα χρήματα από το κράτος στα βρεφικά άσυλα, στα σχολεία, στις φοιτητικές εστίες κλπ. ), 3% λιγότερο στα Πανεπιστήμια, 5% λιγότερο στα Ταχυδρομεία (προωθώντας, έτσι, με άλλον τρόπο μια διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ιταλικής ταχυδρομικής υπηρεσίας). Και εάν αυτός είναι ο Οικονομικός Νόμος, δεν είναι ανάγκη, αναμφίβολα, να θυμίσει κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση Ντίνι είναι η κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί, ήδη, κολοσσιαίες κρατικές επιχειρήσεις, όπως τη STET (η πιο μεγάλη επιχείρηση της ιταλικής τηλεπικοινωνίας και ανάμεσα στις μεγαλύτερες της Ευρώπης) και την ENEL (η πολύ μεγάλη δημόσια επιχείρηση της ηλεκτρικής παραγωγής). Και δεν υπάρχει ανάγκη να θυμίσει κανείς ότι απέναντι στην αύξηση όλων, σχεδόν, των τιμών πρώτης ανάγκης, στην αύξηση όλων, σχεδόν, των τιμών και στην απώλεια όλων των δημοσίων κοινωνικών παροχών (τώρα πληρώνονται στην Ιταλία τα "εισιτήρια" για τα φάρμακα και για τις εισόδους στα νοσοκομεία, πληρώνονται οι φοιτητικές εστίες, τα βιβλία για τα παιδιά, οι δασμοί για τη μέση εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια), τα εισοδήματα των εργαζομένων, τόσο στη βιομηχανία όσο και στις υπηρεσίες, ή μένουν σταθερά ή έχουν πολύ μικρές αυξήσεις, χαμηλότερες από την αύξηση του πληθωρισμού.

Ομως, την Πέμπτη 16 Μάρτη ο οικονομικός νόμος εγκρίθηκε στο Κοινοβούλιο με 315 ψήφους υπέρ και 309 ψήφους κατά. Οι θετικές ψήφοι ήταν αυτές των καθολικών δυνάμεων του Κέντρου, της Λίγκας και όλων των μικρών δυνάμεων της "κεντρο - αριστεράς" με φιλελεύθερη σφραγίδα. Ομως, πάνω από όλα, ο Προϋπολογισμός μπόρεσε να εγκριθεί με τις θετικές ψήφους του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς (PDS) του Ντ' Αλέμα, το οποίο, μέσα στην αγωνία του να εμφανιστεί στον ιταλικό λαό ως κυβερνητική δύναμη, έχει πια εντελώς χάσει την αρχική του φύση της Αριστεράς.

Η Δεξιά του Μπερλουσκόνι και του Φίνι ψήφισε ενάντια στον οικονομικό νόμο και επωφελήθηκε από την θετική ψήφο του PDS σε αυτόν τον αντιλαϊκό χειρισμό, για να εμφανιστεί "λαϊκιστικά" στους Ιταλούς σαν μια "κοινωνική δεξιά", αντίθετη στους νέους φόρους σε βάρος των εργαζομένων. Στην ουσία, το κεντρικό πολιτικό θέμα της Ιταλίας του σήμερα είναι αυτό: Η "απόσυρση" του PDS από το "κοινωνικό πεδίο", από την υπεράσπιση των εργαζομένων, αφήνοντας χώρο σε μια "κοινωνική δεξιά", συντεχνιακή και φασιστική, η οποία προσπαθεί να αυξήσει και να κερδίσει τόσο τη συγκατάθεση των προλεταριακών και υποπρολεταριακών μαζών όσο και τη συγκατάθεση των μεγάλου κεφαλαίου.

Το Κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης δεν μπορούσε να ψηφίσει υπέρ ενός οικονομικού νόμου που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες ζωής των Ιταλών εργαζομένων και αποφάσισε να ψηφίσει ΟΧΙ στην κυβέρνηση Ντίνι. Ομως, από τους 39 βουλευτές της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, οι 23 ακολούθησαν τη γραμμή του κόμματος και ψήφισαν ενάντια στην οικονομική πρόταση του Ντίνι, ενώ άλλοι 16 σύντροφοι ψήφισαν υπέρ, διασπώντας την ενότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΚΕ. Αυτοί οι 16 σύντροφοι έδωσαν τη θετική τους ψήφο στον Ντίνι, λέγοντας ότι δε χρειαζόταν να ενωθούν οι κομμουνιστικοί ψήφοι σε αυτούς της δεξιάς του Μπερλουσκόνι και του Φίνι. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα πολύ αδύναμο επιχείρημα, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά, στην κοινοβουλευτική ιστορία, που οι κομμουνιστές, για λόγους εντελώς αντίθετους, εκφράζουν την ίδια ψήφο με τη Δεξιά. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πιο βαθιά προβλήματα και στρατηγικής υφής, τα οποία έφεραν σε διάσπαση την κοινοβουλευτική κομμουνιστική ομάδα. Οι σύντροφοι που ψήφισαν ενάντια στον Ντίνι πιστεύουν ότι η άνοδος της ιταλικής Αριστεράς μπορεί να γίνει μόνο με θέσεις αγώνα, με θέσεις εναλλακτικές στο σχέδιο της Δεξιάς και, άρα, δεν αποδέχονται μια ενότητα με το PDS σε ένα έδαφος φιλελεύθερο και υπερμετριοπαθές. Οι σύντροφοι που ψήφισαν ΝΑΙ στον Ντίνι πιστεύουν ότι για να χτυπηθεί η Δεξιά πρέπει, πάνω από όλα, να υπάρξει σε αυτήν τη φάση, η ενότητα δράσης με το PDS, ακόμα και με αυτό το PDS με βάση θέσεις έντονα μετριοπαθείς, ένα PDS που ψηφίζει και βοηθά να εγκριθεί ένας Προϋπολογισμός ξεκάθαρα δεξιός.

Η συζήτηση στο εσωτερικό της ΚΕ άνοιξε και ο γραμματέας του Κόμματος Φάουστο Μπερτινότι έχει, ήδη, ξεκαθαρίσει ότι χρειάζεται να βρεθούν οι πολιτικοί κόμβοι σε ένα Προγραμματικό Συνέδριο που θα μπορούσε να διεξαχθεί μέσα στο επόμενο φθινόπωρο.

Φόσκο ΤΖΑΝΙΝΙ